Κάθε φορά που γράφουμε ένα άρθρο για τον Κώστα Καραμανλή, την προσφορά του στη χώρα και τη ΝΔ και το παιχνίδι που παίζει με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται… χαμός. Υπάρχει μια μερίδα του κόσμου που συμφωνεί, επικροτεί και ζητά να σταματήσει πλέον να λειτουργεί ο Καραμανλής ως ιδιοκτήτης της ΝΔ και να απελευθερώσει την παράταξη. Ή τουλάχιστον αν θέλει να εμπλακεί ξανά στα πολιτικά ας το κάνει ξεκάθαρα κι όχι πίσω από τις κουρτίνες, πίσω από τους «καραμανλικούς» και τα twitts.
Υπάρχει μια άλλη μερίδα του κόσμου που επικρίνει τα… επικριτικά σχόλια κατά του κ. Καραμανλή, που ζητά να μην αγγίζουμε το ιερό τοτέμ της δεξιάς, που αποκρούει κάθε προσπάθεια άσκησης κριτικής για τον τρόπο που διαχειρίζεται την εσωκομματική αντιπαράθεση. Και κυρίως που ζητά να σιωπούμε και να μην κατακρίνουμε την προσέγγισή του με τον Τσίπρα που έχει δημιουργήσει αυτό το περίεργο κράμα συριζοκαραμανλικής εξουσίας.
Ο καθένας έχει τα δίκια του και το δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει για τον Καραμανλή. Ωστόσο, θα πρέπει να ανατρέξει πίσω και να δει τελικά τι είναι αυτό που κάποιοι καραμανλικοί λένε «εθνικό ή νεοδημοκρατικό κεφάλαιο». Τι είναι δηλαδή αυτό που έχει κάνει ο πρώην πρωθυπουργός ώστε να έχει και το δικαίωμα να παρεμβαίνει στα εσωτερικά του κόμματος ή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Εννοείται ότι ως βουλευτής μπορεί να έχει την άποψή του και να την εκφράζει, αλλά ας το κάνει τουλάχιστον με τη δική του φωνή γιατί ανησυχούμε ότι έχει πάθει… αφωνία χρόνια τώρα.
Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, εκεί γύρω στο 2009 θα θυμηθούμε ότι το λεγόμενο…. εθνικό κεφάλαιο έχασε τις εκλογές από τον ανύπαρκτο Γ. Παπανδρέου. Ουσιαστικά εγκατέλειψε την εξουσία αφού έκανε τα πάντα για να ανακηρύξει πρωθυπουργό τον γιο του Ανδρέα που ο ίδιος ο πατέρας του δεν έβλεπε ούτε για κλητήρα σε υπουργείο.
Θα θυμηθούμε επίσης ότι ο λόγος που εγκατέλειψε την εξουσία έπειτα από μόλις 5 χρόνια στο Μαξίμου ήταν ότι έβλεπε τη λαίλαπα να έρχεται. Γνώριζε τα νούμερα της καταστροφής στην οικονομία για την οποία έχει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης. Ουσιαστικά ο κ. Καραμανλής έφυγε γιατί δεν άντεχε να κάνει τη μεγάλη προσπάθεια να σώσει την Ελλάδα. Μοιάζει μ’ εκείνους τους τύπους που βλέπουν την καταιγίδα να έρχεται και αντί να σπεύσουν να σώσουν ό,τι μπορούν από το σπίτι, κρύβονται στο καταφύγιο αφήνοντας τους υπόλοιπους να πνίγονται.
Επίσης, το γεγονός ότι έφυγε και από τη ΝΔ τον τιμά, όμως, ακόμη κι αυτό εντάσσεται στη γενικότερη βαρεμάρα που τον είχε πιάσει για την πολιτική. Ο άνθρωπος ήθελε να αράξει, να χαρεί τα παιδιά του, τη γυναίκα του, να κάνει τις βόλτες του και καμιά φορά να περνά από τη Βουλή να ψηφίζει. Δεν ήθελε ούτε φασαρίες, ούτε αψιμαχίες, ούτε ευθύνες. Κι αν καμιά φορά ήθελε να μιλήσει έβαζε τους πραιτοριανούς του να το κάνει, στέλνοντας τα μηνύματά του. Με τον τρόπο αυτό τα τελευταία έξι χρόνια έχτισε το προφίλ του «προβληματισμένου ηγέτη» για τα όσα συμβαίνουν, του «μεγάλου πολιτικού» που μιλά διά της σιωπής και διά της απουσίας, του αρχηγού που είναι έτοιμος να ριχτεί στη μάχη όποτε το απαιτήσουν οι περιστάσεις. Έξι χρόνια, με τα 2,5 να είναι η ΝΔ στην εξουσία ο κ. Καραμανλής ήταν εξαφανισμένος γιατί δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να ταυτιστεί με κανέναν. Όταν όμως ο Σαμαράς έσωζε τη χώρα από την καταστροφή αναλαμβάνοντας το πολιτικό και προσωπικό κόστος ο κ. Καραμανλής απλά… ιδιώτευε. Ούτε μια φορά δεν έβαλε πλάτη, ούτε μια φορά δεν είπε έναν καλό λόγο, ούτε μια φορά δεν απέδειξε ότι άξια ήταν κάποτε αρχηγός και άξια φέρει το όνομα που φέρει. Άφησε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Αυτά στα πρόσφατα γεγονότα γιατί υπάρχει και η περίοδος διακυβέρνησης. Δεν θα αναφερθούμε στα σκάνδαλα με τους «κουμπάρους», στους Βουλγαράκηδες με το «νόμιμο και ηθικό» ή στην περίπτωση των υποκλοπών. Ούτε θα μιλήσουμε για τις θεωρίες συνωμοσίας ότι ο Καραμανλής ήταν στόχος ξένων πρακτόρων ή ότι σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν γιατί προσέγγισε τον Πούτιν. Αυτά είναι για ψεκασμένους.
