Παρά τα έξι οδυνηρά χρόνια που
προηγήθηκαν, δεν ωρίμασε ούτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, ούτε
εμείς οι Πολίτες – συνεχίζοντας να έχουμε ψευδαισθήσεις και αδιαφορώντας
για τις διεθνείς ταπεινώσεις που υφιστάμεθα ως λαός
.
«Την ίδια στιγμή που οι χαρισματικοί ηγέτες διεθνώς απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και αποκαλύπτονται καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν αρχηγό, ο οποίος τον εξαθλιώνει και τον ταπεινώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα, αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά – επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο Πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του» (πηγή).
.
Άποψη
Όταν ένας εμπρηστής δίνει συμβουλές στην
πυροσβεστική, σχετικά με το πώς θα σβήσει καλύτερα μία πυρκαγιά, όπως ο
G. Soros πρόσφατα στο Νταβός, αναφορικά με τους κινδύνους διάλυσης της Ευρωζώνης, καθώς επίσης της ΕΕ,
είναι πράγματι παράδοξο – ειδικά όταν επαινεί την πρόθεση του κ.
Σόιμπλε για ένα σχέδιο Μάρσαλ, με στόχο την ανάκαμψη της Ανατολικής
Ευρώπης, προτείνοντας να συμπεριληφθεί και η Ρωσία, παρά το ότι
θεωρείται φανατικός εχθρός της (πηγή).
Σε σχέση με την Ελλάδα, αφενός μεν θεωρεί αμελητέο τόσο το μέγεθος, όσο και το πρόβλημα της, αφετέρου συστήνει την αποχή των επενδυτών – τονίζοντας πως πρόκειται για μία ανίατη περίπτωση, όπου «όποιος θελήσει να βάλει το χέρι του, θα το κάψει».
Τέλος, συνεχίζει να προτείνει την έξοδο της από την Ευρωζώνη και την
επιστροφή στη δραχμή – όπως άλλωστε οι περισσότεροι αγγλοσάξονες
οικονομολόγοι, καθώς επίσης πολλοί Έλληνες, ιδίως οι οπαδοί αριστερών
κινημάτων.
Αντίθετα ο Έλληνας πρωθυπουργός, επίσης στο Νταβός, πιστεύει πως υπάρχει λύση για την Ελλάδα. Η λύση αυτή θα ήταν μία επιτυχημένη και έγκαιρη αξιολόγηση της από τους δανειστές, η οποία θα οδηγούσε γρήγορα σε συμφωνία για το χρέος
– οπότε θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών απέναντι
της, με αποτέλεσμα να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης με μία πλήρη αλλαγή
νοοτροπίας (πηγή).
Όμως, δεν συγκεκριμενοποίησε τι ακριβώς
περιμένει στο θέμα του χρέους το οποίο, εάν δεν διαγραφεί ονομαστικά
τουλάχιστον κατά 50%, δεν θα έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα – αφού η επιμήκυνση του απλά θα μεταφέρει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές,
ενώ θα δώσει τον απαιτούμενο χρόνο στους εντολείς της Τρόικας να
λεηλατήσουν τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία της χώρας.
Το ζητούμενο δεν είναι άλλωστε μόνο η
επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία ανάπτυξης, αλλά σε μία ανάπτυξη που θα
ωφελεί τους Έλληνες – κάτι που είναι αδύνατον εάν συνεχιστεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως συνέβη με τις τράπεζες (άρθρο), όπου το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε με τουλάχιστον 40 δις €.
Δεν ανέφερε επίσης τι θα συμβεί, εάν οι
δανειστές αρνηθούν να διαγράψουν μέρος του χρέους – αφού ποτέ μέχρι
σήμερα στην ιστορία δεν το έκαναν, εάν δεν προηγούταν η στάση πληρωμών που θα τους υποχρέωνε να διαπραγματευθούν. Προφανώς έχει ακόμη τη δυνατότητα να δρομολογήσει κάτι τέτοιο (ανάλυση)
– επιφυλασσόμενοι για όλα αυτά που έχει υπογράψει (εμπράγματες
εγγυήσεις κλπ.) και τα οποία δεν γνωρίζουμε, μεταξύ άλλων για τη νομική
ισχύ τους όσον αφορά μία κυρίαρχη χώρα.
Το δεύτερο σκέλος της λύσης που πρότεινε
ο πρωθυπουργός είναι η αλλαγή νοοτροπίας – την οποία επίσης δεν
ανέλυσε, ενώ δεν τη διακρίνουμε σε καμία από τις μέχρι σήμερα ενέργειες
της κυβέρνησης του. Αντίθετα, βλέπουμε να συνεχίζονται οι
διορισμοί συγγενών και φίλων, ο κρατισμός, η πολιτική διαφθορά, οι
πελατειακές σχέσεις, η δημιουργία κομματικού στρατού κοκ. – ενώ επί πλέον δολοφονούνται η μεσαία και η ανώτερη τάξη, καθώς επίσης η επιχειρηματικότητα, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.
