«Φτάσαμε στο αεροδρόμιο τoυ Ντέιρ Έζορ με στρατιωτικό ελικόπτερο. Σε αυτό το αεροδρόμιο ζούν εγκλωβισμένοι Σύριοι στρατιώτες εδώ και τρία χρόνια λόγω του αποκλεισμού από τους τρομοκράτες.
Πριν πάμε στην πόλη ζήτησα από τους συνοδούς να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω έστω μία από τις πτέρυγες εξόδων μάχης που εδώ συνεχίζονται, παρά την ασφυκτική πολιορκία.
Στο αεροδρόμιο υπήρχε ένας μεγάλο αριθμός παλαιών αεροσκαφών, χωρίς κινητήρες και ελαστικά, που έχουν μάθει να τα χρησιμοποιούν ως ανταλλακτικά για τα αεροσκάφη που λειτουργούν.
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν είδα την προετοιμασία για την απογείωση ενός μαχητικού MiG-21 του οποίου η ωφέλιμη ζωή είχε αναπόφευκτα λήξει.
Διέκρινα το σύρμα από χάλυβα στο εσωτερικό της δομής των ελαστικών, να σύρεται από το κάτω μέρος και να αφήνει τον αντίκτυπό του στην πίστα (η οποία μειώθηκαν λόγω των εκατοντάδων θραυσμάτων κατά τη διάρκεια των ετών του αποκλεισμού).
Μετά ο στρατιώτης τοποθετεί τους «πυραύλους» στα φτερά του αεροπλάνου, και είναι σαφές ότι πρόκειται για αυτοσχέδιες βόμβες, οι ρωγμές της συγκόλλησης φαίνονται ακόμα καθαρά.
Ένας Σύριος πιλότος πλησιάζει, έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση με ένα χαμόγελο.
Χαιδεύει το αεροπλάνο του τρυφερά, σαν να είναι παιδί του, που λαχταρούσε να το δει και μπαίνει στο πιλοτήριο.
Απογειώνεται με σχεδόν κατακόρυφο τρόπο, επειδή ο διάδρομος ενδέχεται να εκτεθεί σε βομβαρδισμό ανά πάσα στιγμή!
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω στιγμές που έζησα με αυτούς τους μαχητές…
Οι περισσότεροι δεν είχαν δει τις οικογένειές του από την αρχή του πολέμου και της γενοκτονίας…
Για τρία χρόνια ζούν αποκλεισμένοι εδώ, λαμβάνοντας ελάχιστες προμήθειες από παρακινδυνευμένες ρίψεις στρατιωτικών ελικοπτέρων…
Και όμως πάντα με το χαμόγελο στα χείλη…
Δεν ξέρω το μυστικό της αποφασιστικότητάς τους εδώ σε αυτήν την έρημο.
Αλλά είναι χαμογελαστοί.
Εδώ στη Συρία δεν πρόκειται για έναν πόλεμο.
Πρόκειται για ένα έπος με όλη τη σημασία της λέξης…
Είναι επικό αυτό που συμβαίνει»
Σ.Γιάνκοφ