Πόσο καθεστωτικό είναι το κίνημα του ρομαντισμού; Στα τέλη του 18ου αιώνα, στην Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, ο ρομαντισμός ενισχύει το ―ήδη από το 403 π.Χ.― επίσης καθεστωτικό κίνημα του άκρατου ατομικισμού και της υποκειμενικότητος.
Όλες και όλοι οι τυφλά πιστοί οπαδοί της αριστεράς, του ακραίου κέντρου και της δεξιάς της τυραννικής κομματοκρατίας, τα πνευματικά θύματα είναι, του άκρατου ατομικισμού, της υποκειμενικότητος και του ρομαντισμού. ΄Εναντι του ελληνικού ορθολογισμού, από όπου αναδύεται η πολιτεία της κλασικής Ελλάδος, ο ρομαντισμός προσθέτει την αισθηματική ευαισθησία, στον άρδην εγωκεντρικό ατομικισμό και την άρδην εσωστρεφή υποκειμενικότητα.
Έτσι, τον τυφλά πιστό οπαδό του ρομαντικά αριστερού σοσιαλισμού, τον συγκινεί το φτωχό προλεταριάτο, ενώ τον επίσης τυφλά πιστό οπαδό του επίσης ρομαντικά δεξιού, άναρχου καπιταλισμού, τον συγκινεί η επιστροφή στην φεουδαρχία. Το τέλειο δε πρότυπο του κάθε τυφλά πιστού οπαδού του καθεστωτικά ακραίου κέντρου, δεν είναι άλλο από τον Φρανκενστάιν (Μαίρη Σέλεϊ, 1818, Αγγλία), που ως ένας σύγχρονος Προμηθέας, αντί για την αρετή, που είναι η γνώση, εξακολουθητικά παράγει και μεταδίδει την καθεστωτικά βίαιη, αισθηματική ευαισθησία.