Ξέφυγε από την θεολογία και από την φιλοσοφία. Από το 2014 και εντεύθεν, η συνειδητότητα επιτέλους αποκτά τον ορισμό της στα πλαίσια της επιστήμης.
Η συνειδητότητα λοιπόν είναι: όχι το σύνολο ή το συνονθύλευμα, αλλά η κατά φύσιν ενότητα των νοητικών μας προτύπων, που μέσω της νομοτελειακής δομής βρόχων ή σπειρών ανάδρασης, μας βοηθούν να καθορίζουμε την θέση μας στο χώρο, στον χρόνο και σε σχέση με άλλους ανθρώπους, όπως και με άλλα ήδη φυτών και ζώων. Την βασική μονάδα συνειδητότητος την βλέπουμε, π.χ., στον αρνητικό (–) βρόχο ή στην αρνητική (–) σπείρα ανάδρασης ενός θερμοστάτη.
Ένας βρόχος ή μία σπείρα ανάδρασης είναι βέβαια η κάθε νομοτελειακή δομή, την οποία δημιουργεί η αλληλεξάρτηση μεταξύ δύο μεταβλητών, π.χ., Χ και Ψ. Εάν η εν λόγω σπείρα ανάδρασης είναι θετική (+), τότε μία αύξηση στην μεταβλητή Χ προξενεί μία θετική (+) αλλαγή στην μεταβλητή Ψ, όπως και μία αύξηση στην μεταβλητή Ψ επίσης προξενεί μία θετική (+) αλλαγή στην μεταβλητή Χ.
Από εκεί και πέρα, ένα φυτό, π.χ., μέσα σε μία γλάστρα, έχει περίπου 10 (δέκα) μονάδες συνειδητότητος, ενώ νέες αρνητικές (–) και θετικές (+) μονάδες συνειδητότητος ή σπείρες ανάδρασης σταδιακά προστίθενται, όσο ανεβαίνουμε από τα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους. Καμμία βέβαια σχέση δεν έχει η κατά φύσιν συνειδητότητα με την απολυταρχικά καθεστωτική, ενάντια στην φύση παρα-φυσική.
Πολλές είναι οι ερμηνείες του θηλυκού ουσιαστικού ‘φύση’, που ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα ‘φύω–φύομαι’, ήτοι βλασταίνω ή φυτρώνω, όπως και από τις λέξεις ‘φῠ+τις’ και ‘φῠ+σις’, με την συριστικοποίηση του -τ- μπροστά από το -ι-. Συνήθως, με την λέξη ‘φύση’ εννοούμε την ενότητα των αοράτων και ορατών νόμων, που διέπουν τον σύμπαντα κόσμο, μέσω της νομοτελειακής δομής βρόχων ή σπειρών ανάδρασης, συμπεριλαμβανομένων των πνευματικών και άλλων ενεργειακών ιδιοτήτων των ανθρώπων, που είτε μας συνοδεύουν από την γέννησή μας ή είναι το αποτέλεσμα της ανέλιξης και της ωρίμανσής μας.
Εν κατακλείδι, το κάθε τι ανθρώπινο πρέπει να είναι φυσικό. Αυτός είναι ο λόγος που, εφ’ όσον σκλαβώνει τους ανθρώπους, η κάθε είδους εξουσία, πάντοτε είναι ενάντια στην φύση.
Σήμερα, ο δήθεν εκ νέου εξευρωπαϊσμός των ελληνικών ανθρώπων, μας έχει γυρίσει πίσω στον χρόνο. Κατά την βιοϊατρική επιστήμη, αναβιώνουμε την «ύβρη της εξουσίας», μια ύβρη ενάντια στην ίδια την φύση του σύμπαντος κόσμου, που μας γεννά πλάσματα κυρίαρχα εν ελευθερία.
Ζούμε την εποχή της επιβολής του απολυταρχικού δεσποτισμού, του ζωροαστρισμού της Ανατολής. Αναβιώνουμε την πολύ πιο πριν από την ανέλιξη της κυκλαδικής και της μινωικής κουλτούρας, που οδήγησε μια πλειοψηφία ανθρώπων να μεταλλαχθούν σε ανθρωποκεντρικούς και κοινωνιοκεντρικούς ανθρώπους· σε ανθρώπους αυθεντικά ελληνικούς, που συμπνέουν με την φύση.
Δύσκολο τάχα μας φαίνεται, καθόλου εύκολο, αναίμακτα και ειρηνικά, πάλι να κάνουμε περιττή την ενάντια στην φύση εξουσία, όπως έπραξαν οι άνθρωποι της αρχαίας και της κλασικής Ελλάδος. Όμως γίνεται τούτο, με μία βιώσιμη προσέγγιση: