Η αμφιβολία είναι η αφετηρία για το διάλογο. Αποτελεί επιφύλαξη που οδηγεί στην επανεξέταση. Η αμφιβολία είναι από μόνη της "δόγμα", που εκφράζει την ελευθερία του ανθρώπου να ελέγχει και να δοκιμάζει, να μη δέχεται εκ των προτέρων τίποτα ως δεδομένο και ορθό,αν δεν βεβαιωθεί για την αλήθεια του.
Η απόρριψη, η αναίρεση μιας "αλήθειας", ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο, συνθέτουν την πολιτική εξέλιξη. Το κήρυγμα του Πασκάλ "όταν ακούτε να μιλάνε για κάτι δεν πρέπει να το πιστεύετε, αν δεν το εξετάσετε σαν να μην το είχατε ακούσει ποτέ",ηχεί ως μια ακραία ίσως θέση. Κι αυτό, γιατί το "αμφιβάλλετε για όλα",δεν συνδέεται με καμία πρακτική της ζωής.
Και οι δύο προαναφερόμενες θέσεις, δεν έχουν στόχο να ενσπείρουν το στοιχείο της απερίσκεπτης αμφιβολίας, αλλά έχουν στόχο την απαλλαγή από την πλάνη. Δεν είναι μια στείρα άρνηση, μια ατελεύτητη αμφισβήτηση,που καταντάει αυτοσκοπός. Εχει σκοπό την ηθική ανύψωση της κοινωνίας, την απαλλαγή της από κάθε μορφής στασιμότητα, ανασφάλεια και εξαθλίωση.
Ο ιστοριογραφικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων 30 χρόνων, με έμφαση την εξαετία των μνημονίων και της πολύπλευρης κρίσης, φανερώνει την επικράτηση της ευπιστίας διαστρωματικά και την "απουσία"της αμφιβολίας απέναντι στον πολιτικό βερμπαλισμό και την πολιτική απάτη.
με την παιδεία να υπηρετεί φθαρμένες,ανύπαρκτες και σαθρές αξίες, η εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, που βασικό της στοιχείο έχει την επανάληψη για την κονιορτοποίηση της κοινωνικής δυσπιστίας, κατάφερε να εμπεδώσει αυτό που ήθελε: Την παραπλάνηση των πολιτών, την εμπέδωση των πολιτικών ψεμάτων.
Η σχιζοφρενική προσωπικότητα του Χίτλερ δεν τον εμπόδισε να γράψει μια μεγάλη αλήθεια ότι "η βάση της προπαγάνδας είναι η αρχή του μεγάλου ψέματος". Είναι μάλιστα απόλυτα σωστή η δογματική θέση ότι το μέγεθος του ψέματος είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας να γίνει πιστευτό. Γιατί είναι δύσκολο η πλατιά μάζα να υποπτευθεί ένα μεγάλο ψέμα. Θα σταθεί εντελώς ανίκανη να πιστέψει πως είχε κάποιος την αδιαντροπιά,όπως συνήθως παρατηρείται στην ελλαδική πολιτική πραγματικότητα, να διαστρέψει τόσο πολύ την αλήθεια.
Αυτό που βιώνουμε ως κοινωνία υπερβαίνει τη σύλληψη και του πλέον ευφάνταστου σεναριογράφου. Οχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε την "αμφιβολία" ως στοιχειώδη αντίδραση στην πολιτική δράση, όχι μόνο "συνωστιζόμαστε" στη λογική της φοβίας και της ανασφάλειας, αλλά βλέπουμε να "κουρελιάζονται" θεσμοί και να παραβιάζεται ενίοτε βάναυσα στο Σύνταγμα.
Με την αδιαμαρτύρητη δε κοινωνική ομοιομορφία να μετατρέπει σε γαλέρα σύγχρονων σκλάβων και να στερεώνει την εξουσία των διαφόρων πολιτικών κατεργάρηδων. Ολους αυτούς που εμφανίζονται ανερυθρίαστοι ψευδολόγοι, στρεψόδικοι και μυθοπλάστες, ψυχονευρωτικοί και σπουδαιοφανείς έως νάρκισσοι, με νωθρό κριτικό νουν και εμβρυώδη αντίληψη, με έναν όμως κοινό παρανομαστή: Την ανικανότητα και την κομματική σκοπιμότητα!..
Και μένουν ατιμώρητοι.Οπως έμειναν τόσοι και τόσοι χρυσοκάνθαροι της πολιτικής. Ολες αυτές οι "αυθεντίες" της μετριότητας και της ανικανότητας πρέπει να είναι κατηγορούμενοι. Το κατηγορητήριο πλούσιο. Για την εξαθλίωση της κοινωνίας με τρόπο ανάλγητο, όταν οι ίδιοι διατηρούν όλα τα προνόμια τους. Για την παραβίαση του Συντάγματος , τον εκφυλισμό του πολιτεύματος και του κοινοβουλευτικού βίου,την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία, την κακοποίηση της έννοιας της δημοκρατίας εν ονόματι της δημοκρατίας!..
Η συγγραφή της ιστορίας των "μνημονιακών χρόνων" χρειάζεται οπωσδήποτε ένα κεφάλαιο της ιστορικής αλήθειας και του ιστορικού νοήματος,για τις επρχόμενες γενιές. Το κεφάλαιο με τίτλο" "Να προσέλθουν οι κατηγορούμενοι!..". Και είναι πολλοί οι πολιτικοί της αναισχυντίας και των πολιτικών αισχρουργημάτων.
Γιατί δεν αρκεί η επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να τους στείλει στη θαλπωρή του σπιτιού τους και στην ασφάλεια της χυδαίας τέρψης τους, όπου θα απολαμβάνουν τον "πλούσιο άρτο" της πολιτικής αναίδειας, απληστίας και πονηρίας, σε βάρος των συνόλων...
Πρέπει να εντοπιστούν οι ευθύνες, που, όσο κι αν είναι θολή η όραση, είναι πασίδηλες. Και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Οχι για να ικανοποιηθεί η "λαιμαργία" των κοινωνικών ομάδων, αλλά για να γεμίσει τούτη η κοινωνική ερημιά από τη φωνή της ελπίδας και να σιγάσει το λαχάνιασμα της εναγώνιας σκέψης των νέων ανθρώπων για το μέλλον τους.
Κυρίως όμως να γίνει "σηματοδότης" και για τους εν δυνάμει πολιτικούς, οι οποίοι καλούνται να μεταφέρουν τις όποιες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση με γνώμονα το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον...
Καλά, λέμε τώρα!..