Έλεγε ο Δημόκριτος για το φαινόμενο της συνείδησης : “αυτός που κάμνει το επονείδιστο πρέπει ,πριν από όλα ,να ντρέπεται τον εαυτό του”.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τους πύρινους λόγους του Σύριζα όταν ήταν αντιπολίτευση. Λόγους καταγγελτικούς που ξεπερνούσαν σε μαχητικότητα και τους “Φιλιππικούς” του Δημοσθένη, όταν αναφερόταν στο επονείδιστο χρέος που σημαίνει ατιμωτικό χρέος στην μετάφραση του, όπου μόνο άτιμοι άνθρωποι με πιστούς υπηρέτες τολμούν και επιβάλλουν σε Λαούς.
 |
| γράφει ο Ασλανίδης Ματθαίος. |
Δεν είναι βιώσιμο ,δεν είναι πραγματικό ,δεν πρέπει να το πληρώσει ο Λαός ,είναι επονείδιστο και ατιμωτικό για την χώρα μας κραύγαζε συνθηματολογικά ο Τσίπρας εντός της Βουλής για να ακουστεί ο αντίλαλος της ασυνείδητης υποκρισίας του στον αφελή Λαό που πανχρονικά αρέσκεται γοητεύεται και γητεύεται χωρίς σπουδή στα μεγάλα και κούφια λόγια.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση που στερείτε πολιτικού περιεχομένου είχε ένα “σύνθημα” που μετέτρεπε την πολιτική σε ψηφοθηρικό εκμαυλισμό των πολιτών ,ικανοποιούσε και κολάκευε τις κατώτερες παρορμήσεις του ανθρώπου στο επίπεδο της ιδιοτέλειας και επιδίωκε στην θέση ενός σκεπτόμενου Λαού την διαμόρφωση μιας άβουλης και πρωτόγονης πληθυσμιακής μάζας .
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ως Λαός από τις εκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξαν στην ψυχολογία της ψήφου μας τα συνθήματα ,της αλλαγής ,του εκσυγχρονισμού ,της σεμνότητας και ταπεινότητας , λεφτά υπάρχουν, για να καταλήξουμε στην τραγωδία των μνημονίων όπου το σύνθημα της διαγραφής του χρέους φάνταζε ως βάλσαμο στην ψυχή μας.
Συνθήματα γυμνά από πολιτικό περιεχόμενο και αντίκρισμα , ικανά όμως να παραπλανήσουν και να φαλκιδεύσουν την ψήφο μας.
Έτσι παγιδεύθηκε η ψήφος του Λαού στον Σύριζα , την πρώτη φορά από ψεύτικη ελπίδα και την δεύτερη από αμηχανία , σύγχυση και απογοήτευση, οργανωμένο .σχέδιο των καπιταλιστών που μόνο μια Αριστερά του κεφαλαίου μπορούσε να ολοκληρώσει .
Για πολλοστή φορά εξαπατήθηκε ο Λαός και θα εξαπατάται εσαεί, εάν δεν αποφασίσει να καθορίσει τα όρια του εμπαιγμού του.
Δεν κράτησε πολύ το αγωνιστικό όνειρο του δημοψηφίσματος ,που γρήγορα το διευθυντήριο του Σύριζα ως λειτουργοί του κεφαλαίου (που ξεχνούν να τα δηλώσουν) και καμουφλαρισμένοι Αριστεροί, με απαράμιλλη πολιτική στρατηγική, το ΌΧΙ στην λιτότητα το κάνανε ΝΑΙ στα μνημόνια ,και το επονείδιστο -μη βιώσιμο- χρέος υπό διαγραφή το μετέτρεψαν σε επονείδιστη πολιτική εις βάρος του Λαού, αποκαλύπτοντας ως πρωταρχικό και μοναδικό τους μέλημα την διασφάλιση πληρωμής του χρέους στο ακέραιο .
Αυτός ήταν ο πραγματικός ρόλος του Σύριζα για την χρονιά του 2015 που η ιστορία θα τον καταγράψει ως παρένθεση ψεύδους, ανειλικρίνειας ,ασυνέπειας και πρωτοφανούς φορολογικής βαρβαρότητας .
Απαραίτητη παρένθεση της Αριστεράς με τον Σύριζα στον ποιο βρώμικο και ατιμωτικό ρόλο “Να μετατρέψει το επονείδιστο χρέος σε επονείδιστη πολιτική”.
Μια παρένθεση της ψευτοαριστεράς που θα στοιχίσει πολύ ακριβά στην “Αριστερά” που επιμένει να προσδιορίζει την δράση της και τον ρόλο της ,στην επιφοίτηση του Λαού από το άγιο πνεύμα για επανάσταση .