Αυτό που θα πούμε είναι για το ποια ήταν η συμβολή των κυβερνήσεών του στην οικονομική κατάρρευση της χώρας και πώς ευθύνεται για το δράμα του ασφαλιστικού. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε την εξουσία υποσχόμενος επανίδρυση του κράτους και μεταρρυθμίσεις, και παρ’ ότι είχε παραλάβει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία και μια χώρα έμπλεη αισιοδοξίας (και λόγω Ολυμπιακών Αγώνων βεβαίως), παρέδωσε μια χώρα προβληματική. Στις κυβερνήσεις του κυριάρχησε ο κρατισμός, το βόλεμα ημετέρων, η αύξηση των δαπανών για μισθούς και συντάξεις, η έλλειψη μεταρρυθμίσεων, η εγκατάλειψη του ασφαλιστικού, η απουσία μακρόπνοης αναπτυξιακής πολιτικής. Τι ειρωνεία… Ό,τι είναι ακριβώς και ο Τσίπρας σήμερα. Ό,τι κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 2003 οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις ήταν 47 δις και το 2009 έγιναν 80 δις. Αντίθετα, τα έσοδα του κράτους από φόρους και εισφορές από 58 δις ευρώ το 2003 έφτασαν τα 77 δις ευρώ. Αυτό δείχνει αύξηση δαπανών για μισθούς, συντάξεις 28% περισσότερο απ’ ότι αύξησε τα έσοδα. Δεν είναι μόνο ότι έδινε η κυβέρνηση παχυλούς μισθούς και συντάξεις, είναι ότι διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με πρωτεργάτη της διόγκωσης του κράτους μέσω ικανοποίηση των ρουσφετιών τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Και καλά θα πει κανείς: Είναι κακό που βελτίωσε το εισόδημα των πολιτών και μείωσε την ανεργία; Δεν είναι, αλλά μόνο για μια χώρα που έχει χρήματα και δεν ζει με δανεικά. Που μπορεί και πληρώνει τα χρέη της, που έχει έσοδα και που παράγει τόσα όσα χρειάζεται για να ζει αλλά και για να αποταμιεύει. Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια της διόγκωσης του κράτους. Όμως, εκείνη την περίοδο επικράτησαν οι λαϊκιστές. Προσοχή, όχι το λαϊκό κόμμα αλλά όλοι εκείνοι που ήθελαν ένα κόμμα το οποίο θα υπάρχει χάρη στα ρουσφέτια και το κομματικό κράτος. Πόση σχέση είχε αλήθεια η Νέα Δημοκρατία εκείνης της περιόδου με τις διακηρύξεις για ένα κράτος ανοικτό, μεταρρυθμιστικό, που θα έφερνε επενδύσεις και θα δημιουργούσε πλούτο τον οποίο θα μοίραζε στους πολίτες; Γιατί εκείνο το κράτος που έφτιαξε ο Καραμανλής ήταν απλά ένα κράτος γεμάτο μισθωτούς και συνταξιούχους, μια χώρα που βάδιζε από τότε στην καταστροφή.
Βεβαίως δεν ξεχνάμε το μαγείρεμα των στοιχείων που ωστόσο δεν μπορούσαν να καλύψουν ένα έλλειμμα πάνω από 15% το οποίο δημιουργήθηκε ακριβώς γιατί οι μισθοί, οι συντάξεις και τα λοιπά έξοδα ήταν περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να αντέξουν τα ταμεία.
Το 2009 ο κ. Καραμανλής άφησε μια προβληματική χώρα και μια προβληματική ΝΔ. Την πρώτη την πήρε ο Γ. Παπανδρέου και την αποτέλειωσε. Τη δεύτερη την πήρε ο Σαμαράς και την έκανε κυβέρνηση σε τρία χρόνια. Και στη συνέχεια πήρε και την καθημαγμένη Ελλάδα, ένα βήμα πριν από την χρεοκοπία και της έδωσε ελπίδα.
Αυτή είναι η αλήθεια για το «εθνικό και κομματικό κεφάλαιο» που λέγεται Καραμανλής. Όσοι δεν το βλέπουν και περιμένουν από τον σωτήρα της Ραφήνας να έρθει με λευκό άλογο να σώσει τη ΝΔ απλά εθελοτυφλούν. Ή εν πάση περιπτώσει θέλουν μια παράταξη μικρή, έρμαιο του κάθε ανίκανου αριστερού.
Ας αφήσουν λοιπόν στη ΝΔ τα παιχνίδια και ας δουν την πραγματικότητα όπως είναι. Κανένας αποτυχημένος που μάλιστα αποδείχθηκε και ρίψασπις δεν μπορεί να τη σώσει αν η ίδια δεν απογαλακτιστεί από τις φατρίες που την καταδυναστεύουν. Ο δεξιός λαϊκισμός μόνο δεινά έφερε και στην παράταξη και στη χώρα. Ό,τι κάνει τώρα και ο αριστερός λαϊκισμός.
Τι ειρωνεία. Έχουν τόσα πολλά κοινά οι κ. Καραμανλής και Τσίπρας.