Ο λαϊκισμός στην ελλαδική πολιτική πραγματικότητα είναι ένας ήλιος καυτού καλοκαιρινού μεσημεριού, που δεν καταδέχεται να αφήσει σκιές, γιατί πέφτει κατακόρυφα. Τον βιώνουμε καθημερινά στο "πετσί" μας και αποτελεί πάγια πολιτική πρακτική, που αποσκοπεί στη φαντασμαγορία των εντυπώσεων, αλλά κυρίως στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα καίρια προβλήματα της κοινωνίας.
Πρόκειται για μια "ολοκληρωμένη" πολιτική πρακτική σε τρεις διαστάσεις: Πρόσωπα-Καταστάσεις-Θέσεις. απέφυγα τις λέξεις μέρη, γιατί ο λαικισμός στην πολιτική μας ζωή, όπως αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, συνεπικουρούμενος από τον προπαγανδιστικό προσωπείο πολλών Μέσων Ενημέρωσης και την παχυλή άγνοια ή και αδιαφορία των ανθρώπων του Τύπου, δεν μερίζεται.
Αγκαλιάζει από το ύψος και το μάτι του...γερακιού την εποπτεία της ελληνικής κοινωνίας, δίνοντας στο χώρο της οικονομίας της μελέτης, τις διαστάσεις της ίδιας της κοινωνίας, στα πρόσωπα που δημιουργούν τις καταστάσεις, για να παραχαραχτούν οι όποιες ορθές πολιτικές θέσεις και να απομονωθούν οι φωνές αντίδρασης.
Ο λαϊκισμός, όπως εκφράζεται από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωση τα λεκτικά επικοινωνιακά τεχνάσματα του πρωθυπουργού και του "συνεταίρου" του στην αθλιότητα της εξαπάτησης του λαού, του κατ'εξοχήν λαικιστή Πάνου Καμμένου, έχει μόνο στοιχεία αντιαισθητικής. Στην πολιτική ποτέ η αισθητική δεν είναι ανεξάρτητη λειτουργία από την ηθική θέση...
Και είναι αλήθεια ότι η αναβίωση των λαικίστικων τάσεων στην πολιτική ζωή της χώρας, ιδίως τα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, επιβάλλει την κατά βάθος εξέταση του φαινομένου. Είναι γνωστό πως το λαικό πνεύμα, όταν εκφράζεται νηφάλια και ευπρεπισμένα, καταλήγει στη δημοκρατική διακυβέρνηση, όπου κυριαρχεί η ανοχή, η αρχή της πλειοψηφίας και η συμπληρωματικότητα των πολιτικών κομμάτων.
Στον δημοκρατικό ουρανό αναπτύσσονται δημιουργικά οι προσωπικές και οι κοινωνικές δυνατότητες του πνεύματος του λαού, σφυρηλατούνται αξίες της πολιτιστικής παράδοσης, αξιοποιούνται θετικά οι καταλληλότητες της ανθρώπινης φύσης. Βέβαια, κανένα πολίτευμα δεν υπήρξε απόλυτα δημοκρατικό, γιατί δεν είναι δυνατό η ανθρώπινη φύση να εκφράζεται ιδεατά στην εγκόσμια πορεία της.
Το φάσμα του πάθους φαλκιδεύει τον ιδανικό χαρακτήρα της γνήσιας δημοκρατικής πολιτείας, η ανθρώπινη φύση θριαμβεύει ως δυναμική του πάθους και προσφέρει τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.
Ο λαϊκισμός αποτελεί κακοήθη όγκο στο σώμα της δημοκρατίας και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα του λαού. Εκφράζει την παρακμή του λαικού πνεύματος, το οποίο απροσωποποιεί, για να του προσδώσει στη συνέχεια άκρατα, άκαιρα και ανήκουστα διεκδικητικά προνόμια.
Πρώτο του γνώρισμα είναι η κολακεία. Ο Πλάτων φνώριζε αρκετά τη φαλκιδεύουσα και φαλκιδευμένη συνείδηση, όταν αποκαλούσε τη δημοκρατία τέχνη της κολακείας. Είναι έτσι φανερό πως ο λαϊκισμός προέρχεται κυρίως από δημαγωγούς πολιτικούς, οι οποίοι οικειοποιούνται κατά βάθος την προσφορά της κολακείας τους προς το λαό.
Και ο λαός τους εμπιστεύεται το διεκδικητικό του μένος, τους προσδίδει στη συνέχεια μεσσιανική αποστολή, ταυτίζεται υποσυνείδητα μαζί τους και επιτρέπει στους δημαγωγούς να εκτρέπονται, να προσβάλλουν τους αντιπάλους και να τους θέτουν συχνά ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων.
Και μετά; Μετά ακολουθεί το άνοιγμα των ασκών του πάθους και ο περιορισμός των δημοκρατικών θεσμών. Και μη ξεχνάμε πως η παρακμή της δημοκρατίας είναι κατά κύριο λόγο κοινή παρακμή και οφείλεται σε άμβλυνση των αυτοσυνειδησιακών απαρχών του λαού...