Συνοπτικά το ερώτημα μας είναι πως οι προθέσεις του Σύμπαντος μεταβιβάζονται στη συνείδηση και γίνονται πράξη.
Η γέννηση της ψυχής του ανθρώπου πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή, όταν στην απροσπέλαστη σκέψη της πρώτης εποχής άρχισε να καταλαβαίνει τις παρορμήσεις σαν φωνές εξωτερικές, που του μιλούσαν για το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Εγινε ο προσανατολισμός που με τη προσέγγιση παλιών κειμένων μπορούμε να εισδύσουμε στην αρχική ψυχή, που τα δέχεται όλα σαν προσταγές και σαν οδηγητές.
Στην Αγία Γραφή μια διαρκής συνομιλία ακούγεται μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Ολα γίνονται από εξωτερικά αίτια. Και στον Ομηρο ο άνθρωπος αποφασίζει σαν να ακούει, να μαντεύει το θέλημα των θεών, της ακατανίκητης δύναμης, που δεν μπορεί να αντισταθεί και να τη πείσει να αλλάξει αποφάσεις και δρόμους.
Δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του σαν ένα μικρό σκάφος στα κύματα της ζωής και της ανημποριάς. Προσφέρει θυσίες, ακόμη και την ίδια τη ζωή στο βωμό αυτής της θέλησης, γιατί πιστεύει πως όλα της ανήκουν και ότι όλα εξαρτώνται απ' αυτήν. Πιστεύει ακόμη ότι η θέληση αυτή δεν είναι αυθαίρετη και ότι υπακούει σε νόμους, που άλλους έχει πληροφορηθεί και άλλους εξακολουθεί να αγνοεί.
Κοντά στους θεούς θεοποιεί και τους ανθρώπους, γιατί με δύναμη σωματική και πνευματική, διορθώνουν ή κατευθύνουν αυτές τις υπέρτερες βουλές στον προσιτό για τον άνθρωπο δρόμο. Είναι οι σοφοί που αποκαλύπτουν σιγά-σιγά τα μυστικά των θεών...Είναι οι Προμηθείς και οι Ηρακλείς που τολμούν και ατενίζουν τους θεούς, που μέσω αυτών επικοινωνούν με τους ανθρώπους και τους παραδίδουν τα μυστικά τους.
Από έκπληξη σε έκπληξη η ψυχή του ανθρώπου θαμπώνεται από την αρμονία που βασιλεύει και νιώθει υπερηφάνεια για τις κατακτήσεις, την εμβάθυνση της στα μυστήρια του Σύμπαντος. Δίκαια υποπτεύεται τον Δημιουργό. Οταν η απλή αποκάλυψη των μυστικών είναι μεγάλη πράξη και οι συντελεστές τους υπεράνθρωποι, τι πρέπει να είναι ο "κατασκευαστής" αυτών των μυστικών, παρά ο Υπέρτερος, ο Θεός που εξουσιάζει, αποφασίζει και κατευθύνει τα ορατά και τα αόρατα;
Η τάξη που επικρατεί και που τελικά εκφράζεται σαν μια αυτόματη κατάληξη ατελείωτων δράσεων είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία αμπώτιδων και παλιρροιών, που καταλήγουν σε καταστροφές και δημιουργίες.
Πλέγματα δυνάμεων και αδυναμιών υφαίνουν την καθημερινή πορεία με μια αδιάκοπη διαμόρφωση αυτομάτων λειτουργιών, που έντονα ζητεί να τοποθετήσει ο νους του ανθρώπου σε πλαίσια για να βρει τις σχέσεις τους και τις αποστολές, αλλά και να ξεδιαλύνει τη σειρά της κοσμογονίας.
Το βασικό ερώτημα όλων των αιώνων είναι κι αυτό μια αυτόματη σαν τις άλλες λειτουργίες ή κάτι άλλο που διαφέρει στη θέση και στην αποστολή. Οσο κι αν έπαυσε ο άνθρωπος να τα συγχέει με τις εξωτερικές και αθέατες δυνάμεις, που προσδιορίζουν την εξέλιξη των κοσμικών πραγμάτων, επανέρχεται διαρκώς στο ίδιο σημείο για να πληροφορηθεί εάν η λειτουργία αυτή δεν είναι αυτόματη και δεν συνδέεται με τις άλλες λειτουργίες, για να υπηρετήσει ό,τι και οι άλλες.
Τι εκφράζει αυτή η λειτουργία στις ατομικές ή και στις πολλαπλές, τις κοινωνικές εκδηλώσεις; Η απορία αυτή είναι η μεγαλύτερη που διατυπώνεται από τον άνθρωπο, που πλέει στις συγχύσεις των πολλών σκέψεων και προ παντός των δισταγμών του, που πηγάζουν από τη φανερή αδυναμία του να συνδέει όλα τα γεγονότα και όλες τις εκδηλώσεις.
Οι θελήσεις και οι δράσεις είναι άπειρες, από δε την έρευνά μας, μας ξεφεύγει ο έλεγχος. Και με την άρνησή μας να αναγνωρίσουμε την κύρια θέληση, καταλήγουμε σαν θεατές και σαν αποδέκτες μιας θέλησης, που διαφεύγει της θέλησής μας με σκοπούς αλλότριους και με μέσο ολόκληρο το μηχανισμό του Σύμπαντος...
Τέτοιες μέρες, τέτοιες σκέψεις, τέτοιο ερώτημα, με αποδέκτες ίσως τους ολίγιστους και συνήθως "καταφρονημένους" από το "ρεύμα" της εποχής και τη "βακχεία" των ημερών...