Αλήθεια, αυτό συνέβη και σε εμάς όταν στη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας ενημερωθήκαμε για τους ωφελούμενους του προγράμματος επισιτιστικής βοήθειας που αναμένεται να ξεκινήσει εντός Νοεμβρίου, με την στήριξη του Ταμείου Ευρωπαϊκής Βοήθειας Απόρων (ΤΕΒΑ). Έχουμε και λέμε λοιπόν, ωφελούμενοι 410.000, από τους οποίους 13.500 είναι βρέφη ή πολύ μικρά παιδιά με έτος γέννησης από το 2013 έως και το 2015...
Δηλαδή υπάρχουν τριγύρω μας, ανάμεσά μας, 13.500 μικρά και ανήμπορα παιδάκια ηλικίας από λίγων ημερών, εβδομάδων, μηνών, έως και δύο ετών, που σήμερα, εν έτει 2015, δεν μπορούν οι γονείς τους να τους προσφέρουν ούτε ένα ποτήρι γάλα. Ούτε πάνες, ούτε παιδική κρέμα, ούτε ρουχαλάκια, ούτε απλή – βασική τροφή. Προσέξτε: Αυτοί είναι όσοι κατάφερε να εντοπίσει το σύστημα, αυτό το λειψό, το στρεβλό και το διαλυμένο, κοινωνικό σύστημα της χώρας. Πόσοι άλλοι αλήθεια θα υπάρχουν και δεν έχουν βρεθεί ακόμα, πόσα άλλα τέτοια μικρά αγγελούδια υποφέρουν τριγύρω μας και κανείς δεν το ξέρει. Ντροπή Ελλάδα, ντροπή όμως και Ευρώπη...
Μια Ευρώπη που θέλησε να βραβεύσει προ ημερών συγκεκριμένους Έλληνες για την κοινωνική τους προσφορά. Επέλεξε να δώσει βραβείο στον Γιώργο Βήχα ("Κοινωνικό Μητροπολιτικό Ιατρείο Ελληνικού") και στον Κώστα Πολυχρονόπουλο ("Κοινωνική Κουζίνα: ο Άλλος Άνθρωπος"), για την στήριξη που παρείχαν και συνεχίζουν να παρέχουν σε ανήμπορους και κατατρεγμένους. Οι παραπάνω κύριοι αρνήθηκαν να παραλάβουν το βραβείο, θέλοντας έτσι να δείξουν την αντίθεσή τους σε μια Ευρώπη, που δυστυχώς, δεν ακούει, δεν βλέπει και δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό έχει προκαλέσει επιβάλλοντας πολιτικές σκληρής λιτότητας. Σεβαστή η επιλογή τους, απλώς σε ό,τι μας αφορά θα εκφράσουμε και εμείς τη διαφωνία μας, απέναντί τους. Ακόμα και με αποδοχή του βραβείου, πάλι θα μπορούσαν να αναδείξουν αυτό που θα ήθελαν. Άλλωστε τα νούμερα είναι εκεί δεν αλλάζουν. Ας δούμε λοιπόν προσεκτικά κάποια από τα νούμερα που οι κύριοι αυτοί παρουσίασαν, σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν στις Βρυξέλλες ύστερα από πρωτοβουλία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνας Κούνεβα και Δημήτρη Παπαδημούλη.
Τα πιο συγκλονιστικά στοιχεία για τις επιπτώσεις των περικοπών στις δαπάνες υγείας, κατατέθηκαν από τον Γιώργο Βήχα, από το Κοινωνικό Μητροπολιτικό Ιατρείο: «Πρώτον, από το 2012 έχουμε αύξηση στους δείκτες παιδικής, βρεφικής και νεογνικής θνησιμότητας. Δεύτερον, για πρώτη φορά από το 1931, με εξαίρεση την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε περισσότερους θανάτους από γεννήσεις. Τρίτον, έχουμε αύξηση αυτοκτονιών, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι πάνω από το 60% των αυτοχείρων ήταν άνεργοι. Τέταρτον, στο ΜΚΙΕ έχουμε περιθάλψει 300 ανασφάλιστους καρκινοπαθείς. Ήρθαν άνθρωποι με διάγνωση καρκίνου 5-6 μηνών, χωρίς στο διάστημα αυτό να έχουν πάρει καμιά θεραπεία. Η κατάστασή τους επιδεινώθηκε 100%, και πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Είχαμε γυναίκες με απολύτως θεραπεύσιμο καρκίνο του μαστού που δεν τα κατάφεραν, ακριβώς γιατί δεν πήραν έγκαιρα θεραπεία».
Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, από την πλευρά του πρόσθεσε τα εξής: «Από το 2011 μαγειρεύουμε στον δρόμο, εκεί δηλαδή που υπάρχει ανάγκη. Τα στοιχεία που διαθέτουμε δείχνουν ότι 6,3 εκατομμύρια ανθρώπων στην Ελλάδα ζουν με 420 ευρώ τον μήνα, και κάποιοι απ’ αυτούς με ακόμη λιγότερα χρήματα, πολύ κάτω από το όριο φτώχεια. Οι άστεγοι στην Αθήνα έχουν ξεπεράσει τους 30.000, την ίδια ώρα που υπάρχουν πάνω από 3.000 κτίρια κλειστά που ανήκουν στην εκκλησία ή στους δήμους».
Ειλικρινά, ακόμα και αν διαφωνούμε με τη μη παραλαβή του βραβείου, μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την οργή αυτών των ανθρώπων. Έχουν – έχουμε, απέναντί μας, μια Ευρώπη που αρνείται πεισματικά και επίμονα να δει και να ακούσει. Αρνείται να αντιληφθεί το κακό που διαπράττει κάθε μέρα. Αρνείται να αλλάξει ρώτα. Αρνείται να δείξει αλληλεγγύη, συμπόνοια, ανθρωπιά. Έχουμε μια Ευρώπη του μεσαίωνα που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι οδεύει προς τον γκρεμό, προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Πάλι καλά που μετά το Μεσαίωνα, ήρθε η Αναγέννηση, για να υπάρξει μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον. Γιατί από αυτή την Ευρώπη του σκοταδισμού, δεν έχουμε να περιμένουμε το παραμικρό. Καλημέρα και καλή τύχη...