Η κονιορτοποιημένη- από τα τρία μνημόνια, τις αλλεπάλληλες δανειακές
συμβάσεις και την ασφυκτική Διεθνή Εποπτεία- πολιτική σκηνή της χώρας
καταναλώνει περισσότερες δυνάμεις και πρόσωπα απ όσα μπορεί να
αναδείξει. Κατά κύριο λόγο, μετά την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα
ιδιότυπο «αριστερό» στα λόγια αλλά νεοφιλελεύθερο στην πράξη μόρφωμα,
από την ελληνική πολιτική σκηνή φαίνεται να απουσιάζει η απαραίτητη
συστημική εναλλακτική η οποία θα προτείνει και θα διεκδικήσει την
εφαρμογή ενός σχεδίου διεξόδου από το την αιώνια ασφυξία που επιβάλουν
οι δανειστές. Αυτό το πολιτικό αδιέξοδο, επικυρώθηκε για μια ακόμη φορά
με την εκλογή του- ακραιφνή νεοφιλελεύθερου «μεταρρυθμιστή» Κυριάκου
Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Από τις πρώτες μόλις στιγμές της νίκης του Μητσοτάκη, εγχώρια και
ξένα «συστήματα» ανέλαβαν το έργο της αγιογράφησής του. Οι καλές σπουδές
του, οι ισχυρές προσβάσεις του στο εξωτερικό, η οικογενειακή του
καταγωγή και πάνω απ όλα, η ξεκάθαρη αφοσίωσή του στη νεοφιλελεύθερη
λογική και φιλοσοφία των προγραμμάτων διακυβέρνησης της χώρας που
εκπονούν οι δανειστές, προβάλλονται ως τα ισχυρά του προσόντα που θα τον
αναδείξουν σε ηγέτη ικανό να εκθρονίσει τον Αλέξη Τσίπρα.
Όλη αυτή η επιμελής και μεθοδική προσπάθεια οικοδόμησης ενός
αντίπαλου δέους απέναντι στην προσωρινή και πρόσκαιρη ην μονοκρατορία
Τσίπρα στην ελληνική πολιτική σκηνή, η οποία θα συνεχιστεί με ζήλο και
αυξανόμενη ένταση, πέραν όλων των άλλων έχει ένα μη εμφανή αλλά κρίσιμο
στόχο:
- Να αποσιωπηθεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν έχουν να προτείνουν τίποτε διαφορετικό από αυτό που ήδη με συνέπεια και σχετική ευκολία προς το παρόν υλοποιεί κατά γράμμα ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.
Καθ ότι λοιπόν, η «αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα βαδίζει στο δρόμο
που υποδεικνύουν οι δανειστές η δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη θα
επιχειρήσει να εμφανιστεί ως καταλληλότερη, ικανότερη και ταχύτερη να
τρέξει αυτόν ακριβώς τον δρόμο.
Κάπως έτσι, η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταφέρεται από το
επίπεδο της αναζήτησης πολιτικών διεξόδων και επιλογών που θα
διευκόλυναν τη χώρα να αναζητήσει μια διέξοδο από το τέλμα στο οποίο
βρίσκεται , σε μια μάχη «προσωπικοτήτων» και ικανοτήτων για την
υλοποίηση μιας προαποφασισμένης από τους δανειστές πολιτικής.
Είναι προφανές, ότι το κόστος που συνεπάγεται η προσαρμογή του Τσίπρα
θα εξανεμίσει αργά ή γρήγορα το πολιτικό του κεφάλαιο. Και τότε, θα
εμφανιστεί ο «καταλληλότερος» Κυριάκος Μητσοτάκης για να συνεχίσει το
έργο που ξεκίνησε ο Γ. Παπανδρέου, συνέχισαν οι Σαμαράς- Βενιζέλος, και
προχωρά αυτήν την στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας δίπλα του πια, έναν
ακόμη καταλληλότερο να παραλάβει τη σκυτάλη. Τον Κυριάκο…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