Να υπάρχει σύμφωνο συμβίωσης; Να μην υπάρχει; Να μπορούν να υιοθετούν παιδιά οι ομοφυλόφιλοι; Να μην μπορούν; Να γράψεις τη γνώμη σου; Να μην το κάνεις; Ζούμε και σε μια χώρα όπου η έκφραση της άποψης είθισται να λοιδορείται από αυτούς που τη διαβάζουν αλλά δε συμφωνούν.
Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να κατακρίνεις κάποιον. Εύκολο να πεις κάποιον ανώμαλο ή αδερφάρα του κερατά και αντίστοιχα κάποιον άλλο φασίστα και ομοφοβικό. Μόνο που έτσι δε θα καταλήξουμε ποτέ πουθενά.
Το πρόβλημα κατά την άποψή μου είναι διττό. Η μια πλευρά είναι η στάση της κοινωνίας κάποτε και σήμερα, η άλλη να κόβουμε και να ράβουμε τη θρησκεία στα μέτρα μας.
Ο Αχιλλέας από το Κάιρο εδώ και χρόνια ζει στην "Αθήνα". Το κακό όμως ήταν ότι ζούσε σε κάποιο υπόγειο κάπου στη Σίνα και οι πιο σεμνοί στη γειτονιά ήξεραν επίθετα που καίνε.
Τα πόστα όμως άλλαξαν και τώρα ο Αχιλλέας όχι μόνο δε ζει στο υπόγειο αλλά κατοικεί πλέον στο ρετιρέ και θέλει να βάψει όλο την πολυκατοικία φούξια.
Θα μπορούσε όμως να ζει είτε στον πρώτο, είτε στο δεύτερο, είτε στον τρίτο, είτε στον τέταρτο.
Ο Αχιλλέας παίρνει την εκδίκησή του διότι κάποτε ήταν στοχοποιημένος και δακτυλοδεικτούμενος. Ήταν αποκλεισμένος και εισπράκτορας της φάρσας και των ύβρεων. Και πλέον επιθυμεί να οδηγήσει την κατάσταση στο άλλο άκρο. Να παντρεύεται και να κάνει παιδιά διότι κακά τα ψέματα η φύση το όρισε αλλιώς και ένα παιδί χρειάζεται πατέρα και μητέρα. Άλλωστε και ο Αχιλλέας για να γεννηθεί, μια μάνα κι ένα πατέρα χρειάστηκε.
Η κοινωνία μας δυστυχώς αποτελείτο πάντα από κακούς ανθρώπους οι οποίοι ανάλογα το που ανήκαν, ήθελαν να επιβάλλουν τους όρους τους. Δεν ησχολείτο μόνο με τη ζωή του Αχιλλέα αλλά και του καθένα που θα μπορούσε να βρει κάτι, μια παρασπονδία, οτιδήποτε.
Επειδή γνωρίζω τέτοια άτομα, τα συγκεκριμένα τουλάχιστον υπήρξαν πάντα αξιοπρεπή. Δεν προκαλούσαν.
Η κοινωνία δεν μπορεί να περιθωριοποιεί όποιον θεωρεί ως "απειλή". Οφείλει όμως να έχει κανόνες που θα είναι σεβαστοί κι επίσης ορισμένοι θα πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτικοί όταν η εργασία τους είναι ευαίσθητη διότι έχω συναντήσει και τέτοια περίπτωση.
Όσο για τη Χριστιανική θρησκεία, είναι ξεκάθαρη, σε πολλά πράγματα όμως. Για όλα τα θέματα, όχι μόνο το θέμα των ημερών, παρέχει τις απαντήσεις, αρκεί φυσικά να καθίσεις να τη διαβάσεις. Δε σε υποχρεώνει να την ακολουθήσεις. «Όστις θέλει» είπε ο Χριστός, αξιώνει όμως να μην την κόβεις και τη ράβεις στα μέτρα σου διότι δε χωρίζεται ή τεμαχίζεται. Είναι σταυρός ανηφορικός διότι απαιτεί ακριβώς από τον καθένα να κυριεύσει τα πάθη του.
