Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ. Θα έπρεπε να έχει ήδη αναταχθεί ο πρωτογενής τομέας. Θα έπρεπε να είχε μπει η αγροτική παραγωγή σε άλλον δρόμο – πανηγύρι θα έπρεπε να γίνεται φέτος στα χωράφια, με την παθογένεια της διαχείρισης του γεωργικού πλούτου να ξεριζώνεται και την καλλιέργεια μιας νέας εποχής να αρχίζει – νομοσχέδια χωρίς
δημοσιονομικό κόστος θα έπρεπε να έχουν περάσει απ’ τη Βουλή, όπως για την απλή αναλογική, την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου, και πλήθος άλλων μεταρρυθμίσεων για επαναστατικές βελτιώσεις στην εκπαίδευση, στη διοίκηση, στην άμυνα, στην υγεία, στην αποκέντρωση, στη βελτίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών.
Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ και όλοι γνωρίζουμε τί έχει γίνει – δεν θα τα απαριθμήσω. Μόνον ένα παράδειγμα: οι εταιρείες που διαχειρίζονται τον τζόγο στην Ελλάδα, εξωχώριες και εγχώριες (με δισεκατομμύρια τζίρο κατ’ έτος) δεν πληρώνουν φόρους της τάξεως του 1,5 δισ που θα έπρεπε, αλλά των πέντε – δέκα χιλιάδων. Και μόνο αυτό
ενώ την ίδια στιγμή διώκονται συντάξεις (για μισό δισ) δείχνει την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ. (σ.σ. η άμεση φορολόγηση του τζόγου ήταν απ’ τις βασικές υποσχέσεις – δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ) – χαιρετίσματα!...
Τί υποσχέθηκε και τί δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, το γνωρίζουμε όλοι – δεν θα επεκταθώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε ο ίδιος τον εαυτόν του «αριστερή παρένθεση», διότι απ’ τον Ιούλιο – Αύγουστο του 2015 κυβερνά σαν δεξιά παράταξη και εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική. Εις ό, τι δε αφορά στο ήθος της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει, αμαυρώνοντας το όνομά της, ακέραιη την παθολογία του δικομματικού μονοκομματισμού. Στην οποίον ανοίγει τον δρόμο της παλινόρθωσης.
Αυτόν τον καιρό μια νέα παγκόσμια κρίση αρχίζει να εμφανίζεται, με άγνωστες ακόμα παραμέτρους (αν, δηλαδή πρόκειται για ανακύκλωση της κρίσης του 2008 ή για κάποιο νέο αρμαγεδδωνικό φαινόμενο). Έρχονται μαύρες μέρες και με την Ευρώπη στα χέρια (που μετατρέπονται σε σκέτα νύχια) της Γερμανίας (υπεργολάβου των ΗΠΑ) το πράγμα πάει για μακελειό. Κρίση (παγκόσμια) συν Γερμανική κυριαρχία στην Ένωση συν διασπορά των πολέμων σε όλο και πιο ευρύτερες περιοχές, συνιστούν όλα μαζί ένα κοκτέιλ καταστροφής και θανάτου βιβλικών διαστάσεων.
Απέναντι σ’ όλο αυτό το τοπίο της Αποκάλυψης που συντίθεται γύρω μας, εμείς παίζουμε τις επικοινωνιακές πιτσικουλιές (όξω το ΔΝΤ) γνωρίζοντας εκ προοιμίου το γελοίον του πράγματος. Η Γερμανία θέτει και επαναθέτει και θα θέτει έως θανάτου (του δικού της) στην Ελλάδα κι αρκετές άλλες χώρες το Μήλιον δίλημμα. Ο κ. Τσίπρας παραμυθιάζεται και μας παραμυθιάζει για success story το δεύτερο εξάμηνο του 2016 ενώ η Γερμανία ετοιμάζεται να μας χώσει σε τέταρτο μνημόνιο. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας καταστρέφεται και ο κ. Τσίπρας σκέφτεται αν η επαναφορά Κουβέλη (!), Καστανίδη (!), Ανδρουλάκη (!) στα πολιτικά πράγματα θα του δώσει έναν – δυο μήνες ζωής ακόμα..!
