Τέσσερις ημέρες στο Στρασβούργο (18-21/1/16) με πρόσκληση του γραφείου Αθήνας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, για την πρώτη σύνοδο της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, υπό την Ολλανδική προεδρία. Σε ένα Στρασβούργο παγωμένο (με -8 και -4) και πολύ διακριτική παρουσία του στρατού στο κέντρο της πόλης, η πρώτη έκπληξή μας ήρθε στο αεροδρόμιο ξυπνώντας μας μνήμες από παλιά!... Ο έλεγχος διαβατηρίων – ταυτοτήτων στους επιβάτες που μπαίνουν στη Γαλλία επανήλθε κανονικά! Η συνθήκη του Σέγκεν, που υπεγράφη τον Ιούνιο του 1985 ανάμεσα σε πέντε κράτη στην αρχή, στο χωριό Σέγκεν του Λουξεμβούργου και είχε ως στόχο την προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα και την ελεύθερη κυκλοφορία για όλα τα πρόσωπα, υπηκόους των κρατών που την υπέγραψαν, 30 χρόνια μετά ανεστάλη προσωρινά λόγω των τρομοκρατικών χτυπημάτων… Η Γαλλία αναμετράται με τις αδράνειες και τα λάθη της, με δικαιολογημένο φόβο, φρίκη και αμηχανία!
Το κυρίαρχο θέμα της ολομέλειας ήταν το μεταναστευτικό, που πήρε για μια φορά ακόμα αναβολή, ενώ δεν έλειψαν και οι αιχμές του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ κατά του Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ για το χειρισμό του θέματος. Σε πολλά θέματα η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια, πολλοί ευρωβουλευτές δεν παρακολουθούν τις ομιλίες των συναδέλφων τους… Πηγαίνουν στην αίθουσα των συνεδριάσεων μόνο όταν έχουν σειρά για να μιλήσουν ή να ψηφίσουν… (κάτι που θυμίζει πολύ την Ελληνική βουλή). Τις υπόλοιπες ώρες ασχολούνται με τα γραφεία τους, δίνουν συνεντεύξεις, μιλούν σε δημοσιογράφους και ομάδες επισκεπτών ή παίρνουν μέρος σε εκδηλώσεις που μέσα στις τεράστιες και δαιδαλώδεις αίθουσες του Ευρωκοινοβουλίου…
Για έναν δημοσιογράφο η επαφή με αυτόν τον κόσμο που τριγυρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα στις τεράστιες αίθουσες, στα πρες-ρουμ, στα μπαρ και τις επιτροπές είναι μια ευκαιρία να συζητήσει με πολλούς ανθρώπους, με συναδέλφους από όλες τις χώρες που καλύπτουν τις συνεδριάσεις και να διαμορφώσει μια άποψη για το τι γίνεται και που πάει η Ευρώπη. Προτίμησα να κάνω αυτό παρά να πάρω συνεντεύξεις από τους Έλληνες Ευρωβουλευτές όπως κάνουν οι περισσότεροι συνάδελφοι.
Βασικό συμπέρασμα όλων αυτών των συζητήσεων, είναι ότι η Ευρώπη έχει προβλήματα. Το μεταναστευτικό, η επίθεση που δέχεται από την Ισλαμική τρομοκρατία, το αίτημα των 28 κρατών - μελών για αναθεώρηση της συνθήκης του Σέγκεν, η ανασταλτικότατα για λήψη μέτρων για την ολοκληρωτική ενοποίηση με κοινή εξωτερική πολιτική – άμυνα – οικονομία είναι τα κορυφαία από αυτά. Όμως η λέξη που μου έμεινε γιατί την επανέλαβαν σχεδόν όλοι οι συνομιλητές μου ήταν μία : “αλληλεγγύη”. Παρά την φόρτιση, η επιθυμία για συνοχή και ενότητα μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών είναι διάχυτη. Όλοι βλέπουν ότι ο δρόμος είναι μακρύς, απρόβλεπτος και ακανθώδης αλλά όλοι επιθυμούν διακαώς η Ευρώπη να κάνει μια επανεκκίνηση. Τώρα όμως . Αναβολές και ανασταλτικότητα πρέπει να σταματήσουν. Η Ενωμένη Ευρώπη είναι η μοναδική όαση πολιτισμού και Δημοκρατίας στον πλανήτη. Έχει βέβαια και πολλές και αντιφατικές φωνές μέσα της. Πρέπει να τις συγκεράσει και να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες της. Οι συμμαχίες και η συνοχή απαιτούν μεγάλες αλλαγές και μεταποιήσεις εκ μέρους των κρατών μελών, αλλά όλοι τις θεωρούν απαραίτητες και λυτρωτικές.
