Πριν ένα χρόνο εμφανίστηκε μια παρέα πολιτικών και επιστημόνων, αριστερών, που είχαν προαποφασίσει να σπάσουν το δικομματισμό στην Ελλάδα, υποσχέθηκαν να διώξουν την τρόικα, να ανασυντάξουν κάθε σάπιο τμήμα της υπό σήψη κρατικής μηχανής, υποσχέθηκαν και είπαν, είπαν, είπαν… του κόσμου τα ψέματα!
Ο Σύριζα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις το πρώτο δίμηνο του 2015, βάζοντας ως πρωταρχικό κριτήριο την επίβιωση της μεσαίας τάξης και του απλού εργάτη, του εργαζομένου και του ελεύθερου επαγγελματία. Προετοιμάστηκαν για τη μεγάλη κόντρα με τα μεγάλα συμφέροντα, το ΔΝΤ, τα ΜΜΕ και την τρόικα.
Αντί όλων αυτών όμως, η… πολλά υποσχόμενη κυβέρνηση έσυρε το λαό σε μεγάλες περιπέτειες χωρίς λόγο, ζήτησε την κρίση και την έγκρισή του και την πήρε με το δημοψήφισμα και στο τέλος οπισθοχώρησε. Δημιούργησε συνθήκες μάχης και φυγομάχησε.
Προτίμησε να παίξει παράλληλα με τα ξένα και εσωτερικά μεγάλα συμφέροντα, να γίνει πιόνι των εξωτερικών εντολών με πρόσχημα τις δυσκολίες που θα έρχονταν στο προσκήνιο, αν η κυβέρνηση έκανε αυτό που όρισε ο λαός, δημιούργησε εκρηκτικές συνθήκες και στο τέλος αποδέχθηκε το αριστερό και πιο σκληρό μνημόνιο.
Μα πόση υποκρισία μπορεί να διαπράχθηκε εκείνο το βράδυ της συμφωνίας του Ιουλίου; Οι ισχυρισμοί ότι η χώρα μπορεί να αντέξει το νέο μνημόνιο και τα νέα μέτρα καταρρίπτονται τώρα με τις νέες εξαγγελίες που είναι απάνθρωπες και αδύνατον να εφαρμοστούν. Και ο πρωθυπουργός συνεχίζει να μας διατυμπανίζει, σαν να μην συνέβη τίποτα, ότι η χώρα θα βγει από την κρίση. Μα πως; Με αυτές τις συνθήκες ; Τέτοιες που αποσκοπούν απλά στον αφανισμό της πρωτογενούς παραγωγής, στην αύξηση της ανεργίας, στην εξορία του επιστημονικού προσωπικού και στην εξολόθρευση της μεσαίας τάξης ;
Στο ενδιάμεσο ο ελληνικός λαός φρόντισε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 να δώσει συγχωροχάρτι στον Αλέξη Τσίπρα και να τον επανεκλέξει πρωθυπουργό παρά το γεγονός ότι είχε ήδη ψηφίσει ένα πολύ σκληρό μνημόνιο.
Βέβαια ήταν κι αυτό μια τεράστια παγίδα καθώς από την άλλη πλευρά βρέθηκε η ΝΔ, η οποία ήταν ήδη υπέρμαχος των μνημονίων και φθαρμένη από την εξουσία. Το ποσοστό της αποχής γρήγορα ξεχάστηκε ενώ η υπόλοιπη πλειοψηφία του ελληνικού λαού φάνηκε ότι ψήφισε το μη χείρον βέλτιστον, αφού τα πρώτα 6 κόμματα της Βουλής υποστήριζαν το μνημόνιο, εκτός απο την ακραία ΧΑ, άρα δεν υπήρχαν διαφορετικές επιλογές πια.
Ήταν λοιπόν η υπογραφή του νέου μνημονίου μια μεγάλη παγίδα που στήθηκε για τον εξαγνισμό του ΓΑΠ, του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του Παπακωνσταντίνου και άλλων που έφεραν τη χώρα ως εδώ ; Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αβίαστα καθώς εκτός από αυτόν τον εξαγνισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μέτρα που η νέα τάξη τα επιζητούσε διακαώς και προκαλούν, δεν ήταν όμως δυνατόν να υλοποιηθούν από την προηγούμενη συντηρητική κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Με γνώμονα όλα αυτά και με πολύ πρόσφατες τις καταγγελίες του Βαρουφάκη για τον πρωθυπουργό και τους χειρισμούς του, προκύπτει το εξής ερώτημα: ποιος επεμβαίνει όταν υφαρπάζεται η ψήφος του Έλληνα πολίτη ; Όταν του λέει κάποιος ότι βρέθηκαν τα λεφτά; Όταν του τάζουν σκίσιμο μνημονίων, στήριξη της μεσαίας τάξης, όχι άλλες περικοπές και άλλα πολλά; Ποιος ελέγχει εάν διαπράττεται εσχάτη προδοσία, απόκρυψη λίστας απατεώνων, απόκρυψη σκανδάλων ή διορισμών, κρυφές επικοινωνίες χωρίς να τις γνωρίζει ο λαός, ποιος ελέγχει τον Στουρνάρα και τον κάθε Στουρνάρα που δεν προσέρχεται να καταθέσει στη Βουλή ή ποιος ελέγχει τον Τσιπρα όταν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος μετατρέπεται σε ένα μεγάλο ναι;
Στη χώρα που δεν φταίει κανένας, που δεν πληρώνει κανένας, που επικρατεί απόλυτη ατιμωρησία, πρέπει να δημιουργηθεί μια επιτροπή Σοφών, έντιμων ανθρώπων που θα επιλεγούν απευθείας από τον λαό και θα διαχειρισθούν την εξουσία μέχρι να αρχίσει να καθαρίζει το καρκίνωμα. Πρέπει να κόψουμε την αρρώστια που μπολιάζεται από χέρι σε χέρι για όποιον ασχολείται και πρωτοεμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο, πριν να ‘ναι πολύ αργά και το αποτελέσματα προκαλέσουν ανατροπές από μόνα τους…