Το 2015 σημαδεύτηκε από την άνοδο στην εξουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Άνοδος που συντελέστηκε με την μετεκλογική συμπόρευση ενός τμήματος "αντιμνημονιακής" λαϊκής Δεξιάς.
Σ' αυτό το πλαίσιο ο απελθών χρόνος έφερε στην επιφάνεια τη μεγάλη αντίφαση της εκφυλισμένης αστικής τάξης έναντι των ευρωπαϊκών θεσμών. Ανέδειξε ταυτοχρόνως την "αντίσταση" του ελληνικού λαού- που υπό μορφή εθνικού ιδεολογήματος γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά το αφήγημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο"- την οποία επανέφερε στο προσκήνιο η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ μέσω του δημοψηφίσματος.
AdTech Ad
Έτσι παραμένει και το 2016, υπό τη μορφή κυρίαρχης τάσης στους κόλπους της κοινωνίας, το αίσθημα της αδικίας που αισθάνεται ο μέσος πολίτης έναντι των ευρωπαίων που συνεχίζουν να "συνωμοτούν" σε βάρος της χώρας. Πρόκειται περί ενός κατασκευασμένου ψεύδος, παρόμοιο εκείνου του "ανάδελφου" λαού, το οποίο συντηρείται από τη χαρισματική προσωπικότητα του πρωθυπουργού. Με αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα τείνει να αποτελέσει την εξαίρεση σε μια διαρκώς εξελισσόμενη Ευρώπη.
Οι μέθοδοι διαπραγμάτευσης που μετήλθε η κυβέρνηση το πρώτο εξάμηνο του 2015, το δημοψήφισμα που επέφερε τα capital controls και εν συνεχεία το τρίτο και σκληρότερο πρόγραμμα διάσωσης, αλλά και ο "πόνος" που αιτιάται η κυβέρνηση ώστε να περάσει τα προαπαιτούμενα, οδηγούν στην εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ θα πορευθούν και το 2016 όπως ξεκίνησαν το 2015. Μ ένα μείγμα αριστερού πατριωτισμού, δημαγωγίας και λαϊκισμού που έχει επιβάλλει ως θέσφατο ότι όλα τα πολιτικά κόμματα είναι ίδια, ενώ τα κόμματα που συγκυβερνούν είναι το νέο και το διαφορετικό.
Ο πρωθυπουργός αντιγράφει επιμελώς τον Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου '74- '81. Και δεν αρκείται στη γλώσσα του σώματος και στην εκφορά του λόγου. Επιπλέον αποδέχεται τη λαϊκίστικη κληρονομιά που εγκατέλειψε το ευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη και των μετέπειτα αρχηγών του. Αυτή η πολιτική αντιγραφή που εφαρμόζει ο κ. Τσίπρας, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, λόγω και της έλλειψης ισχυρών δεσμών της κοινωνίας με τα αστικά κόμματα(κέντρο, κεντροδεξιά, δεξιά), έχει απήχηση σ' ένα κόσμο που έχει κουραστεί από τις πολιτικές ελίτ. Δεν έχει όμως απήχηση στην Ευρώπη. Εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις που επηρεάζουν την πορεία των κρατών- μελών.
Προφανώς οι ομοιότητες εκείνου του ΠΑΣΟΚ- όπως και του κ. Τσίπρα με τον Ανδρέα- δεν αντιστοιχούν σ' ένα ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον εντελώς διαφορετικό. Αλλά και στο εσωτερικό, παρά την συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει την πελατειακή υποδομή του ΠΑΣΟΚ, όλα θα εξαρτηθούν από τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν σε κυβερνητικό επίπεδο το προσεχές διάστημα.
Προς το παρόν η κυβέρνηση, όπως ακριβώς χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα ώστε να εδραιώσει τη θέση της στην εξουσία και έχοντας επίγνωση ότι οι συνέπειες του τρίτου προγράμματος θα γίνονται ολοένα και περισσότερο αισθητές στον κόσμο, θα εντείνει τη ρητορική της κατά της Ευρώπης, ενώ στο εσωτερικό θα συνεχίσει να επιρρίπτει ευθύνες στα "παλιά" κόμματα για τα μέτρα(ασφαλιστικό, αγρότες, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) που εξ ανάγκης υποχρεώνεται να εφαρμόσει.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ- εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- θα κάνει ό,τι έκανε και τον περασμένο χρόνο φλερτάροντας με την απομόνωση. Διότι το αφήγημα της "άλλης Ευρώπης", στο οποίο έχει επενδύσει πολιτικά ο κ. Τσίπρας, εκ των πραγμάτων δεν του βγαίνει. Ως εκ τούτου καθίσταται επικίνδυνο για τη χώρα όταν οι μόνοι που το "ακούν" και το "βλέπουν" είναι η Λε Πεν στη Γαλλία, ο Γκρίλο και η Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία, οι Ποδέμος στην Ισπανία και κάποια αριστερίστικα και εθνικιστικά κόμματα. Το χειρότερο, όμως, για μας είναι ότι και μερικά απ' αυτά τα κόμματα φροντίζουν πλέον να προσαρμοσθούν στην πραγματικότητα αυτής και όχι της "άλλης Ευρώπης".