Κωνσταντίνος Δαυλός
«Θα περάσει… δεν θα περάσει». «Θα το αλλάξουν… δεν θα το αλλάξουν».
Αυτά τα δύο φαίνεται να είναι τα ερωτηματικά στα οποία προσπαθεί να βρει απαντήσεις το Μέγαρο Μαξίμου, μαδώντας… μαργαρίτες. Το πρώτο ερώτημα της κυβέρνησης είναι αν οι 153 θα είναι «πακτωμένοι» ώστε να περάσει το νομοσχέδιο του ασφαλιστικού όποια κι αν είναι η τελική μορφή του. Διότι το ότι θα αλλάξει μορφή το ασφαλιστικό είναι σχεδόν σίγουρο, ασχέτως αν έχει ένα πρώτο παρασκηνιακό «ΟΚ» από την τρόικα. Άλλωστε η τρόικα έχει κάνει σαφές ότι πρώτα θα συμφωνήσει εκείνη με το ασφαλιστικό και μετά θα το συζητήσει το ελληνικό κοινωνικό και νομοθετικό κατεστημένο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το ασφαλιστικό θα παραμείνει όπως το έγραψε ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Κι αυτό διότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν μπορεί να περάσει από την κρησάρα των δανειστών χωρίς καμία διαπραγμάτευση η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 1,5 μονάδα, όταν είναι απολύτως ξεκάθαρο απ’ όλα σχεδόν τα τμήματα του κουαρτέτου, ότι μία τέτοια κίνηση θα επιδεινώσει την απασχόληση, την επιχειρηματικότητα και άρα την ανάπτυξη της χώρας. Παράλληλα είναι σχεδόν σίγουρο ότι η τρόικα δεν θα αφήσει ανέγγιχτα τα ανώτερα όρια που θέτει η κυβέρνηση κάτω από τα οποία δεν θα υπάρξει καμία μείωση στις κύριες συντάξεις όταν πιέζει εδώ και καιρό για γενναία οριζόντια μείωση των συντάξεων.
Και αυτά δεν τα γράφω γιατί θέλω να είμαι μάντης κακών, αλλά διότι έτσι «δουλεύει» η διαπραγμάτευση. Η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει διδάξει ότι και οι δύο πλευρές ξεκινούν μαξιμαλιστικά, με την κυβέρνηση να κάνει δηλώσεις (άλλωστε μόνο η κυβέρνηση κάνει δηλώσεις) για τις κόκκινες γραμμές της, οι οποίες στη συνέχεια θολώνουν, αλλάζουν θέση, καμουφλάρονται πίσω από διαθλαστικές δηλώσεις των Υπουργών και τελικά αυτά που υπογράφονται πλησιάζουν πολύ κοντά στις θέσεις των δανειστών οι οποίοι μετακινούνται ελάχιστα από τις αρχικές τους τοποθετήσεις.
Έχοντας, λοιπόν, ως δεδομένο ότι το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου σχεδόν αποκλείεται να μείνει ως έχει, η κυβέρνηση αναρωτιέται για άλλη μία φορά αν θα καταφέρει και αυτό το δύσκολο νομοθέτημα να περάσει «αναίμακτα» από την Βουλή, αφήνοντας ανέγγιχτη την ισχνή πλειοψηφία των 153 Βουλευτών που διαθέτει η κυβέρνηση. Μαδώντας λοιπόν και αυτή τη μαργαρίτα, η κυβέρνηση πέρασε χθες στην επικοινωνιακή αντεπίθεση, επισκεπτόμενη τους πολιτικούς αρχηγούς και ολοκληρώνοντας έτσι (εντελώς θεωρητικά) τις διαπραγματευτικές της υποχρεώσεις. Τώρα πως γίνεται απ’ όλα τα «όχι» που εισέπραξε ο κύριος Κατρούγκαλος (συμπεριλαμβάνεται και το όχι για συνάντηση του Σταύρου Θοδωράκη) να κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το νομοσχέδιο αυτό που εισάγει μειώσεις στο καθαρό εισόδημα των νυν και των μελλοντικών συνταξιούχων, θα καταφέρει να πάρει ακόμη και περισσότερες από 153 ψήφους, είναι απορίας άξιο.
Αξίζει πάντως να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση -πιστή στις επικοινωνιακές της τακτικές- δεν προτίθεται να μείνει εγκλωβισμένη στα στενά όρια της Ελλάδας, κι έτσι ετοιμάζει και ένα διεθνές τουρ στις πρωτεύουσες που παίζουν ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, ξεκινώντας φυσικά από το Βερολίνο. Πρώτος στόχος είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να συναντηθεί με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά και τους πολιτικούς προϊστάμενους των επικεφαλής της τρόικας, καθώς από την πορεία των συζητήσεων του ασφαλιστικού κρίνεται η πρώτη αξιολόγηση και άρα η απελευθέρωση της δόσης των 5,7 δισ. Όχι ότι το ασφαλιστικό είναι το μόνο αγκάθι αυτής τις διαπραγμάτευσης, σίγουρα όμως θα δώσει τον τόνο για όλα τα άλλα ζητήματα που (εντελώς θεωρητικά) βρίσκονται ένα κλικ πιο κάτω σε βαθμό δυσκολίας. Ο λόγος φυσικά για τη φορολογία μισθωτών, επαγγελματιών και αγροτών, τα εργασιακά και φυσικά την άρση των capital controls και την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ελάφρυνση του χρέους.