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε ως Έλληνες να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και την κοινωνική μας συμπεριφορά ,αρκεί να υπάρξει εκείνη η πολιτική δύναμη, τα στελέχη της οποίας θα αποτελούν πρότυπο σεβασμού των κανόνων δικαίου και ηθικής που λείπουν ή παραβιάζονται στην Δημοκρατία μας, υπόδειγμα πολιτικής αξιοπρέπειας και εντιμότητας στους πολίτες , στυλοβάτες μιας ανθρώπινης κοινωνίας .
Οφείλει η Αριστερά, εννοώντας το Κ.Κ.Ε βέβαια, να οραματισθεί τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας με όρους του σήμερα, πέρα και έξω από εμμονές μιας θεωρίας, που εδώ και χρόνια εγκλωβίζει πραγματικές δυνάμεις αλλαγής σ’ ένα μακρινό όνειρο του μέλλοντος, στο διάβα του οποίου είναι αβέβαιο αν θα υπάρχει αυτή η ψυχοραγούσα ελληνική πολιτεία .. Ειδάλλως, η εμμονή και η δογματική του στάση στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας ,αποτελεί μέρος του προβλήματος στο άρρωστο πολιτικό σύστημα και ιστορικό ερώτημα για τις επιδιώξεις του.
«Μόνο οι ανόητοι δεν αναθεωρούν τις απόψεις τους» έλεγε ο Αριστοτέλης .
Όσο ψεύτικη είναι η ικανότητα του καπιταλισμού να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιούργησε ,άλλο τόσο ψευδαίσθηση αποδείχθηκε εν τοις πράγμασι, το όραμα του Μαρξ στην εφαρμογή του .
Διότι οι ανθρώπινες ανάγκες δεν γεννούν μόνο επαναστάσεις ,φέρνουν και την δουλικότητα του ανθρώπου στην ανίκητη δύναμη της τεχνολογικής εξέλιξης ως επιλογή υποταγής, που αποδεικνύει δυστυχώς την άλλη του φύση, όπου, χωρίς πια δικαίωμα αξιοπρέπειας και αυτοπροσδιορισμού δεν επαναστατεί και ανέχεται απλώς να επιβιώνει.
Δυστυχώς η πολιτική παρακμή στην χώρα μας, γεννά ανθρώπους χωρίς χαρακτήρα και χωρίς ιδέες, εξουσιομανείς και μωροφιλόδοξους ,αναλώσιμο υλικό για το σύστημα, όπου η συνείδηση και η πολιτική δεν συναντώνται στον γήινο κόσμο ,παρά μόνο στο άπειρο ως παράλληλες διαδρομές .
Δεν υπάρχει συνείδηση σ' αυτούς που μας κυβερνούν. Και αν υπάρχει είναι κομματιασμένη . Γι’ αυτό δεν ντρέπονται για την διγλωσσία τους. Χθες με τα θύματα και σήμερα ως κυβέρνηση με τους θύτες ,που αναζητούν μάλιστα ενίσχυση από παραφυάδες του συστήματος για τελική εξόντωση του Λαού. Δεν έχετε καθρέπτη σπίτι σας ;
Η μόνη δραστηριότητα σας συνίσταται στην καθιέρωση μέτρων που ισχύουν για τους άλλους ενώ για τους εαυτούς σας αναμένεται τα αναδρομικά που αποφασίστηκαν . Και έχετε το θράσος να ομιλείται για την σωτηρία του Λαού την στιγμή που τον βυθίζεται στην δυστυχία την απόγνωση και τα χρέη .
Να ομιλείται για την σωτηρία της πατρίδας την στιγμή που ξεπουλάτε όχι μόνο τον εθνικό πλούτο αλλά και τον ίδιο τον Λαό στα κοράκια των ξένων funds . Να ομιλείται για την σωτηρία της χώρας αφού προηγουμένως την αλυσοδέσατε στην αλητεία της Ευρώπης που εκπροσωπείται από τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ .
Η μόνη σωτηρία σ' αυτόν το προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα είναι η σωτηρία του Κράτους με τους μηχανισμούς καταστολής του, κάστρο που περιθάλπει και προστατεύει τους εκάστοτε υπηρέτες της ατιμίας ,καταφύγιο κάθε απατεώνα πολιτικού που κοροϊδεύει τον Λαό.
Σ’ αυτήν την μνημονιακή τραγωδία την οποία ζούμε εδώ και πέντε χρόνια ,όσο ευσυνείδητοι ή ασυνείδητοι και αν είναι οι πολιτικοί μας ,όσο καλοί ή κακοί και αν είναι στον ρόλο τους ως ηθοποιοί, δεν έχει καμιά σημασία , διότι το έργο είναι προαποφασισμένο να παιχτεί μέχρι τέλους και να ολοκληρωθεί, όσο εμείς επιμένουμε ως Λαός να είμαστε θεατές και όχι πρωταγωνιστές.