Κάποτε μεγαλούργησε ο ελληνικός μας κόσμος, τουλάχιστον στην πλειοψηφία του. Ανέβασε τον πήχυ, από την διαμάχη μεταξύ του κακού και του καλού, στην ευγενή άμιλλα μεταξύ των καλυτέρων για την ανάδειξη των αρίστων.
Αυτό είναι το ελληνικό ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο ακόμη και σήμερα εκφράζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, παρά τον καταναλωτισμό που δυστυχώς τους διέπει. Έχεις δει εσύ κάποιο έθνος να στέλνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε τους απλά καλούς ή τους κακούς του αθλητές, και όχι τους καλύτερους που διαθέτει;
Μέσω της ομηρικής προτροπής του ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, η ανέλιξη του ελληνικού ολυμπιακού πνεύματος οδήγησε σε ελληνικά δεοντολογικά, ηθικά και πολιτικά ιδανικά, που διαχρονικά παραμένουν αμετάβλητα. Από τα ελληνικά αυτά ιδανικά αναδύεται η πολιτεία της κλασικής Ελλάδος, η υψίστη τεχνολογία αυτο-οργάνωσης και αυτο-διαχείρισης μιας ενότητας κατά φύσιν κυριάρχων ανθρώπων εν ελευθερία, ήτοι των πραγματικών πολιτών μιας κυριάρχου πολιτείας εν ελευθερία.
Σήμερα όμως, όχι μόνον πολιτεία δεν έχουμε, όχι πολιτική ή πολιτικούς δεν έχουμε, όχι πολίτες δεν είμαστε, αλλά έχουμε ρίξει κατά πολύ τον πήχυ, σε μια ανθελληνικά α-πολιτική κατάντια. Υπό το απολυταρχικό καθεστώς όλων των αριστερο-κεντρο-δεξιών κινημάτων και κομμάτων, της τυραννικής κομματοκρατίας του αγγλοσαξονικού τύπου κοινοβουλευτισμού, ούτε καν την αρχέγονη διαμάχη μεταξύ του κακού και του καλού δεν βιώνουμε.
Όχι! Τον πήχυ τον έχουμε ρίξει στην διαμάχη μεταξύ των χειρίστων για την ανάδειξη των λιγότερο κακών. Και αυτή η κατρακύλα του πήχυ φθάνει στο όριο που καταργεί τις ασφαλιστικές δικλείδες για την αντιμετώπιση του κακού.
Ειδήμονες αυτοαποκαλούμαστε, ενώ εξαναγκαζόμαστε να υλοποιούμε την αρχή του ‘το μη χείρον βέλτιστον’ ή, αγγλιστί: ‘the lesser of two evils principle’! Σέρνουμε τα βήματά μας υπό το τεράστιο φορτίο της ενάντια στην φύση ανημπόριας μας.
Υποζύγια ενός αφέντη που μας φορτώνει στην πλάτη ανύπαρκτες ενοχές, που τις καλοδεχόμαστε ως δούλοι, ανίκανοι για ανάληψη ευθυνών και δράσεων. Αυτή είναι η άρδην ανθελληνικά α-πολιτική μας μιζέρια, υπό την τυραννική κομματοκρατία του αγγλοσαξονικού τύπου κοινοβουλευτισμού.
Το ερώτημα είναι: μας αρέσει τούτη η ανθελληνικά α-πολιτική μας μιζέρια; Εάν ναι, τότε λαμπρά: μια χαρά εξουσιαζόμενοι ιθαγενείς-υπήκοοι είμαστε, υπό την τυραννική κομματοκρατία του αγγλοσαξονικού τύπου κοινοβουλευτισμού!
Εάν όχι, τότε κάτι πρέπει από κοινού να κάνουμε, έστω και κατά τόπους. Ή μήπως δεν είναι για όλες και για όλους η πολιτεία;