Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Βαλκανιολόγος
Αχμέτ Καγιά, Κούρδος τραγουδιστής με Τουρκάλα μητέρα. Το 1999, στην διάρκεια μουσικών βραβείων στα οποία επρόκειτο να του απονεμηθεί το βραβείο του μουσικού της χρονιάς, τόλμησε να μιλήσει για την Κουρδική καταγωγή του και την επιθυμία του να παράξει μουσική με Κουρδικούς στίχους, ανακοίνωσε ότι είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι και ότι σκόπευε να δημιουργήσει ένα βίντεο για να το συνοδεύσει. Μόλις τελείωσε, το πλήθος και οι διασημότητες που παραβρίσκονταν στα βραβεία, που μεταδίδονταν και τηλεοπτικά, αντέδρασαν έντονα. Του πέταξαν μαχαιροπίρουνα που υπήρχαν στα τραπέζια και άρχισαν να τραγουδάνε ένα Τουρκικό εθνικιστικό τραγούδι. Σαν να μην έφταναν αυτά, του ασκήθηκε και δίωξη, γεγονός που τον ανάγκασε να ζήσει αυτοεξόριστος στο Παρίσι όπου και πέθανε.
Δεν είναι οι Τουρκικές ηγεσίες το πρόβλημα, είναι μεγάλα τμήματα του Τουρκικού λαού που θεωρούν φυσιολογική την καταπίεση των άλλων εθνοτήτων, τα ίδια που όχι μόνο δεν αντέδρασαν αλλά μετείχαν στην γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, που δεν γίνονταν πίσω από κλειστούς τοίχους όπως το Εβραϊκό ολοκαύτωμα, τα ίδια που δεν είχαν πρόβλημα με το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955, τα ίδια που δεν έχουν πρόβλημα με τις δολοφονίες Κούρδων αμάχων σήμερα. Εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτό επιτυγχάνεται όταν μια μειοψηφία, με την βοήθεια των διεθνών νταβατζήδων επιβραβεύεται για τις γενοκτονίες γηγενών και χτίζει ένα τεχνητό κράτος πάνω στο αίμα και την βίαιη Τουρκοποίηση.
Ή Τούρκος ή νεκρός ή καταπιεσμένος... αυτή είναι η μοίρα που το Τουρκικό κράτος επιβάλλει ακόμα και σε αυτούς που προστατεύει, όπως δείχνει η περίπτωση του Τουρκοκύπριου Ντερβίς Αλί Καβάζογλου που δολοφονήθηκε από την Τουρκική ΤΜΤ το 1965, επειδή αποκάλυψε τον ρόλο της Τουρκοκυπριακής ηγεσίας και τα ψέματα που είχε πει στους Τουρκοκύπριους για να τους κάνει να φύγουν από τις ελεύθερες περιοχές. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ακόμα ότι ο Τουρκοκύπριος αριστερός ήταν εναντίον της επίσημης γραμμής του ΑΚΕΛ, που τότε ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν και ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα Αυγή (εφημερίδα της ΕΔΑ), που είχε παραθέσει το μήνυμα του στους Τουρκοκύπριους στο οποίο τόνιζε ότι η Κύπρος ήταν πάντα Ελληνικό νησί.
Με έναν τρόπο μπορεί να αποκατασταθεί η ισορροπία. Τον είχε φωνάξει η Ρόζα Λούξεμπουργκ... «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες».
Μόνο έτσι το κάθε έθνος της Ανατολίας θα έχει την δικαιοσύνη που οι ιμπεριαλιστές του αρνήθηκαν την δεκαετία του 1920, και οι δυτικοί και οι σοβιετικοί ιμπεριαλιστές, που στήριξαν τον γενοκτόνο δικτάτορα φασίστα Κεμάλ.
Στην Κύπρο πρέπει να εφαρμοστεί αυτό που προτάσσουν οι πιο βασικοί δημοκρατικοί κανόνες και το διεθνές δίκαιο.
Σύμφωνα με το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, «Η μεταφορά από την κατοχική δύναμη, άμεσα ή έμμεσα, τμημάτων του άμαχου πληθυσμού της στο έδαφος που κατέχει, αποτελεί έγκλημα πολέμου».
Αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που φωνάζουν (και σωστά φωνάζουν) εναντίον των Ισραηλινών εποίκων στην Παλαιστίνη, δεν φώναξαν ποτέ εναντίον των Τούρκων εποίκων στην Κύπρο.
Έξω οι έποικοι λοιπόν και εφαρμογή της αρχής ένας πολίτης μια ψήφος και
όχι μία ψήφος Τουρκοκύπριου να ισοδυναμεί με 8 ψήφους Ελλήνων της Κύπρου +1 Τουρκοκύπριου, όπως προέβλεπε το φασιστικό σχέδιο Ανάν, που νομιμοποιούσε την δικτατορία της μειοψηφίας.
Κάπως έτσι έρχεται πιο κοντά η πανανθρώπινη λευτεριά...
Όταν κάθε έθνος έχει το κράτος του, όταν οι λαοί του κάθε έθνους-κράτους αποφασίζουν δημοκρατικά για το μέλλον τους, όταν τα δικαιώματα των μειοψηφιών γίνονται σεβαστά.