Δεν ξεκίνησε άσχημα το κράτος, αν και μετά τον Καποδίστρια δεν είχαμε ηγέτες.
Την έλλειψη τους σε ένα ποσοστό αναπλήρωναν ηγετικές μορφές που αν και δεν πήραν τίποτα από την Ελλάδα, της έδωσαν τα πάντα.
Ένας από τους πιο ξεχωριστούς ήταν ο Ιωάννης Μπάγκας.
Γεννήθηκε στην Κορυτσά, έφυγε, πήγε στην Θήβα, την Χαλκίδα, την Αλεξάνδρεια, τη Ρουμανία και πλούσιος πια ήρθε στην Αθήνα. Πίστευε ότι έπρεπε να πλουτίσει για να βοηθήσει το έθνος.
Συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη και μεταβίβασε όλη του την περιουσία στο δημόσιο για να γίνουν έργα ‘‘εθνωφελή και φιλάνθρωπα’’.
Ζήτησε μόνο ένα μικρό μηναίο εισόδημα -από την δική του περιουσία- για την συντήρηση του. Η κυβέρνηση του ενέκρινε 1000 δρχ το μήνα, αυτός αρνήθηκε γιατί του έφταναν οι 300 δρχ. Επί 45 χρόνια, πέρα από την γενναιοδωρία του να δώσει όλη την περιουσία του στο έθνος εν ζωή, έδινε και χρήματα για την ανέγερση σχολείων.
Δυστυχώς η κληρονομιά που άφησε στη χώρα αυτό το πρότυπο ανθρώπου, πραγματικού πατριώτη, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τα γνωστά ξενοδοχεία Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος, δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε και αφέθηκε στην φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης.
Πώς να μην αφεθεί όμως;
Πόσοι ξέρουν ποιος ήταν ο Μπάγκας ή ο Δόμπολης ο πρώτος υπουργός οικονομικών της χώρας, που δεν έβαζε τίποτα στην τσέπη του από το έθνος, παρά μόνο έδινε;
Διαστρέβλωσαν την ιστορία μας. Μας έμαθαν να θαυμάζουμε το τίποτα, που το στόλιζαν με φανταχτερά περιτυλίγματα και μείναμε -την ώρα που την χρειαζόμαστε περισσότερο- να ψάχνουμε την ουσία, που ξεχάσαμε πως μοιάζει.
Ναι, κάποτε ξεκινήσαμε καλά, με υποσχέσεις, όπως το Μπάγκειο που υποσχόταν μια νέα Αθήνα και στο υπόγειο του σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Βάρναλη.
Έμεινε το κουφάρι, όχι κατεστραμμένο από το χρόνο αλλά λεηλατημένο από την πλεονεξία αυτών που εμπιστευτήκαμε, που έκλεψαν αυτό που θα μπορούσαμε, αυτό που υποσχόμασταν.
Και έτσι φθάσαμε ως εδώ, και έτσι καταλήξαμε να πληρώνουμε ξένους τζογαδόρους.
Όσο όμως υπάρχει η βάση υπάρχουν ίχνη της μνήμης, υπάρχει ελπίδα.