Πως καταντήσαμε έτσι. Αμίλητοι. Σκυθρωποί. Μόνιμα λυπημένοι και προβληματισμένοι. Κανείς δεν ξέρει κυριολεκτικά τι του ξημερώνει είτε γιατί οι εξελίξεις τρέχουν διεθνώς είτε επειδή μας κυβερνούν επικίνδυνοι ιδεοληπτικοί άνθρωποι.
Κι εμείς; Βουβοί. Άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι.
Πλαστελίνη στα χέρια του κάθε πολιτικού απατεώνα.
Αν είμαστε χώμα και νερό, τότε μάλλον ο Θεός πρέπει να ξαναφυσήξει μέσα μας. Να μας δώσει πνοή.
Δεν αντιδρούμε σε τίποτε. Μοιάζουμε με τα θύματα μιας αεροπορικής επιδρομής. Τρέχουμε δεξιά κι αριστερά να γλυτώσουμε. Κάπου να χωθούμε, να καλυφθούμε. Αλλά αυτή η επίθεση είναι αέναη. Δεν τελειώνει ποτέ.
Μα το χειρότερο ποιο είναι; Οι φόροι; Η ανεργία; Ή μήπως ότι μια γενιά, η δική μας γενιά πάει χαμένη. Βλέπω φίλους και γνωστούς. Είτε τους κατάπιε η καθημερινότητα και όλο τρέχουν, είτε βρίσκονται στον αέρα. Ποιο μέλλον; Ποια οικογένεια; Ποιο σπίτι; Ποια όνειρα;
Αυτός είναι ο βαρύτερος φόρος που πληρώσαμε και πληρώνουμε. Όπως και ο αποχωρισμός όσων έφυγαν και ορκίστηκαν να μην ξαναγυρίσουν.
Κι εμείς που μείναμε πίσω; Τίποτε. Για την ώρα είμαστε ανίκανοι να ανταποκριθούμε στην ιστορική μας ευθύνη. Σερνόμαστε για ευτελή χαρτιά. Για την επίπλαστη ευημερία μας.
Και κάποιοι μας παρέσυραν. Μας ξεσήκωσαν. Μας πρόδωσαν. Και τώρα πίνουμε αμίλητοι κρασί...
Κάποτε όμως στο "Τεπελένι" του καθενός μας...