Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πληθώρα των αντιλήψεων δεν μας αφήνει να δικαιώσουμε με την ιδιαίτερη προσωπική κρίση την πιο αληθινή, ταυτίζοντας έτσι το αληθινό με τη μέση έκφραση που αποτελεί και τον νόμο της ιστορίας. Μπαίνει έτσι με οξύτητα το πρόβλημα του ορθολογισμού και της διαισθανόμενης αλήθειας, γύρω στα οποία έχουν εγερθεί με παράλληλη πνευματική διάθεση, αντίθετες θέσεις και τάσεις.
Καθώς το "μελοδραμάτιον η Ελλάς" συνεχίζεται, με τη διαφορά ότι η κορύφωση του δεν προβλέπεται "ανακουφιστική", ώστε τη θέση της αγωνίας να καταλαμβάνει η ικανοποίηση και η ευχαρίστηση, όπως συνήθως συμβαίνει στα "μελοδράματα", τούτη η γραφίδα παραμένει συνεπής στην καταγραφή των συνεπειών μιας θλιβερής πραγματικότητας, που διαμορφώνουν οι πολιτικοί της αθλιότητας, ανεβάζοντας μια σειρά κακότεχνων "παραστάσεων" με το ανάλογο μελοδραματικό περιεχόμενο, χωρίς βέβαια σεβασμό σ' αυτήν την ύψιστη μορφή τέχνης, όπως είναι το θέατρο.
Και με τον αποπροσανατολισμό των πολιτών-θεατών να συνεχίζεται, η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών ανανεώνει την αξία της κριτικής για τα πολιτικά δρώμενα ως θεραπαινίδας της αλήθειας, αφού όλα ή σχεδόν όλα συνωστίζονται στις παρυφές του παρανοικού, οπότε αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο..
Εχουν περάσει δύο και πλέον χρόνια από τότε, που ο γράφων άρχισε να διατυπώνει σχεδόν καθημερινά και με επιμονή τις απόψεις του στο διαδίκτυο, εδώ στο facebook, αλλά και ευρύτερα σε πολλές φιλόξενες ιστοσελίδες-Ιντερνετικές εφημερίδες και Blogs. Μια ξεκάθαρη διατύπωση των συνειδησιακών ανησυχιών του για τα συμβαίνοντα,προσπαθώντας να εκφράσει την αγωνία της εποχής.
Με στόχαση, στόχευση, σαφήνεια εσωτερική κι ένα εύρος ματιάς, που δεν περιορίζεται από τις κομματικές αποχρώσεις, απεφάσισε αρθρογραφώντας να διαβεί την πυρίκαυστη ζώνη των κοινωνικών προβλημάτων, στοχαζόμενος με συνέπεια.
Με το στοιχείο της υποκειμενικότητας ίσως. Και της σκληρής κριτικής συχνά. Με την πρόθεσή του, εντούτοις, να μην απομακρύνεται από την αλήθεια των πραγμάτων, όσο κι αν η αλήθεια αυτή προσκρούσει στις εθιστικές λειτουργίες των όποιων αναγνωστών ή δεν είναι "καλοδεχούμενη", όπως συνήθως συμβαίνει με την όποια "φυσιογνωμία" της αλήθειας μας!..
Ομως, με τη δικαιοδοσία που απορρέει από τη μακρόχρονη δημοσιογραφική του πορεία και την πανεπιστημιακή του ιδιότητα, χωρίς ο γράφων να διεκδικεί κάποια θέση στην κίνηση των ιδεών, χωρίς να επιδιώκει να υποκαταστήσει τους πολιτικούς κάνοντας προτάσεις και υποδεικνύοντας λύσεις, που άλλωστε δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου, προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις...
Τα κείμενα, ωστόσο, συνήθως δοκίμια, δεν στερούνται συγκεκριμένων προτάσεων, ούτε περιορίζονται στην έκφραση της περιπέτειας του Ελληνα ως κλειστής οντότητας. Οσοι πάλι από τους αναγνώστες δεν το αντιλαμβάνονται και επιμένουν σε στερεότυπες ερωτήσεις περί "προτάσεων" και "λύσεων" ή ολισθαίνουν ενίοτε στην προσβλητική αμφισβήτηση των προθέσεων του γράφοντος, χαρακτηρίζοντας τα γραφόμενά του ως απλές διαπιστώσεις ή θεωρίες, έχουν τη διακριτική δυνατότητα να μη διαβάζουν τα κείμενα, αφού τα θεωρούν "θεωρητικά" ή μη "εύληπτα" ή διαφωνούν διαρρήδην με τη δομή της σκέψης...
Η αρθρογραφία αυτή, άλλωστε, ανέκυψε ως μια προσωπική ανάγκη τριβής της συνείδησης του γράφοντος με την ιστορία, που γράφεται ερήμην της κοινωνίας.Ως χρέος πρωταρχικό του δημοσιογράφου και του πανεπιστημιακού, στην ερημία της πληροφόρησης των πολιτών,να διαπλεύσει με τη γραφίδα του τον ταραγμένο ωκεανό του καιρού του, έχοντας ως προορισμό να αφυπνίσει υπνωμένες συνειδήσεις, να αναδείξει το ζεύγμα που είναι η σύνδεση της δημοκρατίας με την ατομική συνείδηση, η αρμονία της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική ελευθερία.
Ο γράφων απλώς "ρίχνει" στο διαδίκτυο τη συνειδησιακή του μαρτυρία, για την κατανόηση των αιτίων που δημιούργησαν τα προβλήματα. και επικρίνει τις πολιτικές πρακτικές που τα συντηρούν και τα διογκώνουν. Και η κατανόηση αυτή οδηγεί εκ των πραγμάτων στην έξοδο από την αγωνία της κρίσης, αυτή την κρίση που πρώτιστα ξεσπά μέσα στη συνείδησή μας και είναι κρίση ελευθερίας!..
Η συνάθροιση των παραπάνω σκέψεων είναι μια συμπυκνωμένη απάντηση σ' όσους θεωρούν ότι με την αρθρογραφία-δοκιμιογραφία μου "αντλώ εις πίθον Δαναίδων", εξαιτίας της ισοπεδωτικής αντιμετώπισης της σκέψης ή της νωθρής αντίληψης, ακόμη και της "εξυπναδίστικης" και άγονης αντίδρασης των όποιων "καλοθελητών" της παραπληροφόρησης, που πάντα υπαγορεύεται από την ασκεψία, την ακρισία και το ανομολόγητο συμφέρον, όπως επανειλημμένως απέδειξε η γραφίδα τούτη...