Στο περί της «μεγάλης ληστείας» δημοσιογραφικό πόνημά μας αναφέρουμε με αδιάσειστα στοιχεία πώς, μέσα σε 32 χρόνια, το αδηφάγο κρατικο-κομματικό πελατειακό σύστημα κατασπατάλησε 820 δισεκατομμύρια ευρώ. Πόσα από αυτά αφορούσαν ασφαλιστικά προνόμια σε ημέτερους;
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι, για να μην περάσει ο νόμος Γιαννίτση, που θα ήταν και η σανίδα σωτηρίας του παράλογου και κατάφωρα άδικου ασφαλιστικού μας συστήματος, έγιναν 120 απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων, συνολικού κόστους 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ;
Ακόμα, πόσοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα συνταξιοδοτούνται περί τα 300.000 άτομα που δεν έχουν καταβάλει ούτε μισό ευρώ ως εισφορά, με κόστος 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως;
Επίσης, πόσοι έχουν γνώση του γεγονότος ότι το κράτος υποχρέωνε τα ασφαλιστικά ταμεία να έχουν άτοκο μέρος των καταθέσεών τους, για να χρηματοδοτείται έτσι ένα κομμάτι του επί πολλά χρόνια κρατικοποιημένου ασφαλιστικού μας συστήματος;
Συμποσούμενα όλα τα παραπάνω, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα, όπως και αυτό της δημόσιας υγείας, ήταν μέρος του πελατειακού κράτους και εργαλείο εξουσίας, που τελικά οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία.
Αποκαλυπτικά, από την άποψη αυτή, ήσαν αυτά που έγραφε στο βιβλίο του «Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό» ο αείμνηστος Μάρκος Δραγούμης, στις σελίδες 337-338:
«Στην Ελλάδα, το σύστημα των κοινωνικών ασφαλίσεων οδηγήθηκε κατά την δεκαετία του 1980 στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, διότι το κράτος πολλαπλασίασε τους “δικαιούχους” και εξανέμισε τους πόρους. Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης ανέπτυξε στις 22.7.90 στην συζήτησή του με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, Αν. Παπανδρέου και Χ. Φλωράκη, το πρόβλημα του ελλείμματος των ασφαλιστικών ταμείων, που το 1990 έφθανε τα 980 δισεκατομμύρια δραχμών, από 44 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981 (Ελ. Τύπος, 23.7.90).
Εάν τα τεράστια ποσά που διαχειρίζονται οι κρατικοί οργανισμοί κοινωνικών ασφαλίσεων ήταν σε ιδιωτικά χέρια, η “εξυγίανση” για την οποία όλοι κόπτονται θα γινόταν αυτομάτως και απλούστατα. Η ιδιωτική εταιρεία δεν θα έβγαζε αναπήρους το 25% των αγροτών και το 40% των συνταξιούχων του ΙΚΑ, όπως κατήγγειλε στην Βουλή ο Στέφανος Μάνος ήδη από το καλοκαίρι του 1987, και δεν θα χορηγούσε συντάξεις “μαϊμούδες” που κοστίζουν στο Δημόσιο 2,1 δισ. τον μήνα, όπως δήλωσε ο υπουργός Γεωργίας Μ.Παπακωνσταντίνου (εφημερίδες, 8.1.91), ούτε θα έδινε “συντάξεις” σε 300 χιλιάδες επιζώντες “αντιστασιακούς”, πράγμα που καθιστά ιστορικώς ανεξήγητο πώς άντεξαν οι δυνάμεις κατοχής τόσα χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Μία ιδιωτική εταιρεία δεν θα άφηνε ποτέ τα “συναλλαγματικά αποθέματα του ΝΑΤ κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος με επιτόκιο 0,75%”, όπως κατήγγειλε ο Α. Πεπελάσης με άρθρο του στο Βήμα της 21.7.90, ούτε θα ίδρυε ταμεία που να λειτουργούν για τους υπαλλήλους τους.