Έρχονται μαύρες μέρες και πρέπει να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Αυτό που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, το προσκλητήριο των καλών και αγαθών, πρέπει να κάνουμε εμείς μεταξύ μας, η κοινωνία μέσα στους κόλπους της. Θα πρόκειται
για μια κοινωνική αντίδραση χωρίς άμεσο πολιτικό αποτύπωμα, αλλά που όμως θα εγγράψει προδιαγραφές για πολιτική διέξοδο στο εγγύς μέλλον. Να επαινέσουμε τον γιατρό που δουλεύει σαν ήρωας. Τον δάσκαλο που δεν φείδεται κόπων. Το φιλότιμο του στρατιωτικού που φυλάει, του γεωργού που παράγει, την αξία του μαθητή που μαθαίνει, του τίμιου δημοσιογράφου, του τίμιου επαγγελματία, του εργάτη που παλεύει, του παπά που παρηγορεί, του φτωχού που διακονεί, του εύπορου που συντρέχει. Δεν είναι ευχολόγιο, είναι πολιτική. Πολιτική που σε αυτούς τους μαύρους καιρούς θα βρει τρόπους να διαμορφωθεί και να εκδηλωθεί. Πρέπει
να σταθούμε όρθιοι απέναντι στους γονατισμένους, να πατήσουμε κάτω το «διαιρεί και βασίλευε», με νηφαλιότητα και περίσκεψη να σκεφτούμε. Να στηριχθούμε στις παραδόσεις του λαού, την ιστορία μας και τα όνειρά μας. Να εξευτελίσουμε τον μονόλογο των χατζατζάρηδων και να αντισταθούμε στις διαταγές των νεοναζί – τη νεοταξίτικη Ευρώπη του Χίτλερ επανασχεδιάζει η Γερμανία του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού.
Δεν είναι το…κισμέτ της Ελλάδας η διάλυσή της, η οικονομική σκλαβιά και η πολιτική νεκροφάνεια. Πάλι Μητσοτάκηδες, πάλι κεντροαριστερές, πάλι Σημιτάνθρωποι, επίγονοι της δημαγωγίας και του «εκσυγχρονισμού», Λεβέντηδες και τρισβάρβαροι Χρυσαυγίτες – δεν είναι όλο αυτό το ασκέρι των ωμοφάγων τίποτε άλλο παρά ανακύκλωση όλων εκείνων των πολιτικών επιλογών και δυνάμεων που μας έφεραν έως εδώ.
Ακούγεται δύσκολο, αλλά είναι απαραίτητο: μετά το σύντομο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται μια νέα αρχή. Πρόκειται για επείγουσα ανάγκη στην οποία, αν η κοινωνία επικεντρωθεί, τα αποτελέσματα θα μας εκπλήξουν θετικά όλους σύντομα. Δεν είναι ευχολόγιο είναι πολιτική. Μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή. Ή η κοινωνία θα υποκύψει στην ίδια της την εντροπία, αφημένη στην παρακμή του πολιτικού συστήματος ή θα στηριχθεί στις δυνάμεις και τα πρόσωπα που στρατεύονται στα κινητήρια προτάγματα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης. Ισονομία, ισηγορία, δίκαιη κατανομή του πλούτου, σοσιαλισμός – ο αγώνας για όλα αυτά είναι πιο αναγκαίος παρά ποτέ, τώρα που οι «ηλίθιοι» έχουν πάρει το πάνω χέρι και σπρώχνουν τον πλανήτη στον όλεθρο.
Ελλάδα είναι η «πρώτη κατοικία» όλων μας, και τη βγάζουν στο σφυρί. Τώρα τη βγάζει ο Σταθάκης, αύριο θα τη βγάζει ο Μητσοτάκης. Ή θα τους σπάσουμε το σφυρί ή θα μας σπάσουν το κεφάλι…
enikos.gr