Να ετοιμαζόμαστε για εκλογές. Όλα δείχνουν πλέον σε αυτή την κατεύθυνση. Η υπάρχουσα κυβέρνηση πρόλαβε σε τέσσερις μήνες να αποδείξει ότι δεν μπορεί.
Η ραγδαία αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με την εκλογή νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία είναι εμφανής. Δεν προκύπτει φυσικά από τις δημοσκοπήσεις, αλλά από το συνδυασμό μιας σειράς γεγονότων τα οποία δείχνουν και πάλι προς μία και μόνη κατεύθυνση: τις εκλογές.
Ναι τις εθνικές εκλογές και μάλιστα σύντομα. Ασπάζομαι την εκτίμηση που άκουσα πριν από δυο μέρες από τον πρόεδρο της Λαϊκής Ενότητας, Παναγιώτη Λαφαζάνη, επειδή πλέον γίνεται εμφανές πως η περίοδος χάριτος (πραγματική αυτή τη φορά, αφού δεν υπήρχε αντιπολίτευση, αξιωματική ή άλλη) για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τελειώσει και τα... όργανα άρχισαν.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε εκλογική ετοιμότητα είναι σχεδόν το σύνολο των κομμάτων, παρά το γεγονός ότι έχουν να λύσουν τα εσωτερικά τους ζητήματα. Υπενθυμίζω πως σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν συνέδριο εντός του έτους.
Η ετοιμότητα των κομμάτων (εξαιρουμένης της ΝΔ, που είναι αντιμέτωπη με σαρωτικές κομματικές και οργανωτικές αλλαγές συνεπεία των εσωκομματικών εκλογών) είναι δικαιολογημένη πλήρως. Η συνταγή της συγκυβέρνησης και των δανειστών δε βγαίνει. Το μόνο που βγαίνει είναι ο κόσμος στους δρόμους και αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας δεν είναι σε θέση να πείσει ότι είναι στο ίδιο πεζοδρόμιο με τους αριστερούς.
Οι πολίτες που ξεσηκώνονται είναι πιο αγανακτισμένοι από τους «αγανακτισμένους». Η κρίση διαιωνίζεται. Διέξοδος δε φαίνεται. Και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα και φέτος προβλέπεται ύφεση.
Μπορεί ο κ. Πάνος Σκουρλέτης στην προσπάθειά του να πείσει ότι έρχονται επενδύσεις στη χώρα να στρουθοκαμηλίζει όσο θέλει. Στην πραγματικότητα η ανεργία συνεχίζει στους ίδιους τραγικούς ρυθμούς, οι μόνες θέσεις εργασίας που προκύπτουν είναι υποαμειβόμενες και η μόνη εκλογική πελατεία για τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι το μεγάλο κεφάλαιο (ναι, αυτό που μόλις παγιωθεί μια κατάσταση δε θέλει επ' ουδενί την αλλαγή της, όσο τουλάχιστον δεν το αγγίζει) και οι υπάλληλοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Αγρότες, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι είναι οι πληθυσμιακές ομάδες που δεν μπορούν –προς το παρόν- να βρουν ενιαία μαζική έκφραση στο πολιτικό σύστημα, όμως μια δυο διαδηλώσεις της... γραβάτας, όπως υποτιμητικά προσπάθησαν να τις χαρακτηρίσουν τα μεγάλα ΜΜΕ, να γίνουν ακόμη και καμιά έξοδος των τρακτέρ στο δρόμο, η κυβέρνηση θα τρέχει και δε θα προλαβαίνει.
Ποιος κουνάει από τις καρέκλες τους τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο; Κανείς ήταν η απάντηση πριν από δυο μήνες. Σήμερα οι καρέκλες τρίζουν, διότι συνέβη αυτό που όλοι έβλεπαν και δεν κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους.
Η εκλογή του κ. Μητσοτάκη έχει ήδη τον αντίκτυπό της. Δεν είναι το πρόσωπο καθαυτό. Είναι η αλλαγή. Κάτι νέο στο δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό πόλο της χώρας, που δίνει μια θεωρητική διέξοδο.
