Οι τραγικές συνθήκες μνημονιακών αδιεξόδων που βιώνει η πατρίδα μας, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε μια σταδιακά διογκούμενη κοινωνική αναστάτωση και αναταραχή συνεπεία του οικονομικού αδιεξόδου και της υπερφορολόγησης των Ελλήνων πολιτών, κυριαρχεί όπως είναι φυσικό στην επικαιρότητα, κατακλύζοντας τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης με εικόνες διαδηλώσεων και διαμαρτυριών όλο και περισσότερων κοινωνικών ομάδων, ακόμη και από αυτές που παλαιότερα θεωρούνταν προνομιούχες.
Βλέποντας όλοι τις ζωές μας να καταρρέουν, την καθημερινότητά μας να αλλάζει δραματικά προς το χειρότερο και διαισθανόμενοι πλέον την αδυναμία μας να υποστηρίξουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε σχεδιάσει και ονειρευτεί για τις οικογένειές μας, προσπαθούμε δικαιολογημένα να πετύχουμε τουλάχιστον τη διατήρηση των κεκτημένων, αυτών που λίγα χρόνια νωρίτερα θεωρούσαμε ως δεδομένα και μάλιστα με πάθος διεκδικούσαμε την βελτίωσή τους.
Όντας χαμένοι και παραδομένοι στον κυκεώνα της πολυμέτωπης οικονομικής κρίσης αδυνατούμε εκ των πραγμάτων να αντιληφθούμε τον εθνικό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η πατρίδας μας, να μετατραπεί με συνοπτικές διαδικασίες σε μια απέραντη αποθήκη ψυχών, κατόπιν εντολής άλλων, επιφανών οικονομικά, αλλά κατ’ επίφαση πολιτισμένων, οι οποίοι αδυνατώντας πλέον να αντιμετωπίσουν τις ορδές των εκατομμυρίων προσφύγων που οι ίδιοι με την αλλοπρόσαλλη και τυχοδιωκτική πολλές φορές πολιτική τους δημιούργησαν και νιώθοντας την καυτή ανάσα του μεταναστευτικού μέσα στις πόλεις τους, που δεν είναι πλέον ασφαλείς και φιλόξενες, επέλεξαν να φορτώσουν αναγκαστικά και εκβιαστικά τη διαχείριση και φαινομενική λύση – αντιμετώπιση του προβλήματος στον οικονομικά αδύναμο, που λόγω της γεωγραφικής του θέσης έχει το θλιβερό προνόμιο να αποτελεί την πύλη εισόδου για την Ευρώπη.
Αντί να ενισχύσουν την Ελλάδα στην αποτελεσματική φύλαξη και θωράκιση της τεράστιας έκτασης των θαλασσίων συνόρων της και συνάμα να απαιτήσουν από την Τουρκία με κατάλληλους πολιτικούς χειρισμούς, κυρίως οικονομικής διπλωματίας και υπενθύμισης της στρατιωτικής τους υπεροχής, να σταματήσει επιτέλους το παιχνίδι της διαρκούς προώθησης εκατομμυρίων μεταναστών μέσω του Αιγαίου στην Ευρώπη, εντούτοις και κατά παράβαση κάθε έννοιας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, εκβιάζουν την Ελλάδα να δημιουργήσει στην περιοχή της Αττικής στρατόπεδο φιλοξενίας 400.000 μεταναστών (δηλαδή ουσιαστικά να δημιουργήσουμε μια νέα πόλη – γκέτο, την τρίτη σε μέγεθος εντός της ελληνικής επικράτειας), με αντάλλαγμα τη συζήτηση για κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Πρόκειται για μια ξεκάθαρα αποικιοκρατικής λογικής προσέγγιση, που ακόμη και εάν εισέλθουμε στη διαδικασία να τη συζητήσουμε είναι βέβαιο ότι ανοίγουμε την Κερκόπορτα κατάληψης της Πατρίδας μας από τα εκατομμύρια των ξένων «εισβολέων», που πολύ σύντομα και χωρίς τη δύναμη των όπλων θα καταλάβουν την Ελλάδα μας μετατρέποντάς την σε μια πρώην χώρα και το Ελληνικό Έθνος σε μια μειονότητα που θα αισθάνεται τουλάχιστον άβολα στην πρώην πια Πατρίδα του, εισπράττοντας καθημερινά την εχθρότητα της νέας πλειοψηφίας. Και μπορεί πλέον η Ελλάδα να μην χρωστά ή να έχει ρυθμίσει τις υποχρεώσεις της, αποκτώντας εκ νέου τη δυνατότητα να εξέρθει στις περιβόητες αγορές για δανεισμό, ωστόσο τίθεται εν αμφιβολία εάν τα οφέλη της οικονομικής εξυγίανσης θα τα απολαμβάνουν οι γηγενείς κάτοικοι αυτής της χώρας ή κάποιοι άλλοι που με το «έτσι θέλω» τη μετέτρεψαν σε δική τους πατρίδα.
Δεν μου αρέσει γενικά να μοιρολατρώ και να αποδίδω τα όσα μας συμβαίνουν σε ξένες – ανώτερες δυνάμεις που σχεδιάζουν το μέλλον των λαών και καθορίζουν με την μαγική τους μπαγκέτα τις παγκόσμιες εξελίξεις. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ επ’ ουδενί λόγο να εκλάβω ως τυχαία σύμπτωση την επιχειρούμενη εθνοφυλετική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδας σε μια χρονική συγκυρία που η Πατρίδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη οικονομική – κοινωνική – ανθρωπιστική κρίση της μεταπολιτευτικής ιστορίας της, συνεπεία της οποίας έχει καταντήσει απόλυτα εξαρτώμενη για την ολιγόμηνη κάθε φορά επιβίωση της από τις χρηματικές δόσεις των κατ’ επίφαση εταίρων μας και κατά κυριολεξία δυναστών μας.
Χρήστος Α. Αποστολίδης
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω