Είπεν ο Κούλης του Μητσοτάκη κάτι σοβαρό σχετικά με το μέλλον της χώρας, αλλά χάθηκε μέσα στα τόσα μικρομεγαλίστικα χαζά που λέει: «Δεν είμαι ευχαριστημένος με μια ενωμένη ΝΔ του 28%. Εγώ θέλω τη δημιουργικά ανανεωμένη ΝΔ του 40%. Τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που θα δώσει στη χώρα μια αξιόπιστη και υπεύθυνη κυβερνητική πρόταση». Στις 19 Δεκεμβρίου το είπε σε συνέντευξή του στην «Ημερησία».
Ο Κούλης του Μητσοτάκη, ο νέος, ο άφθαρτος, ο μεταρρυθμιστής, ο οικουμενικός, ο φρέσκος, ο των συνθέσεων και των συνεννοήσεων, θέλει μία Νέα Δημοκρατία του 40%. Τουτέστιν μία κυβέρνηση της ΝΔ αυτοδύναμη. Καλώς τον νέο δικομματισμό. Να’τος πετιέται, να’τος, να’τος!
Οι ακροδεξιονεοφιλελεύθεροδιαπλεκόμενοι θα μαζευτούν στη μία πλευρά και θα επιδιώξουν ένα 40% στις επόμενες εκλογές. Ποταμίσιοι, λεβεντομαλάκες, κρατικοδίαιτα λαμόγια παροχής υπηρεσιών θα δώσουν τη μάχη της συσπείρωσης απέναντι στην «πιο επικίνδυνη κυβέρνηση της χώρας».
Ο καθένας από αυτούς μόνος του είναι τρομακτικός. Φανταστείτε τους τώρα όλους μαζί. Ναι, γεννάνε φόβο. Και σε αυτό το φόβο ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Παλαιοπασόκοι, αντιδεξιοί γενικώς και αορίστως, εκσυγχρονιστές που αφού έσκασαν επί Σημίτη τώρα τρώνε από τον Τσίπρα, μαζί με τους όψιμους θιασώτες των αριστερών μνημονίων, αριστεροί «ευρωπαϊστές» και νεοβολεμένοι με τα σόγια τους και κάτι ρομαντικοί μονίμως ελπίζοντες στη «νέα αλλαγή» θα συσπειρωθούν στο πλευρό του Αλέξη για να φωνάξουν «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» κτλ. Καλώς τον νέο δικομματισμό. Να’τος πετιέται, να’τος, να’τος!
Αυτή η επανάληψη της μεταπολίτευσης θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον, αλλά μόνο για όσους ζουν εκτός Ελλάδας. Οι εντός, την έχουμε βάψει. Πάλι οπαδιλίκι, πάλι πασοκίλα, πάλι δεξιίλα. Αυτοί που κινούν τα νήματα και χειραγωγούν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο προς το ποια μετακλητή κυβέρνηση συμφερόντων να κινηθεί, δεν έχουν άλλη λύση πλέον από την επαναφορά του δικομματισμού στην πιο αισχρή του μορφή.
Την αναγκαιότητα αυτή τη δημιούργησε η μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογές. Κυβέρνηση με κόμματα που μαζεύουν 30τόσο% του 50% του εκλογικού σώματος μπορεί συνταγματικά να στέκονται, όμως δε στέκονται στη συνείδηση των πολιτών. Ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν με πτώση. Μπροστά στο φόβο, λοιπόν, σε επόμενες εκλογές να παρουσιαστεί στις κάλπες μόνο ένα 40% εκείνων που έχουν δικαίωμα ψήφου και να έχουμε κυβερνήσεις κλασμάτων και υποκλασμάτων με τη βοήθεια μπόνους και σούπερ ατού που ούτε παρέλαση δε θα βγάζουν, η στροφή στον δικομματισμό και στα υψηλά ποσοστά που έστω θα παίζουν ψυχολογικό ρόλο, είναι μονόδρομος.
Προσωπικά, στ’ @ρχίδια μου αν αυτός που ακολουθεί πιστά πολιτικές ύφεσης, λιτότητας, ξεδοντιάσματος και ξεπουλήματος το κάνει χαμογελαστά όπως ο Κούλης του Μητσοτάκη ή με μεγάλη του στεναχώρια όπως ο Αλέξης. Στ’ @ρχίδια μου, επίσης, αν μια μνημονιακή κυβέρνηση κόβει κεφάλια εργαζομένων και συνταξιούχων με μεγάλη της χαρά ή με ψελίσματα περί αναγκαιότητας και «ναι μεν αλλά».
Μας ξεπουλάνε, μας κλέβουν, μας εξοντώνουν. Από τον Κούλη στον Αλέξη θα πηγαίνουμε. Μπαλάκι, όπως πάντα. Γι’ αυτό και θα βλέπουμε να συγκρούονται, αλλά δε θα καταλαβαίνουμε πού σκατά συγκρούονται εφόσον η πολιτική τους είναι ίδια και τα αποτελέσματά της φτυστά σαν δίδυμα αδέλφια.
Μετακλητές κυβερνήσεις των δανειστών, των Βρυξελών, του ΔΝΤ, των τραπεζών και γενικώς των μεγαλοσυμφερόντων. Όταν ολόκληρες κυβερνήσεις είναι μετακλητές, δε μπορώ να σπαταλήσω λέξεις για τις μετακλητές μανάδες, αδελφούς, γκόμενους, συμπεθέρια.
Οι τόσες πολλές λέξεις που έγραψε ο Γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει επί του θέματός του, τον εξέθεσαν τόσο ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια περεταίρω έκθεσής του από σχολιασμούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι η λογική των απαντήσεών του κινείται μεταξύ φαιδρότητας και επικινδυνότητας. Και είναι μεγάλη παγίδα να γελάς με επικίνδυνους της Εξουσίας.
Στο ερώτημα, πάντως, γιατί τα κόμματα χρειάζονται μετακλητούς όταν αναλαμβάνουν την εξουσία, δεν έχει απαντηθεί. Δεν είναι αθώωση ή μικρότερο κακό το γεγονός ότι οι μετακλητοί δεν μονιμοποιούνται, αλλά πληρώνονται για όσο καιρό είναι το αφεντικό τους στα πράγματα. Το θέμα είναι ότι πληρώνονται έστω και για μία ημέρα.
Κατανοητό, μέσα στην όλη καφρίλα, το επιχείρημα «Είναι σαφές πως τον στενό κυβερνητικό σχεδιασμό καλούνται να υλοποιήσουν και να στηρίξουν άνθρωποι που χαίρουν της πολιτικής και προσωπικής εμπιστοσύνης του εκάστοτε υπουργού και του πρωθυπουργού. Εκτός εάν όσοι σήμερα καταγγέλλουν έχουν την απαίτηση να παραμείνουν οι δικοί τους ΕΚΛΕΚΤΟΙ στα κυβερνητικά επιτελεία την στιγμή που βάζουν τρικλοποδιές σε κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης».
Αυτό που δεν είναι καθόλου κατανοητό συμβαίνει να είναι το εξής: Τόσοι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, με πτυχία, μεταπτυχιακά και τσιριντζάτζουλες υπάρχουν στο Δημόσιο και μάλιστα σε υπηρεσίες που δεν θα λείψουν από κανέναν. Άνθρωποι με τρία μεταπτυχιακά κάθονται ολημερίς σε κάτι καμένες υπηρεσίες και βάζουν σφραγίδες σε έγγραφα που ποτέ δε διαβάζουν επειδή τα έχει ελέγξει και εγκρίνει ήδη ο υφιστάμενός τους που έχει δύο μεταπτυχιακά.
Αυτοί πληρώνονται σε μόνιμη βάση. Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν μέλη και στελέχη τους ανάμεσα σε αυτούς τους σφραγιδοβάλτες που βαλτώνουν σε γραφεία, ώστε να τους εμπιστευθούν; Όλοι τόσο άχρηστοι είναι; Ας ρωτήσουν τους μεγαλοσυνδικαλιστές τους, όλο και κάποιον «δικό μας» θα ξέρουν. Αν θέλουν να τους κάνουν να νιώσουν και ξεχωριστοί, ας τους δώσουν και 50 ευρώ επίδομα υπουργικής σφραγίδας. Για ποιο λόγο πρέπει να πληρώνουν έστω και έναν μετακλητό, έστω και για μία ημέρα, έστω και 1 ευρώ;
Το θέμα είναι το βόλεμα προσωπικών γνωριμιών που έχει τη μορφή ικανοποίησης για τη νίκη και της εκδικητικότητας. Εκείνο το τεχνητό μίσος μεταξύ ΠΑΣΟΚων και Νεοδημοκρατών που ξήλωναν τους πάντες και τα πάντα όποτε κέρδιζαν εκλογές. Η απόλαυση ότι διορίζω δικούς μου γιατί μπορώ και το κάνω.
Οι μετακλητοί γνωστοί των μετακλητών κυβερνήσεων. Η χωριατιά του «είμαστε στα πράγματα». Ας ετοιμαζόμαστε για τον νέο δικομματισμό των τεχνητών εντάσεων και των μαζικών χειραγωγήσεων. Αυτό μας αξίζει. Λαός που δεν απαιτεί, αλλά εκλιπαρεί, τον γ@μάνε. Νόμος!
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