Του Στρατή Μαζίδη
Οι στιγμές είναι συγκλονιστικές για τους ήρωες της θρυλικής πλέον βάσης του Kuweires στην επαρχία του Χαλεπίου. Τη μια χούφτα ανδρών που άντεξαν 2 1/2 χρόνια πολιορκίας από τους εξτρεμιστές της ISIL.
Ποιος θα περίμενε το σπάσιμό της πριν λίγους μήνες όταν η κατάσταση στο μέτωπο ζόριζε πλέον επικίνδυνα και ο συριακός στρατός εγκατέλειπε πια διάφορες θέσεις για να οχυρωθεί στα δυτικά προπύργια. Όμως οι άνεμοι του πολέμου έχουν αλλάξει.
Ο συριακός στρατός εξοπλίστηκε και του παρέχονται απαραίτητες πληροφορίες. Αέρας ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας αρχίζει να πνέει στη Συρία διώχνοντας μακριά τον τρόμο και τη βία, σε τόπους όπως η Λιβύη όπου δεν υπήρχε ένας λαός με καρδιά και ψυχή να φωνάξει ΟΧΙ.
Ποιος ξεχνά τη φοβερή ιστορία του γιου που μαθητής ακόμη πριν 3 χρόνια υποσχόταν στον συνταγματάρχη πατέρα του στο Kuweires «πατέρα μια μέρα θα έρθω να σε ελευθερώσω!». Και το έκανε! Τα χρόνια πέρασαν και ο γιος βρέθηκε στο στρατό και ήταν από αυτούς που έσπασαν την πολιορκία. Σκεφθείτε να είστε εσείς ο πατέρας και το παιδί σας να σας ελευθερώνει. Πόσο άξιος θα υπήρξατε όλα τα προηγούμενα χρόνια και τι υπερηφάνεια θα νιώθετε για ένα τέτοιο παιδί.
Η Συρία για όλους εμάς που την παρακολουθούμε στενά, κάθε μέρα, ώρα και λεπτό, έχει κερδίσει τον πόλεμο. Και αποδεικνύει ότι γνωρίζει να τιμά τα παληκάρια της.
Οι ήρωες του Kuweires επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Λογικά όχι για πολύ. Ταρτούς (Ταρσός), Λαττάκεια (Λαοδικεία), Χομς και Δαμασκός υποδέχονται τα παιδιά τους.
Μάνες αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, πατεράδες δακρύζουν υπερήφανοι, παιδιά ξαναβλέπουν τον πατέρα τους, αδέρφια και φίλοι ανταμώνουν, ζευγάρια με όνειρα για το μέλλον ξανασμίγουν.
Και κάπου εδώ σταματώ. Αυτά που θα ήθελα να γράφω, δεν αποτυπώνονται. Η σκυτάλη στους ήρωες. Αυτοί έγραψαν την ιστορία.
Επιστροφή στη Λαοδικεία
Επιστροφή στη Χομς
Επιστροφή στη Δαμασκό