Το ασφαλιστικό είναι το μεγάλο αγκάθι της κυβέρνησης. Έσκασε μαζί με τον κ. Μητσοτάκη κι έτσι η συγκυρία δείχνει να λαμβάνει διαστάσεις η αντικυβερνητική στάση στην κοινωνία.
Σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις και την πρεμούρα των άλλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κυρίως) να μη σβήσουν οριστικά από τον πολιτικό χάρτη, η κυβέρνηση έχει απομονωθεί από την κοινωνία.
Αν σε αυτά προστεθούν οι μίζες, τα ρουσφέτια, οι αυξήσεις σε ημετέρους, ο διορισμός των δικών μας παιδιών και η συνεχιζόμενη ανάλγητη συμπεριφορά του τραπεζικού συστήματος απέναντι στους πολίτες, τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό.
Το γελοίο είναι να βλέπεις στις τηλεοράσεις καθημερινά να μας κλαίνε οι υπουργοί που μας σφάζουν. «Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει τελειώσει». Ναι μάνα μου, αλλά έχει τελειώσει εδώ και χρόνια κι εσύ συνεχίζεις να μας βάζεις νέους φόρους, περισσότερους φόρους, μεγαλύτερους φόρους.
Σε αυτή την κοινωνική διάλυση η κυβέρνηση μοιάζει πλέον να πατά επί πτωμάτων. Υπερβολή; Πώς μπορεί κάποιος να εκφραστεί αλλιώς απέναντι στην πολιτική που προτείνεται να εφαρμοστεί για να σωθούν τα ταμεία που καταλήστευσαν κάποιοι;
Παρακολουθούσα υπουργό να μιλά για τα «μπλοκάκια» λες και αποτελούν μια μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Μα άνω του ενός εκατομμυρίου κόσμος (και δεν είμαστε και πολλοί οι ενεργοί οικονομικά) αμείβεται αποκλειστικά με «μπλοκάκι». Πληρώνει τις εισφορές μόνος του ο καθένας, δεν έχει καμιά σοβαρή παροχή υγειονομική ή άλλη, δε θα πάρει αξιοπρεπή σύνταξη και τον καταδικάζουν τώρα να πεθάνει.
Με αυτή την πρόταση, αυτή η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι οι πολιτικές της έχουν κοινωνικό πρόσημο:
Ένας αυτοαπασχολούμενος –προτείνει η κυβέρνηση- να πληρώνει σε εισφορές και φόρους το εξής τελικό ποσό:
-Ασφαλιστικές εισφορές 26,95% επί του καθαρού αποτελέσματος.
-Φόρος εισοδήματος 26% επί του καθαρού αποτελέσματος (για κέρδη έως 50.000 ευρώ ή 33% για κέρδη άνω των 50.000 ευρώ).
-Τέλος επιτηδεύματος 650 – 1.000 ευρώ ανεξαρτήτως εισοδήματος.
-Εισφορά αλληλεγγύης 0,7% - 6% για καθαρά έσοδα άνω των 12.000 ευρώ.
Τύφλα να έχουν οι νεοφιλελεύθεροι δηλαδή...
Η κυβέρνηση αυτή έχει κοντά ποδάρια. Να προσέξουμε μόνο ποια θα είναι η επόμενη...
Όπως λέει κι ο κ. Λαφαζάνης κανένας λαός δεν αυτοκτονεί. Κι επειδή η μόνη δημοκρατική λύση είναι οι εκλογές όλοι οι δρόμοι οδηγούν σ' αυτές. Το πολιτικό κεφάλαιο Τσίπρας εξαντλήθηκε όσο γρήγορα δημιουργήθηκε, επειδή δεν ήταν αξιόπιστο κι επειδή ακολούθησε το δρόμο των προκατόχων του. Ενίοτε με ιδιαίτερη ζέση και πολλά κροκοδείλια δάκρυα.
voria.gr