Περαιτέρω, επειδή η κυβέρνηση έχει έλθει αντιμέτωπη με όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, πολλοί υποθέτουν εύλογα ότι θα ανατραπεί – ειδικά εάν δεν καταφέρει να ψηφίσει ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τη φορολόγηση των αγροτών.
Εν τούτοις, επειδή δεν είναι δικές της επιλογές, αλλά των δανειστών, ο οποιοσδήποτε διάδοχος της θα βρεθεί στην ίδια δύσκολη θέση
– ενώ φαίνεται πως η πρόθεση της τετραμερούς είναι η θεσμοθέτηση των
όρων του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση, καθώς επίσης η εφαρμογή
τους από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση (άρθρο), η οποία πιστεύει στα συγκεκριμένα μέτρα.
Όλοι εμείς βέβαια κατανοούμε πως για εκείνο το χρονικό διάστημα που η οικονομία δεν αναπτύσσεται, θα χρειάζονται συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας
– μεταξύ των οποίων οι μειώσεις των συντάξεων, αφού έχουν εξανεμισθεί
τα αποθεματικά των ταμείων, οι αυξήσεις των φόρων λόγω του περιορισμού
των δημοσίων εσόδων κοκ. Γνωρίζουμε επίσης πως είναι αδύνατον να
χρηματοδοτούν στο διηνεκές τα 2,5 εκ. των εργαζομένων το 1,5 εκ. των
ανέργων, το 1 εκ. των δημοσίων υπαλλήλων (αριθμοί κατά προσέγγιση),
καθώς επίσης τα 2,5 εκ. των συνταξιούχων.
Επομένως ότι, η ονομαστική
διαγραφή του δημοσίου χρέους, μέσω της οποίας θα μπορούσε να
δρομολογηθεί μία αντίστοιχη του ιδιωτικού χρέους, είναι μονόδρομος
– ενώ δεν θα ήταν φυσικά αρκετή, εάν δεν συμπληρωνόταν από εκείνες τις
μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η χώρα για να επιστρέψει σε μία
βιώσιμη ανάπτυξη.
Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να
υιοθετείται από την αξιωματική αντιπολίτευση οπότε, τυχόν άνοδος της
στην εξουσία, δεν θα άλλαζε καθόλου την εικόνα. Πολύ περισσότερο εάν είχε απέναντι της το σημερινό κυβερνών κόμμα, το οποίο θα εμπόδιζε κάθε είδους δομικές αλλαγές, ακόμη και αν ήταν προς όφελος της χώρας – όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Λογικά λοιπόν ο G. Soros, είτε τον συμπαθεί κανείς είτε όχι, συστήνει την αποχή των επενδυτών από την Ελλάδα – καθώς επίσης τη «δημιουργική καταστροφή» της, η οποία θα ήταν αναπόφευκτη εάν υιοθετούταν η δραχμή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες.
Θα μπορούσε φυσικά να υπάρξει μία λιγότερο επώδυνη λύση, εάν τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούσαν να συνεργασθούν μεταξύ τους
– στη βάση ενός σχεδίου που θα συμπεριελάμβανε αφενός μεν την
ονομαστική διαγραφή του χρέους, αφετέρου τις διαρθρωτικές αλλαγές που
πράγματι απαιτούνται.
Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται ελάχιστα πιθανόν αφού, παρά τα έξι οδυνηρά χρόνια που προηγήθηκαν, δεν ωρίμασε δυστυχώς ούτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, ούτε εμείς οι Πολίτες – συνεχίζοντας να έχουμε ψευδαισθήσεις, αρκούμενοι να ενοχοποιούμε μόνο τους ξένους και αδιαφορώντας πλήρως για τις διεθνείς ταπεινώσεις που υφιστάμεθα ως λαός.
Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι έρμαιο στις διαθέσεις των ξένων, οι οποίοι θα επιβάλλουν τους όρους τους είτε με τη σημερινή, είτε με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση – κάτι που φυσικά δεν μας ικανοποιεί, αλλά απεχθανόμαστε τόσο την έλλειψη ρεαλισμού, όσο και τα ευχολόγια.
Η οικονομική χρεοκοπία, διαδεχόμενη από
την πολιτική πτώχευση, έχει εξελιχθεί πια σε μία κοινωνική χρεοκοπία, η
οποία είναι πράγματι μία ανίατη ασθένεια – αφού ένας λαός δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως είναι υπερήφανος, αποδεχόμενος ταυτόχρονα τόσες ταπεινώσεις.
Ένας μη υπερήφανος λαός βέβαια είναι καταδικασμένος στη μετριότητα, εάν
όχι στην πλήρη μιζέρια – οπότε είναι οξύμωρο να παραπονιέται, όταν του
συμβαίνει.
Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά την ανάκαμψη
το 2016, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη βιώσιμη ανάπτυξη που
διαχέεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό, έχουμε ελάχιστες αμφιβολίες (πρόβλεψη), εάν δρομολογηθούν τα σχέδια των δανειστών – πόσο μάλλον αφού θα αυξηθεί νομοτελειακά ο τουρισμός, λόγω των προβλημάτων στις άλλες χώρες της Μεσογείου.