Παρουσιάζεται μία καταπληκτική
δυνατότητα στην Ελλάδα, μέσω της οποίας θα μπορούσε να επιτευχθεί η
διαγραφή του 50% του χρέους, η έξοδος από την κρίση και η επιστροφή στην
ανάπτυξη – παράλληλα με την επίλυση του προσφυγικού
.
«Το ελληνικό χρέος είναι το κλειδί της προσφυγικής κρίσης της Ευρώπης. Είναι καιρός να σκεφτούμε δημιουργικά για το πώς αυτά τα δύο προβλήματα, η κρίση χρέους και το μεταναστευτικό, θα μπορούσαν να συνδεθούν σε ένα διπλωματικό πακέτο που θα βοηθούσε στην επίλυση αμφοτέρων. Οι γενικές γραμμές της συμφωνίας θα ήταν οι εξής απλές:H Ελλάδα συμφωνεί να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της με τη βοήθεια της ΕΕ, σταματώντας τη ροή των μεταναστών προς τη βόρεια Ευρώπη. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία συμφωνεί σε μια μαζική διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς επίσης σε μία άμεση οικονομική βοήθεια, για να αντιμετωπίσει την τρέχουσα κρίση.Οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα, στη συνέχεια, στεγάζονται σε καταυλισμούς της ΕΕ στα ελληνικά νησιά, με την προσδοκία της επιστροφής τους στη Συρία ή όπου αλλού θελήσουν, όταν αποκατασταθεί η ειρήνη στη Μέση Ανατολή» (Financial Times).
.
Άποψη
Είναι αλήθεια πως η Ευρώπη «σμιλεύεται» μέσα από τις κρίσεις, ενώ είναι το σύνολο όλων εκείνων των λύσεων που αποφασίζονται για την καταπολέμηση των κρίσεων, όπως πολύ σωστά είχε περιγράψει τη λογική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο σημαντικότερος ιδρυτής της (Jean Monnet).
Με απλά λόγια, λειτουργεί όπως ο
γάμος εκείνου του ζευγαριού που είναι πρόθυμο να κάνει όλους τους
συμβιβασμούς που απαιτούνται για τη διατήρηση του – αντί να ακολουθήσει τον εύκολο αλλά οδυνηρό δρόμο του διαζυγίου, με τη συνήθη αιτιολογία της ασυμφωνίας χαρακτήρων.
Εν τούτοις, μετά το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, με αφετηρία την Ελλάδα (άρθρο), η οποία ουσιαστικά προκλήθηκε από τη μη αλληλέγγυα στάση της Γερμανίας (θα
είχε αποφευχθεί εάν η καγκελάριος συμφωνούσε να δανείσει στη χώρα μας
ένα ποσόν της τάξης των 20 δις €, θέτοντας μεν προϋποθέσεις αλλά χωρίς
να καλέσει το ΔΝΤ), οι κρίσεις μοιάζουν να είναι δυσβάστακτες – ενώ
φαίνεται να έχει εγκαταλειφθεί ο στόχος της δημιουργίας των Ηνωμένων
Πολιτειών της Ευρώπης.
Όμως, δύο διακεκριμένοι ιστορικοί της οικονομίας έχουν αντίθετη άποψη – θεωρώντας πως η προσφυγική κρίση αποτελεί μία ευκαιρία να συνεχιστεί ο δρόμος της Ευρώπης προς την ολοκλήρωση της, έτσι όπως το έχει φαντασθεί ο ιδρυτής της.
Ο μεν πρώτος έγραψε λοιπόν πως το μεταναστευτικό είναι η κρίση που χρειάζεται η Ευρώπη (πηγή)
– επειδή δεν της αφήνει καμία άλλη επιλογή, εκτός από την πολιτική
ένωση της. Ο δεύτερος πως αποτελεί τη σταγόνα που γέμισε το ποτήρι (πηγή)
– συμπληρώνοντας ότι, ο μεγάλος αριθμός των κρίσεων δεν κάνει
δυσκολότερη την ολοκλήρωση, αλλά ευκολότερη. Ειδικότερα έγραψε τα εξής:
«Στην πραγματικότητα, οι πολλαπλές κρίσεις λύνονται κάποιες φορές ευκολότερα από κοινού, επειδή διευρύνουν το πλαίσιο των απαιτουμένων ανταλλαγμάτων από όλες τις πλευρές.
Στην ΕΕ, όπου συχνά τα αντικρουόμενα συμφέροντα εμποδίζουν την
αποτελεσματική αντιμετώπιση της εκάστοτε κρίσης, η συγκεκριμένη
προσέγγιση είναι δυνατόν να αποτελέσει το κλειδί της περαιτέρω εξέλιξης
της. Έτσι, αντί να υπάρχουν παρεμβάσεις στην εθνική κυριαρχία των
κρατών-μελών, θα μπορούσε να μετατραπεί η ΕΕ σε μία αρένα αμοιβαία
επωφελών διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών.
Για παράδειγμα ο δισταγμός της
Γερμανίας να εγκρίνει στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου μία διαγραφή των
χρεών τους, έχει συμβάλει στη διαιώνιση και επιδείνωση των οικονομικών
προβλημάτων τους. Τώρα όμως η καγκελάριος θα μπορούσε να έχει επαρκή κίνητρα να προσφέρει περισσότερα, επειδή θα επωφελούταν άμεσα από μία κοινή λύση του προσφυγικού προβλήματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε στρατιωτικό επίπεδο, θα μπορούσε να αυξήσει τη στρατηγική αποτελεσματικότητα της ένωσης, καθώς επίσης να μειώσει το εξοπλιστικό κόστος – κάτι που θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμο για τις χώρες με μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες (όπως η Ελλάδα).
