Ο Ρώσος υπουργός οικονομικής ανάπτυξης δήλωσε ότι το εμπάργκο που επιβλήθηκε στην Τουρκία θα εξαρτηθεί μερικώς από το αν η Ρωσία μπορεί να βρεί εναλλακτικές στην Τουρκική παραγωγή.
Εναλλακτικές για να προσφερθούν βρίσκονται... υπάρχουν κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο να τις διαπραγματευτούν; Δεν υπάρχουν.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι... δεν μας έσωσε ο Μόσκοβος όταν εμείς φέραμε το σεφέρι... εξαναγκάσαμε και τον Μόσκοβο και τον Άγγλο και τον Γάλλο να συναγωνίζονται για τα σχέδια του κράτους εκείνου του έθνους που δεν καταδέχτηκαν να ακούσουν τους αντιπροσώπους του, στο συνέδριο της Βερόνα.
Κανένας δεν μας έσωσε και δεν ήταν και υποχρεωμένος να το κάνει, δική μας υποχρέωση ήταν να διαπραγματευτούμε με όλους, ώστε το έθνος να ελευθερώσει το σπίτι του ή όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι και όχι ένα δείγμα.
Αποτύχαμε... τους αφήσαμε να μας χωρίσουν, σκοτωθήκαμε δύο φορές πριν ελευθερωθούμε και έτσι καταντήσαμε σκλάβοι στην ακαθαρσία της Ευρώπης, όπως έγραφε ο Μακρυγιάννης.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Υπάρχουν λαοί όπως οι Κούρδοι, που δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό που ξεκινήσαμε να αγωνιζόμαστε το 1821 και επειδή δεν το έβαλαν κάτω, η δικαίωση τους μπορεί να συμβάλλει στην πραγμάτωση και των δικών μας δικαίων.
Και όσοι θεωρούν πως δεν είναι δυνατόν να ζητάμε τα πολλά όταν δεν έχουμε τον έλεγχο ούτε των λίγων, ποτέ η οικονομία δεν συσπείρωσε τον λαό.
Την δεκαετία του 30 οι φυλακές είχαν γεμίσει μικροοφειλέτες που έμπαιναν φυλακή για ποσά που ιδιώτες δεν θα έμπαιναν σε κόπο να διεκδικήσουν στο δικαστήριο, η επίσημη ανεργία από τις 75 χιλιάδες το 1928 έφτασε τις 237 χιλιάδες το 1932... δεν έγινε επανάσταση... λογικό, ο λαός δεν είναι κάτι ενιαίο, αυτό που τον ενώνει είναι η φανερή απειλή εναντίον του οικοπέδου του, που δεν μπορεί να αποδωθεί σε εσωτερικά λάθη, ή η πραγμάτωση των εθνικών δικαίων ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών.
Στις διαδηλώσεις για την Κύπρο την δεκαετία του 50 για πρώτη φορά αριστεροί και δεξιοί κατέβαιναν μαζί, αν και δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τον εμφύλιο. Πιο εύκολα λοιπόν μπορεί να ενωθεί ο λαός για να προστατέψει τα κομμάτια του που κινδυνεύουν, από το να ενωθεί για να προστατέψει τους μισθούς.
Και προστατεύοντας τα κομμάτια του... την ασφάλεια των συνόρων του, το δικαίωμα των Κύπριων στη αυτοδιάθεση, την αποκατάσταση των δικαιωμάτων της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, την ασφάλεια των βορειοηπειρωτών μέσω του εξαναγκασμού της Αλβανίας για την τήρηση των δεσμεύσεων της, θα αγωνιστεί και για τους μισθούς, όπως το 1940 ο αγώνας του έθνους οδήγησε στον σχηματισμό αντιστασιακών οργανώσεων κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, που οι 3 βασικές ΕΑΜ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ πρέσβευαν και την κοινωνική μετά την εθνική απελευθέρωση.
Το ‘‘λεύτερη Κύπρος σε ελεύθερη Ελλάδα’’ μια χαρά ταίριαζε με το ‘‘προίκα στην παιδεία και όχι στη Σοφία’’ ... άλλωστε οι ίδιοι άνθρωποι αγωνίζονταν και για τα δύο.