Το κακό για την Εκκλησία είναι ότι ενώ ο αρχιεπίσκοπος εκφράστηκε με σύνεση και ηπιότητα αλλά και ξεκάθαρα, λέγοντας ακριβώς ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει αλλά εμάς η Πίστη μας λέει αυτό κι αυτό τηρούμε, βγήκε κι ένας Αμβρόσιος να πει όσα είπε και μετά να τον περιλάβουν οι διάφοροι προοδευτικοί.
Τι θα έκανε άραγε ο Αμβρόσιος αν ένα από αυτά τα παιδιά που δε γίνονται άνδρες ήταν παιδί του; Θα εκφραζόταν με τα ίδια σκληρά λόγια ή μήπως σιωπηλά εν τω ταμείω του θα προσευχόταν στο Θεό; Μήπως είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου κάποιοι όταν ήταν παιδιά κακοποιήθηκαν; Γνωρίζω μια τέτοια συγκλονιστική περίπτωση. Θα τους φτύσουμε ή θα μεσιτεύσουμε στο Θεό;
Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ' τα παιδιά εκείνα
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ' τα παιδιά εκείνα
Ποια μάνα ξεχνά τα παιδιά της; Ότι κι αν κάνουν...
Πώς κάποτε πέτυχε ο γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης να σπάσει άβατα για την Εκκλησία; Μήπως νόθευσε το λόγο Της; Ουδέποτε. Ήξερε όμως τι πρέπει να πει, πως να το εκφράσει και να το περάσει.
Η Εκκλησία έχει ξεκάθαρη αποστολή σε αυτό τον κόσμο. Προετοιμάζει το πλήρωμά της για τη Βασιλεία του Θεού με βάση ότι Αυτός της παρέδωσε. Μια Βασίλεια που ο Θεός είπε ότι βιάζεται και πως κλέπτες και βιαστές (αυτοί που βιάζονται) την αρπάζουν. Αυτοί δηλαδή που τη θέλουν πολύ και κάνουν ότι μπορούν για να την κερδίσουν. Υπάρχουν, ειδικά σήμερα, περιθώρια για σπατάλη δυνάμεων;
Η Χριστιανική Πίστη είναι ένα τρένο που τρέχει πάνω σε συγκεκριμένες ράγιες με έναν προορισμό. Στις ράγες αυτές δε γράφει μόνο "Αγάπη", γράφει κι άλλα πράγματα. Οφείλει να λέει με ηρεμία, όπως ο Χριστός το σωστό και αυτό να διαφυλάττει. Αν κάποιοι δε συμφωνούν ή έχουν άλλη γνώμη, είναι δικαίωμα τους. Ο καθένας άλλωστε ορίζει τη ζωή του. Δε θα πρέπει όμως να κόβει και ράβει το οτιδήποτε για να το φέρει στο μέγεθός του και να το γελοιοποιεί αν αυτό δε συμβαίνει. Το τρένο μπορεί να έχει άπειρες θέσεις, αλλά δε θα επιβιβαστούμε όλοι. Ούτε μπορούμε να ανέβουμε με το στανιό επιβάλλοντας τους δικούς μας όρους.
Ας προσέχουμε πως μιλάμε για τον οποιοδήποτε, όποιοι κι αν είμαστε. Σε όποια πλευρά κι αν στεκόμαστε. Θυμάμαι κάποτε επέστρεφα με τον Ηλεκτρικό από τον Πειραιά μετά τη δουλειά και μόλις είχαμε περάσει το Φάληρο. Δίπλα μου κάθονταν δύο τοξικομανείς. Με το ζόρι άρθρωναν λέξη και άνοιγαν τα μάτια τους. Σαν πέρασε το τρένο δίπλα από την εκκλησία, ο ένας με τρεμάμενο χέρι γύρισε να κάνει το σταυρό του. Δεν ξαναείδα σταυρό με περισσότερη πίστη ανθρώπου από εκείνο το απόγευμα. Ένα άλλο πάλι μεσημέρι ένας τοξικομανής έσπευσε να πάρει αγκαλιά ένα χτυπημένο σκυλάκι που κάποιος είχε χτυπήσει αδιάφορα στην Ακτή Μιαούλη προσπαθώντας - μάταια- να το σώσει.
Την ακρότητα και τον απομονωτισμό του άλλοτε, τα διαδέχονται σήμερα η πλήρης άλωση και κατάλυση των πάντων.