Όσοι είχαν ενδεχομένως παρακολουθήσει τις θέσεις του Μίλτον Φρίντμαν, ή και όσοι έχουν ίσως διαβάσει "το δόγμα του σοκ", γνωρίζουν την περίπτωση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ, μετά τον τυφώνα Κατρίνα που έπληξε βάναυσα την πόλη. Και τα κουπόνια εκπαίδευσης... Ε, να λοιπόν που ήλθε η ώρα να ακούσουμε και τη ΣΥΡΙΖΑική παραλλαγή!
Βεβαίως, επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζουν ακριβώς περί τίνος ομιλούν, τελώντας μονίμως σε μία ιδεολογική - ιδεοληπτική σύγχυση και εσωτερική σύγκρουση, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν ακριβώς έννοιες όπως νεοφιλελευθερισμός και μονεταρισμός (Φρίντμαν). Απλά ξέρουν ότι είναι ταξικοί εχθροί... Και κάπου εκεί τα κάνουν όλα μπάχαλο και τα μπερδεύουν. Στη Νέα Ορλεάνη, εφαρμόστηκε ως μεταρρύθμιση το μέτρο της επιδότησης για συμμετοχή στην ιδιωτική εκπαίδευση ως πιο οικονομική λύση σε σχέση με τη διατήρηση της δημόσιας παιδείας, μετά την καταστροφή και το οικονομικό πρόβλημα που ακολούθησε. Μακριά λέτε η Νέα Ορλεάνη; Όχι και τόσο. Καταστροφή και εκεί, καταστροφή έχουμε και εδώ...
Πάμε παρακάτω. Μετά λοιπόν τον σάλο που είχε προηγηθεί με τις αυξήσεις που παρ' ολίγον να μπουν στην ιδιωτική εκπαίδευση, ήρθε η ώρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είχα διαβάσει το σχετικό άρθρο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Και πιθανότατα δεν θα έπαιρνα χαμπάρι τις προτάσεις του, σε αντίθεση με άλλη εξαιρετική αρθρογραφία που φιλοξενεί συχνά η Αυγή. Ενημερώθηκα μέσω του θορύβου που ξεσήκωσαν οι απόψεις αυτές και από τις αντιδράσεις που ακολούθησαν...
Νομίζω λοιπόν ότι οι άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει και χάνουν την μπάλα. Παίρνουν αποσπασματικά κομμάτια πολιτικών που εξυπηρετούν εντελώς διαφορετικούς σχεδιασμούς και εντάσσονται σε διαφορετικές στρατηγικές προσέγγισης των προβλημάτων από τη δική τους και δημιουργούν ένα κολάζ θέσεων και πολιτικών που οδηγεί σε αδιέξοδο. Όλα στο πολιτικό μίξερ και όπου βγει...
Αφού πρώτα επιτέθηκαν σε όσους στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, για να τα μαζέψουν άρον άρον μπροστά στην κατακραυγή που ακολούθησε, τώρα επιτίθενται σε όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Τι πιο απλό; Να δίνει κάθε οικογένεια 600 ευρώ το χρόνο "δίδακτρα" στη δημόσια εκπαίδευση. Οι ίδιοι άνθρωποι που τους έχει ξεζουμίσει το κράτος με κάθε τρόπο και με κάθε μορφή φόρου, να πληρώνουν και έξτρα χαράτσι για μία κατ’ ευφημισμό δημόσια ρημαδοεκπαίδευση που προσφέρεται στα παιδιά τους. Και αν έχουν κάνει το λάθος να έχουν και δεύτερο ή τρίτο παιδί... κλάφτα Χαράλαμπε... Τι να πει λοιπόν κανείς; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Θες εκπαίδευση; Να πληρώσεις! Αλλιώς άσ' το στο δρόμο...
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το επόμενο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑικός συλλογισμός για την εκπαίδευση δεν θα είναι ένα "πολιτικό άλμα", όπως άλλωστε το συνηθίζουν και δεν θα τεθεί στο τραπέζι η κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης ως παροχή, από τη στιγμή που τα κρατικά έσοδα δεν βγαίνουν. Ίσως να σκεφτούν ότι θα είναι προτιμότερο να επιχορηγεί με ένα ποσό το κράτος την ιδιωτική εκπαίδευση και να απαξιώσει - καταργήσει εντελώς την δημόσια. Όπως συνέβη και στη Νέα Ορλεάνη. Η επιδότηση αυτή θα είναι πιο συμφέρουσα από το κόστος λειτουργίας των δημόσιων σχολείων και τη μισθοδοσία των δασκάλων - καθηγητών.
Και επειδή ούτε η επιδότηση σε ιδιωτικά σχολεία είναι κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί, κάποιος πρέπει να τους πει, πριν το ρίξουν ως ιδέα στο τραπέζι, προκειμένου να... εξισώσουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση για όλους τους Έλληνες (ναι, ναι τους έχω ικανούς να το πιστεύουν!!!) ότι στη Νέα Ορλεάνη, η επιδότηση - κουπόνι δεν κάλυπτε όλο το κόστος της φοίτησης. Και ότι κάποια στιγμή, πολλοί δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μείνουν εκτός σχολείου, δεδομένου ότι τα κρατικά είχαν στην πλειοψηφία τους κλείσει. Έτσι για να ξέρουμε και τι λέμε...
Πριν λοιπόν ο κάθε ΣΥΡΙΖΑίος πετάξει την αρλούμπα του και επειδή έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε από τις διάφορες απίστευτες ιδέες που όλο και κάποιο επιφανές στέλεχος κατεβάζει, να το δουλεύουν και λίγο το μυαλό τους. Εκτός και αν κάποια πετιούνται για να τεσταριστούν οι αντιδράσεις και να ανιχνευτεί το έδαφος... Όμως, μια, δυο, τρεις, η υπομονή αρχίζει να τελειώνει...