Έτσι, π.χ. το Ταμείο Ασφάλισης Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων, όπως απεκάλυψε το Βήμα (15.9.90) “εξυπηρετεί” 12 συνταξιούχους αλλά στελεχώνεται από 32 διοικητικούς υπαλλήλους. Το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Πρόνοιας Λιμενεργατών έχει 21 ασφαλισμένους και 25 συνταξιούχους. Ανάλογοι παραλογισμοί υπάρχουν σε όλα τα ταμεία. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θα άντεχαν σε τέτοιες σπατάλες. Θα έκλειναν. Όσες επιζούσαν, θα προσέφεραν ασφάλιση με όρους της αγοράς».
Την εποχή εκείνη, οι «ιερείς της προόδου» και οι καραγκιόζηδες του λαϊκισμού χαρακτήριζαν τις παραπάνω θέσεις και απόψεις «νεοφιλελεύθερες» και έβαζαν στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη –μήπως και προλάβαινε να κάνει κάποιες σωτήριες μεταρρυθμίσεις.
Προς τιμήν του, στις λαϊκιστικές αυτές κορώνες των γελωτοποιών απαντούσε ένας έντιμος άνθρωπος της αριστεράς, ο Αιμίλιος Ζαχαρέας, που με το θάρρος που τον διακρίνει έγραφε: Το ανταποδοτικό σύστημα των ασφαλίσεων … προσβάλλει τον άνθρωπο και υποβαθμίζει την κοινωνική προστασία» (Αναζητώντας την Αριστερά, σελ. 146).
Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, όπως διακήρυξε ο Φρήντμαν όλα πληρώνονται στον τομέα των κοινωνικών ασφαλίσεων, όπως και παντού αλλού. Τα ταμεία είναι στην ουσία οργανισμοί διαχειρίσεως πόρων που εξαρτώνται από τις εισφορές των ασφαλισμένων. Λόγος υπάρξεώς τους είναι να συντονίζουν την αλληλεγγύη με το μικρότερο δυνατό κόστος. Όταν μετατρέπονται σε πρυτανεία ημετέρων καταργούν την αλληλεγγύη στην θεωρία, στην πράξη και στην λειτουργία τους.
Το επίδομα ανεργίας είναι βοήθεια για ανακατάρτιση και απόκτηση προσόντων που απαιτεί η αγορά. Εάν δίδεται χαριστικώς σε ανθρώπους που εργάζονται κρυφά αλλού ή παραοικονομούν, μετατρέπεται απλώς σε λεία και νοθεύει το σύστημα υπονομεύοντάς το.
Βέβαια, για τους γελωτοποιούς, παρόμοιες απαντήσεις και θεωρήσεις μόνον ύβρεις προκαλούν, γιατί αυτή είναι η τέχνη των δημαγωγών.
Στην χώρα μας, όμως, η βασική αιτία του κακού είναι ότι το κράτος, με την παρέμβασή του, νοθεύει τον σκοπό του συστήματος –που είναι η άριστη δυνατή κοινωνική ασφάλιση εκείνων που την δικαιούνται με το μικρότερο δυνατό κόστος για αυτούς που πληρώνουν τις εισφορές.
Όταν ως δικαιούχοι βαφτίζονται οι ημέτεροι και ως υπάλληλοι στα Ταμεία διορίζονται σμήνη κηφήνων, κάθε αναλογιστικός υπολογισμός –δηλαδή κάθε στατιστικός υπολογισμός των ασφαλίστρων που είναι απαραίτητα για την κάλυψη του ασφαλιστικού κινδύνου– καταργείται αυτομάτως.
Τι εισφορές πρέπει να ζητήσει ο ασφαλιστικός οργανισμός από εργαζόμενους και εργοδότες οι οποίες να καλύπτουν όχι απλώς τον κίνδυνο αναπηρίας, αλλά την βεβαιότητα του ρουσφετιού; Η πλήρης καταστροφή της έννοιας της ανταποδοτικότητας, της εξάρτησης δηλαδή των παροχών από εισφορές, καταργεί την ίδια την κοινωνική ασφάλιση.
Σήμερα, όμως, που το σύστημα καταρρέει, ποιος καταλαβαίνει από τέτοια; Και σιγά μην ζητήσει κανείς συγγνώμη από τους Γιαννίτση και Σημίτη, όπως πολύ σωστά έθεσε ως θέμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Αθανασίου.