Στο μέσον περίπου της ουτοπικής του ‘Πολιτείας’, ο Πλάτων προτείνει ένα ενδιαφέρον σκίτσο της παιδείας. Είναι αναγκαία τούτη, ισχυρίζεται ο Πλάτων, για κάθε νεαρό άνδρα, ο οποίος πρόκειται να γίνει φύλακας ή και άρχων της πολιτείας. · Πρώτη βέβαια έρχεται η ελληνική τριακτύς της γραμματικής, της λογικής και της ρητορικής, την οποία οι Ρωμαίοι αργότερα ονομάζουν ‘trivium’.
Ένας τέτοιος νεαρός άνδρας πρέπει, μετά την τριακτύ, να περάσει περίπου 10 (δέκα) χρόνια της ζωής του, μελετώντας την τετρακτύ του Πυθαγόρου: ήτοι την αριθμητική, την γεωμετρία των επιπέδων και των στερεών, την αστρονομία και την αρμονία (Πλάτων, ‘Πολιτεία’, 525b, 3-6, 527b, 7-8, 529b, 1-3 και 531c-d).
Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι νεο-μετα-μοντέρνοι Πλατωνιστές αγνοούν τα μαθηματικά, παρά την τεράστια σημασία που ο Πλάτων δίδει στην αριθμητική και την γεωμετρία. Όπως επίσης αγνοούν την τεράστια επιρροή που η αριθμητική και η γεωμετρία είχαν στην φιλοσοφία του Πλάτωνος.
Εάν όμως κάποια ή κάποιος, εξειδικευμένη ή εξειδικευμένος στις κλασικές σπουδές και την φιλοσοφία, μελετά τον Πλάτωνα, πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύει εννοιολογικά τα κείμενά του, χωρίς τις γνώσεις της αριθμητικής, της γεωμετρίας, της αστρονομίας και της αρμονίας, που ο ίδιος ο Πλάτων απαιτεί από τους μαθητές του; Μάλλον κουμαρτζήδες ή παθιασμένοι με τον τζόγο καταντούν τούτοι οι νεο-μετα-μοντέρνοι Πλατωνιστές.
Ίσως τούτο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγήν των δεινών της εξειδίκευσης. Διότι μόνον με τις ζαριές, ποτέ δεν επιτυγχάνεται η αυτονομία, η μαεστρία και η σκοπιμότης, που ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη, ώστε να δημιουργεί.