Μία μορφή αυτής της προσέγγισης του
συγκεκριμένου «θεματικού» συνδυασμού διαπιστώνεται ήδη στις διεθνείς
εμπορικές διαπραγματεύσεις. Παρά το ότι οι μεγάλες συμφωνίες και οι συμβιβασμοί είναι δύσκολο να επιτευχθούν, οδηγούν τελικά στην αμοιβαία ωφέλεια όλων των συμμετεχόντων«.
Συνεχίζοντας, τα παραπάνω συμπληρώθηκαν
από τους Financial Times πρόσφατα, με το κείμενο που τοποθετήσαμε στην
αρχή του άρθρου – το οποίο αναφέρεται στο συνδυασμό της επίλυσης της κρίσης χρέους με το προσφυγικό πρόβλημα, προς όφελος όλων.
Βέβαια, αυτή τη στιγμή φαίνεται πως η Ευρωζώνη δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση – αφού η Ελλάδα απειλείται με την εκδίωξη της από τη συνθήκη του Schengen,
εάν δεν προστατεύσει τα σύνορα της από τα μεταναστευτικά κύματα. Εν
τούτοις, οι ομοιότητες με το πόκερ της 13ης Ιουλίου, το οποίο έχασε
πανηγυρικά η κυβέρνηση, είναι πολύ μεγάλες – ενώ αυτή τη φορά δεν θα
έπρεπε να γίνουν τα ίδια λάθη (αν ήταν λάθη).
Σε κάθε περίπτωση, παρουσιάζεται μία απρόσμενη δυνατότητα στην πατρίδα μας, μέσω της οποίας θα μπορούσε να επιτευχθεί η
ονομαστική διαγραφή του 50% του χρέους, η χρηματοδότηση της
επανεκκίνησης της οικονομίας της, η έξοδος από την κρίση και η επιστροφή
στην ανάπτυξη – πόσο μάλλον όταν στηρίζεται από τις Η.Π.Α., για τους δικούς τους γεωπολιτικούς σκοπούς (είδηση).
Στα πλαίσια αυτά, θα πρέπει προφανώς τα δύο μεγάλα κόμματα να αφήσουν τις ανόητες αντιπαλότητες και τις συγκρούσεις, έτσι ώστε να συνεργασθούν μεταξύ τους με στόχο την επίτευξη των παραπάνω – αφού πρόκειται για μία μοναδική ευκαιρία, η οποία δεν θα διαρκέσει αιώνια.
Οφείλουν λοιπόν να κατανοήσουν πως εν προκειμένω η
Ελλάδα έχει ένα μεγάλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες
χώρες, όσον αφορά την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος –
λόγω των συνόρων και των νησιών της. Έχει επί πλέον τη δυνατότητα να το
μετατρέψει σε ένα μέσον καταπολέμησης της ύφεσης, της κρίσης και της
ανεργίας, εάν το χειριστεί σωστά.
Με απλά λόγια, εάν η Ελλάδα κατασκευάσει
καταυλισμούς στα νησιά που δεν έχουν τουριστικά πλεονεκτήματα ή/και
στην υπόλοιπη Στερεά, γεγονός που σημαίνει πως θα διενεργηθούν επενδύσεις με τη χρηματοδότηση της Ευρώπης,
λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα τη διαγραφή του 50% του χρέους, τότε θα
μπορέσει να εκμεταλλευθεί επί πλέον άγονα εδάφη, δημιουργώντας νέες
θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.
Έτσι δεν θα πάει χαμένο το μέχρι στιγμής
τεράστιο κόστος και οι θυσίες των νησιωτών της – ενώ η προσφορά της
Λέσβου δεν θα επιβραβευθεί μόνο με το Νομπέλ ειρήνης αλλά, επίσης, θα συμβάλλει στην επίλυση της ελληνικής κρίσης. Επομένως, θα δικαιωνόταν κάτι που μας κάνει πραγματικά υπερήφανους για την Ελλάδα –
σε αντίθεση με το σκοταδισμό που επικρατεί στην Ευρώπη, η οποία
προτιμάει να πνίγονται παιδιά στο Αιγαίο, αντί να συμβάλλει ανθρωπιστικά
στην επίλυση του προβλήματος, παρά το ότι αρκετές χώρες της συμμετείχαν
στην δημιουργία του (βομβαρδισμοί από τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία κοκ.).
Ολοκληρώνοντας, ευχόμαστε και ελπίζουμε
να γίνει κατανοητή η ευκαιρία από τα πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης να
την αντιληφθούν τα ΜΜΕ, επικοινωνώντας την σωστά – αντιλαμβανόμενα
επιτέλους πως η αποστολή τους είναι η αντικειμενική ενημέρωση του πληθυσμού και όχι η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, προς όφελος των ιδιοτελών τους σκοπών και επιδιώξεων.
Ούτε φυσικά τα σκουπίδια και τα άθλια «πολιτικά καφενεία» που φιλοξενούν, απλά και μόνο για λόγους φθηνής ακροαματικότητας – με αποτέλεσμα να συμβάλλουν τα μέγιστα στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κατάρρευση της πατρίδας μας.