Πολλοί δείχνουν αισιόδοξοι ότι η Ευρώπη έχει αρχίσει να συντονίζεται σε άλλες ταχύτητες, αναπτύσσοντας άμυνες και μηχανισμούς αυτοπροστασίας, παίρνει μέτρα για λύσεις που θα έχουν κόστος και συνέπειες, όμως κινείται. Και όταν κινείσαι κάνεις και λάθη.
Μια άλλη εκτίμηση είναι, ότι σε 6 έως 8 χρόνια από σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει πλησιάσει την πολιτική της ολοκλήρωση, παρά την επίθεση που θα δεχθεί από τους φανατικούς αντιπάλους της ομοσπονδοποίησης της, που τώρα δημαγωγούν ασύστολα και παραπλανούν την κοινή γνώμη, κυρίως με το προσφυγικό… Αυτό απαιτεί περισσότερη δημοκρατική αντιπροσώπευση, υψηλό επίπεδο διαλόγου, ενημέρωση αλλά και συμμετοχή των πολιτών.
Μέσα σ’ αυτήν την κινητικότητα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπου τα προβλήματα πρέπει να γίνουν διαχειρίσιμα οι καταστροφικές φωνές απαισιοδοξίας που δυστυχώς ακούγονται όλο και πιο σκληρές πρέπει να σταματήσουν, ειδικά από κάποια νεοεισελθέντα κράτη, (π.χ. Πολωνία).
Αναπόφευκτα η συζήτηση, ξεκινούσε ή τέλειωνε με την Ελλάδα… Οι κοινοτικοί παράγοντες μας συμπαθούν αλλά τα ξέρουν όλα. Είτε πρόκειται για την λειτουργία της αγοράς, είτε για το Ασφαλιστικό, την παιδεία, την κομματοκρατία, τα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ και τα επικοινωνιακά παίχνίδια του. Τα θεωρούν φθαρμένα, παλιοκαιρινά και ανάρμοστα στην κρισιμότητα της κατάστασης που βρίσκεται η χώρα… Με λίγα λόγια, θα ήθελαν να «βάλουν πλάτη» να βγει η Ελλάδα από την κρίση, αλλά «δεν βοηθάτε και εσείς, με τις ψευτιές σας», όπως μου είπε υψηλόβαθμο στέλεχος της Ε.Ε…
Λίγο πριν φύγουμε από το Στρασβούργο βγήκαν και δύο ειδήσεις που μας ενδιαφέρουν: Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απείχαν από την ψηφοφορία που έγινε πριν το κλείσιμο της ολομέλειας για τις προτεραιότητες της Ε.Ε για τις συνόδους του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γιατί οι διατάξεις που αφορούν ζητήματα τρομοκρατίας «θίγουν θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών», (κάτι που μας θυμίζει την πάγια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση και στην Ελλάδα...).
Ενώ εγκρίθηκε από την διάσκεψη των προέδρων, η σύσταση ειδικής ομάδας εργασίας, στα πλαίσια της επιτροπής Οικονομικών υποθέσεων, ώστε να δημιουργηθεί ένα πλέγμα διαφάνειας και δημοκρατικής συμμετοχής σαν εποπτεία του Ελληνικού προγράμματος, χωρίς να λαμβάνει μέρος στην διαδικασία υλοποίησης του προγράμματος.
Συμπερασματικά!: H Ευρώπη έχει προβλήματα και δέχεται κατά μέτωπο επίθεση, γιατί η οικονομική και πολιτιστική της δύναμη ενοχλούν. Κυρίως ενοχλεί το κοινωνικό της πρόσωπο το οποίο αποτελεί πρόκληση για τις οικονομικές ολιγαρχίες των αναδυόμενων χωρών, όπως ενοχλεί και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, πρότυπο ανοχής και σεβασμού του δικαιώματος της διαφοράς. Ισχυρές δυνάμεις φανατισμού, βίας και οικονομικής λεηλασίας, εντός και εκτός της, θέλουν να αμαυρώσουν το συνολικό αυτό πρότυπο και να το καταστρέψουν. Γι’ αυτό και προκαλούν σε επίπεδο συνειδήσεως. Φαίνεται όμως, ότι η ανοχή στις προκλήσεις τελειώνει. Η Ευρώπη βάζει μπροστά τις μηχανές προς τα εμπρός… Αλλωστε Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Στην αναχώρηση από το αεροδρόμιο του Στρασβούργου, όλοι μαζί, ευρωβουλευτές, δημοσιογράφοι, ο επίτροπος Δ. Αβραμόπουλος, η πρώην επίτροπος Βίβιαν Ρέντιγκ και διάφοροι κοινοτικοί, περάσαμε από αυστηρούς πάλι ελέγχους. Την ίδια στιγμή έφθανε η είδηση ότι ο πρόεδρος Ολάντ αποφάσιζε να παρατείνει επ’ αόριστο την αναστολή της εφαρμογής της συνθήκης του Σέγκεν.
Η Ισλαμική τρομοκρατία επιβάλει ακόμα τους κανόνες της!...
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)