Οι κυβερνήσεις πέφτουν μα το ΔΝΤ… μένει

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Δεν πέρασε και πολύς καιρός από την τελευταία προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει στη σέντρα το ΔΝΤ με δηλώσεις ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού, ο οποίος εξηγούσε στους Financial Times ότι το ΔΝΤ κρατά αντιπαραγωγική στάση-μη εποικοδομητική τη χαρακτήρισε- και ότι η Ευρώπη έχει τώρα την θεσμική υποδομή να αντιμετωπίσει επιτυχώς ευρωπαϊκά θέματα.

Τότε είχα αναρωτηθεί αν ήταν ξαφνική η κρίση στις σχέσεις της κυβέρνησης με τον Σόιμπλε; Καθόλου, ήταν η απάντηση, για όσους γνωρίζουν το παρασκήνιο και φυσικά συνδέεται με το ΔΝΤ και την ενδεχόμενη εμπλοκή του στο ελληνικό πρόγραμμα μετά την πρώτη αξιολόγηση.

Η εξέλιξη επιβεβαίωσε την υπόγεια διαδρομή Σόιμπλε-Τόμσεν και τη συμφωνία τους ώστε να βγάζουν σε «τεχνικό οφσάιντ» την Ελλάδα.

Οι πρωταγωνιστές ακολούθησαν πιστά το σενάριο, Σόιμπλε και Τόμσεν συναντήθηκαν την ημέρα που στο γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών βρισκόταν και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Στη συνέχεια ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών υποχρεώθηκε να δηλώσει δημόσια τη δέσμευση της κυβέρνησης για την παραμονή του ΔΝΤ.

Οι δανειστές επαναλαμβάνουν την τακτική που ακολούθησαν στην πρώτη διαπραγμάτευση με καθυστερήσεις και ποντάροντας στη έλλειψη ρευστότητας της χώρας μας.

Το ασφαλιστικό αποτελεί το «κλειδί» για το χρέος αλλά και μια καλοστημένη παγίδα για την κυβέρνηση από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ώστε ο λογαριασμός του να πληρωθεί από την Ελλάδα χωρίς ουσιαστική ελάφρυνση του.

Γερμανοί και ΔΝΤ συνδέουν το ασφαλιστικό με το χρέος με διαφορετικό τρόπο από την κυβέρνηση, η οποία το βλέπει ως το καθοριστικό βήμα για την αξιολόγηση και την έναρξη της συζήτησης για τη ρύθμιση του.

Οι δανειστές, λοιπόν, απαιτούν η συνταξιοδοτική δαπάνη να μην δημιουργεί ανάγκες πρόσθετου δανεισμού και ουσιαστικά να μην αποτελεί κόφτη στους στόχους των πλεονασμάτων. Αυτό θα πρέπει να γίνει με δραστικές μειώσεις στις συντάξεις εντός του προγράμματος, δηλαδή μέχρι το 2018. Μόνο που ξεχνούν ή δεν τους ενδιαφέρει ότι το ασφαλιστικό δεν είναι μόνο εκροές αλλά και εισροές. Όπως και στο παρελθόν έκαναν λάθος με τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή προκαλώντας ύφεση λες και είμασταν σε πολεμική περίοδο, το ίδιο λάθος κάνουν κι αυτήν τη φορά. Αν δεν αυξηθούν οι εισροές, δηλαδή δεν δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, σε λίγα χρόνια θα χρειαστούν νέες παρεμβάσεις στο σύστημα και νέες περικοπές στις συντάξεις. Βέβαια αυτήν τη φορά είναι περισσότερο προνοητικοί και απαιτούν αυτοματισμούς που τους ονομάζουν ρήτρες βιωσιμότητας, δηλαδή αυτόματες περικοπές.

Αυτό, όμως που δεν έχουν προβλέψει είναι ότι μειώνοντας τις συντάξεις, που αποτελούν και το μόνο σίγουρο εισόδημα για εκατομμύρια πολίτες θα μειωθούν και τα φορολογικά έσοδα δημιουργώντας δημοσιονομική τρύπα.

Αυτή η πρόσκαιρη «μυστική συμφωνία» Σόιμπλε-Τόμσεν για τη συνάρτηση χρέους-ασφαλιστικού είναι η βασική αιτία που οι Γερμανοί θέλουν και χωρίς χρήματα το ΔΝΤ στο πρόγραμμα.

Τα προβλήματα για τους Γερμανούς θα ξεκινήσουν στη συνέχεια, αν αντέξει η κυβέρνηση και η χώρα να περάσουν το ασφαλιστικό που έχουν στο μυαλό τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς η υπόθεση του χρέους θα πρέπει να λυθεί πριν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.

Το ΔΝΤ λέει πρώτα ασφαλιστικό μετά ελάφρυνση του χρέους μετά αξιολόγηση και ύστερα η συμμετοχή του. Οι Ευρωπαίοι λένε πρώτα συμμετοχή ΔΝΤ και χρηματοδότηση και έπειτα ελάφρυνση του χρέους.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να μην παγιδευτεί σε αυτήν τη ασάφεια που προκύπτει από την διαχρονική πολιτική διαμάχη ΔΝΤ-Βερολίνου για αυτό και προκαλεί όλες τις πλευρές να τοποθετηθούν χωρίς παιχνίδια διαρροών που τορπιλίζουν τις προσπάθειες της.

Το καλύτερο θα ήταν να πέσουν στο τραπέζι όλα τα θέματα μαζί και το ασφαλιστικό και το χρέος και η συμμετοχή του ΔΝΤ. Πάνω στην κοινή γραμμή των δανειστών ότι το ασφαλιστικό συνδέεται με το χρέος, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ζητήσει και συγκεκριμένο σχέδιο ελάφρυνσης του, ώστε να καταστεί σύμφωνα με το καταστατικό του ΔΝΤ βιώσιμο και να αποτρέψει νέες οδυνηρές παρεμβάσεις.

Ο χρόνος, όμως, είναι χρήμα και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να τα κάνει όλα γρήγορα γιατί τον Φεβρουάριο απειλείται με νέα κρίση ρευστότητας. Το στοίχημα είναι να καταφέρει να ανοίξει την πόρτα της ΕΚΤ για τα ελληνικά ομόλογα και να γλυτώσει από το 1 δισ που κοστίζει ο ELA παράλληλα να μπούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι με αποτέλεσμα να πέσουν τα επιτόκια δανεισμού, τόσο για το κράτος, όσο και για τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι το κόστος δανεισμού της Ελληνικής οικονομίας να μειώνεται, αρά το κόστος παραγωγής των προϊόντων να είναι φθηνότερο , με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται πιο ανταγωνιστικά.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πολύ χρόνο αλλά ούτε και πολλά περιθώρια καθυστερήσεων και θα πρέπει στην άκρη του μυαλού του να έχει αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα : Οι κυβερνήσεις πέφτουν μα το ΔΝΤ... μένει.

newpost.gr