Ιστορικός - Βαλκανιολόγος
Δεν μπορεί να θεωρούμε τους Αγγλογάλλους καλύτερους από τους Γερμανούς και να θεωρούμε την κατοχή Ελληνικού εδάφους από μέρους τους ως συμμαχική δημοκρατική ενέργεια κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού και να απορούμε γιατί δε μας πήραν ποτέ στα σοβαρά αν και πάντα ήμασταν με το πλευρό των νικητών.
Δεν μπορεί να συμμετέχεις στην Ουκρανική εκστρατεία χωρίς έγγραφες δεσμεύσεις και ανταλλάγματα πολύ μεγάλα και να μην καταλαβαίνεις ότι θα το πληρώσεις άσχημα.
Δεν μπορεί αφού δεν εξανάγκασες τους δήθεν φίλους να δεσμευθούν για την προστασία των Ελληνικών πληθυσμών στη Μικρά Ασία και τα δίκαια τους, και αφού άφησες το Ποντιακό αντάρτικο που έτρεμε ο Κεμάλ παντελώς ανεκμετάλλευτο και ενώ αρκετοί στις εκλογές του 1920 ψήφισαν μικρή Ελλάδα, να λες ότι τα γηγενή έθνη στην Μικρά Ασία δεν είχαν δικαίωμα στην απελευθέρωση της και δεν έπρεπε να πάμε, για αυτό χάσαμε.
Δεν μπορεί να είμαστε περήφανοι επειδή διπλασιάστηκε το Ελληνικό έδαφος κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και να αγνοούμε το συνειδητό ξεπούλημα του Πόντου και της Βορείου Ηπείρου από το Βενιζέλο, καθώς και την συμβολή του στην εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης. Η Ελλάδα δεν θα έμενε στα σύνορα Αμβρακικού - Παγασητικού όταν υπήρχαν Ελληνικά εδάφη με συμπαγείς πληθυσμούς που δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται.
Δεν μπορεί κατά την πρώτη προσφυγή μας στο Κυπριακό να είμαστε ευχαριστημένοι που οι "πολυχρονεμένοι" μας σύμμαχοι ανέβαλλαν την συζήτηση για το Κυπριακό και να λέμε ότι... εντάξει δεν απορρίφθηκε.
Δεν μπορεί ο Καραμανλής το 1974 να βγάζει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και να μην κάνει τίποτα, είτε για την σύναψη συμφωνιών με τη Σοβιετική Ένωση ή να μην απειλεί με ολοκληρωτική έξοδο από το ΝΑΤΟ και να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι... δεν τρόμαξε κανείς από την έξοδο μας.
Λογικό ήταν να μην τρομάξουν, ήξεραν ότι θα ξαναμπούμε, και ότι η έξοδος δεν ήταν τίποτα άλλο από μια προσπάθεια κατευνασμού της κοινής γνώμης.
Δεν μπορεί το «έξω οι βάσεις του θανάτου» να γίνεται μέσα χωρίς κανένα όρο και να φταίνε μόνο οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι. Τι να φοβηθούν;
Δεν μπορεί να λες στους Ευρωπαίους ότι ο λαός ψήφισε ότι δε θέλει άλλη λιτότητα, να τους μεταφέρεις το όραμα σου για την Ευρώπη και να περιμένεις να νιώσουν τίποτα άλλο από εκτός από θυμηδία. Τα σχέδια και τις κοστολογημένες εναλλακτικές θα είχαν λόγο να υπολογίσουν.
Δεν μπορεί ένας λαός από το 1832 ως σήμερα να χειροκροτεί τα τζάμπα λόγια και να απορεί γιατί κοντεύει να χάσει και τα ελάχιστα από αυτά που κέρδισαν οι πράξεις, και του απόμειναν.