«Δώστε μου λεφτά, να τα δώσω στους φτωχούς της χώρας μου, για να καταναλώσουν τα προϊόντα σας και να σταματήσει η λιτότητα». Με τη φράση αυτή συνοψίζεται, η εντελώς λανθασμένη και καταστροφική «διαπραγματευτική ατζέντα», του Έλληνα Πρωθυπουργού στις διεθνείς του επαφές ακόμη και στο Φόρουμ του Νταβός.
Κατά την άποψη του Έλληνα Πρωθυπουργού, το τέλος της λιτότητας θα έρθει με την μεταβίβαση πόρων από τον πλούσιο Βορρά. Αυτό πιστεύει ότι είναι «αριστερή πολιτική».
Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Η Ελλάδα σήμερα πάσχει από διαρθρωτική κατάρρευση του παραγωγικού της ιστού.
Η Ελλάδα πρέπει να παράγει διεθνώς ανταγωνιστικά και διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται αύξηση της εσωτερικής ζήτησης και κατανάλωσης.
Το 2008, η Ελλάδα είχε το υψηλότερο Εθνικό Εισόδημα της ιστορίας της. Το 75% εκείνου του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος, το 2008 οφείλονταν στην κατανάλωση. Στην υπόλοιπη αναπτυγμένη Ευρώπη μόλις το 56% του ΑΕΠ προερχόταν από την κατανάλωση.
Ενώ λοιπόν μέσα σε 5 χρόνια, από το 2003 μέχρι το 2008, το ΑΕΠ της Ελλάδας εκτινάχθηκε από τα περίπου 203 δις € σε περίπου 230 δις €, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Χρέος της χώρας εκτινάχθηκε από τα 168 δις €, στα υψίπεδα των 320 δις €.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στην φαύλη περίοδο της κατανάλωσης.
Αντιθέτως, πρέπει να χρησιμοποιήσει την καταστροφική εξαετία της κρίσης, για να αναδιαρθρώσει την οικονομία της, να χτίσει το δικό της παραγωγικό μοντέλο ώστε να ξεκινήσει και στην Ελλάδα η παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων που θα κερδίσουν το μερίδιό τους στην παγκόσμια αγορά.
Το να ζητά χρήματα ένας αριστερός πρωθυπουργός για να στηρίξει την εσωτερική ζήτηση και την κατανάλωση που απλώς τροφοδοτούν το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος, είναι φαύλη ανοησία, σίγουρα δεν αποτελεί αριστερή πολιτική.
Μια που βρέθηκε στο Νταβός, ο Έλληνας Πρωθυπουργός ας αξιοποιήσει το χρόνο του για να αντλήσει ορισμένα διδάγματα, να πάρει μερικά μαθήματα από αυτά που έχασε κάνοντας καταλήψεις στην νεανική του ηλικία…