Και τώρα που το μέγεθος της ντροπής είναι τόσο δυσβάσταχτο.. τίποτα πια δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Ερχονται στο μυαλό στίχοι από τραγούδια, από ποίηματα, που παρέμειναν κλεισμένα σε ντουλάπια τόσα χρόνια.. αχρησιμοποίητα, τώρα είναι η ώρα να διαβαστούν, να κρατηθούμε από κάτι όμορφο μέσα σε τόση ασχήμια. Τα μνημόνια δεν πήραν απλά τα πορτοφόλια, πήραν τη τελευταία ελπίδα να βγουν ψεύτες οι ευαίσθητες ψυχές, η τελευταία ελπίδα να έχουν κάνει λάθος για τα ταραγμένα όνειρα που έβλεπαν όταν όλοι ... ήταν ανέμελοι αποδέκτες του τίποτα.
Δυστυχώς σιγά σιγά οι γκρινιάρηδες που ξενέρωναν το γλέντι θα σωπάσουν. Κουράστηκαν και βρίσκονται σε κάποιες γωνιές να γλύφουν τις ρωγμές του χρόνου. Σιγά σιγά ο τελευταίος άνθρωπος θα κλείσει τη πόρτα και θα κλειδωθεί στο παράλληλο σύμπαν αφήνοντας πίσω του μόνο μια πίκρα. Πίκρα γιατί τελικά είναι κουτό να προσπαθεί κανείς να χτυπήσει του κουφού τη πόρτα. Είναι κουτό να προσπαθείς ασταμάτητα να χτίσεις το σπίτι σου πάνω σ΄ενα έδαφος που συνεχώς υποχωρεί κάτω από το βάρος μιας χωρίς τέλος ξεφτίλας.
Ναι, θα πτωχεύσουμε τελικά, θα έρθουν μέρες πολύ σκοτεινές.. θα χτυπηθούμε και θα χτυπήσουμε, θα μας ξεφτιλίσουν κι άλλο, θα μας ταπεινώσουν, θα μας πουλήσουν για φραγκοδίφραγκα.. και λοιπόν? Αυτή είναι η μεγαλύτερη ντροπή? Η μήπως αυτό που θα έπρεπε να μας ανησυχεί πιο πού από όλα είναι , όχι το γεγονός πως καταδικαστήκαμε, αλλό το ΓΙΑΤΙ.
Συνειδητοποιείτε άραγε πως για πρώτη φορά τα παιδιά μας, οι νέοι, θα έχουν ζήσει λιγότερο από τη μάνα τους και τη γιαγιά τους.. και δεν εννοώ σε χρόνια. Θα είναι οι επόμενες γενιές τόσο φτωχές πνεύμα και σώμα που θα μαθαίνουν τι ήταν η χαρά της ζωής, μέσα από τις διηγήσεις των επιζόντων, κάποιες ταινίες και κάποια υπονοούμενα σε μερικές ιστοσελίδες.
Η κόρη μου , ο γιός μου θα υποπτεύονται απλά τη ζωή, αν δίνουν προσοχή στις ιστορίες που θα διηγούμαι εγώ.... Τότε που ο άνθρωπος ακόμα είχε περιθώριο να πέσει και να σηκωθεί ξανά, τότε που ήξερε από ένστικτο κι από φαντασία πως να γεμίσει τη ζωή του , τότε που υπήρχαν ακόμα φαντάσματα στα σπίτια να σε τρομάζουν, έρωτας στο υστερόγραφο σε ένα τσαλακωμένο γράμμα, σκασιαρχέιο από το σχολείο της ζωής, ξεφάντωμα με τρέλλα στους χορούς των ανθρώπων.
Στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451 που εξελίσσεται σ΄ενα κόσμο που τα βιβλία δεν υπάρχουν πια, σ΄ενα κόσμο που απαγορεύεται να διαβάσεις οτιδήποτε που απαγορεύεται να δημιουργήσεις οποιοδήποτε όνειρο, πέρα από τις υποδείξεις των αχυρανθρώπων που κυβερνάνε το κόσμο, υπάρχει μια ομάδα επαναστατών που αποστηθίζουν ο καθένας ένα βιβλίο από τα σπουδαία που γράφτηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας για να μπορούν να το λένε με το στόμα στις επόμενες γενιές, να μεταδώσουν τη γνώση...
Ζούμε σε μια πατρίδα που αυτό έχει γίνει ήδη...
Το βλέπετε ? Οσοι μπορείτε ακόμα να δείτε...
Δεν είναι ο οικονομικός θάνατος που ποντάρουν, ούτε που τους νοιάζει .. αυτό που θέλουν να πετύχουν με κάθε τρόπο είναι να μην μείνει ούτε ένας που να θυμάται...
Και δυστυχώς φοβάμαι πως με χίλιους δυο τρόπους, μαζί με τους υπόλοιπους νεκρούς στα γαλάζια νερά , πνίγεται και η μνήμη μας από κάποιο δουλέμπορο που πληρώθηκε ακριβώς γι΄αυτό.. Να γίνουν τα πάντα σ΄αυτό το τόπο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια ώστε να μην καταφέρει κανείς να περάσει στη γη της ελευθερίας... Κι ο τόπος αυτός δυστυχώς γνώρισε και γνωρίζει όλων των λογιών δουλέμπορούς στο τιμόνι που ονειρευόταν να τον οδηγήσει στην Ιθάκη..
Σου έχω νέα, στο πηδάλιο δεν είναι ο Οδυσσέας, και όχι δεν θα γυρίσει κοντά σου αν αυτό το πλοίο διάλεξες. Αν είσαι νέος και ακούσεις αυτά τα λόγια, ψάξε να βρεις ποιος ακόμα θυμάται. Προχώρα κοντά στους επιζήσαντες του ακήρυχτου πολέμου. Είναι αυτοί οι ανώνυμοι που σε παραξενεύουν αυτά που λένε, που σε φοβίζει λίγο η τρέλα τους. Δεν υπάρχει καμιά αξιοπρέπεια στη λύση της λοβοτομής.
Κι αυτό που επιδιώκουν είναι στρατιές λοβοτομημένων που θα ανοίγουν το στόμα να τους ταίζουν άνοστο χυλό.
Αυτή είναι η μεγάλη φτώχεια που έρχέται. Δεν είναι τα κάπιταλ κοντρολ που πρέπει να σε φοβίζουν αλλά το κοντρόλ στο μυαλό σου που όταν θα γίνει ολοκληρωτικό δεν θα υπάρχει κανένα περιθώρια ανάληψης ούτε ανάνηψης...