Από τις πρώτες μέρες του 2016, η ελληνική κοινωνία βιώνει τον απεχθή γύψο των ολιγοφρενών της πολιτικής, με "μπόλικο "καρύκευμα" ψεμάτων και επίδειξη θράσους. Παρακολουθεί τον περιφερόμενο στα κομματικά γραφεία, τον κομψεπίκοσμο ή αλλέως μια σύγχρονη καρικατούρα "δανδή" της πολιτικής, υπουργό Εργασίας Γιώργο Κατρούγκαλο, να "βαφτίζει" τη βάναυση περικοπή των συντάξεων ως μεταρρύθμιση και να επαίρεται που το "κείμενο για το ασφαλιστικό γράφτηκε εδώ και δεν είναι μεταφρασμένο...".
Ακούει ο Ελληνας πολίτης για το άκρατο ενδιαφέρον της κυβέρνησης της συμφοράς να "προστατέψει τις συντάξεις και την πρόθεσή της να διαπραγματευτεί "σκληρά" με τους πιστωτές, με τον "εξαθλιωμένο" από τη ψευδολογία πρωθυπουργό να κρύβεται στου Μαξίμου. Και αφήνεται να διαβουκολείται από ανελεύθερες συνειδήσεις και να καταδένεται από τα μηχανεύματα τους μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.
Πολιτικοί και "στρατευμένοι" της παραπληροφόρησης δημοσιογραφίσκοι, άλλοτε ως ορατοί κι άλλοτε ως αόρατοι κατάδεσμοι αυτών που δεν διαθέτουν το ήθος της ελευθερίας, περιελίσσονται γύρω από το φρόνημα και την ψυχή των ανύποπτων πολιτών.
Για αρκετά χρόνια τώρα διαπιστώνουμε ως "ελεύθεροι πολιορκημένοι", όσων η σκέψη δεν έχει αποκοπεί τουλάχιστον από την πραγματικότητα, όχι απλώς την ανικανότητα των κομματικών "σκιάχτρων", αλλά και τις πολιτικές συνειδήσεις να υποτάσσονται και να διαφθείρονται, χωρίς ενίοτε να έχουν αντίληψη της διαφθοράς τους.
Είναι φανερό πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στο πολιτικό προσκήνιο ακυρώνει κάθε έννοια πολιτικής λογικής και πολύ περισσότερο αποτελεί πολιτική πράξη μικρόψυχων και ανερμάτιστων πολιτικών, που συνιστά τη τραγικότητα της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.
Ο,τι συμβαίνει σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο στην Ελλάδα, υπερφαλαγγίζει την αλήθεια, κατακερματίζει τους στείρους πατριωτισμούς και παραλύει τις λογικές δυνάμεις της έγχρονης συνείδησης. Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, οι Ελληνες παγιδεύονται συνεχώς από τους πολιτικούς "πειρασμούς", από πολιτικά διλήμματα και το φόβο που διασπείρουν τα κομματικά χαλκεία της αποπληροφόρησης.
Η οδυνηρή πείρα τόσων χρόνων θα έπρεπε να είχε αφυπνίσει την ελληνική κοινωνία. Πρέπει επιτέλους, τούτες τις ασυνείδητες δυνάμεις του πολιτικού κακού, που δεν τις αναγνωρίζουμε ή που τις εκλαμβάνουμε ως δυνάμεις "σωτηρίας" μας, να τις καταστήσουμε δυνάμεις του συνειδητού.
Βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή της Αγαύης, από τις Βάκχες του Ευριπίδη, που δεν βλέπει πως αυτόν που σκότωσε και που το κομμένο κεφάλι που κρατάει στα χέρια της θριαμβικά, είναι ο γιος της. Ετσι κάποτε και η ελληνική κοινωνία θα ξυπνήσει από τον παραληρητικό της λήθαργο και θα δει για πρώτη φορά τα "εγκλήματα" που με την ευπιστία ή και την απάθεια διαπράττει.
Η αναγκαιότητα των "μεταρρυθμίσεων", που επικαλούνται οι κυβερνώντες, τωρινοί και παλαιότερες εκτρωματικές πολιτικές φιγούρες, δεν μπορεί να συναρτάται με την απόλυτη αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Οσο για τη δημοκρατία που αφείδωλα επικαλούνται οι πολιτικοί, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός της φέρεται βάναυσα, έχει ήθος και μετριοπάθεια.
οι πολιτικές "σταυροφορίες" εναντίον στόχων μη επαρκώς προσδιορισμένων, ο πολιτικός θυμισμός, η απόκρυψη πτυχών ή και όλης της αλήθειας, είναι όχι έξω από το ήθος, αλλά και από το είδος της δημοκρατίας. Είναι ήθος και είδος πολιτικής ολιγαρχίας.
Κι αυτό βιώνουμε καθημερινά!