Και ξαφνικά… πήραν φωτιά τα τόπια. Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα γίνει τους επόμενους μήνες. Το σίγουρο είναι ότι πάει να δημιουργηθεί ξανά ένα δίπολο, ένας νέος δικομματισμός με νέους παίκτες σε ηλικία. Τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη.
Σε εκδοτικά γραφεία και κανάλια, σε σπίτι επιχειρηματιών και γραφεία πολιτικών, μεγάλου μάλιστα βεληνεκούς, μαγειρεύονται πολλά αυτές τις ημέρες. Πίσω από τις κινήσεις συγκεκριμένων προσώπων, πίσω από τις δηλώσεις, άρθρα και συνεντεύξεις παίζεται ένα πολύ χοντρό παιχνίδι. Τουλάχιστον η εκλογή του Κυριάκου λειτούργησε σαν θρυαλλίδα εξελίξεων. Ήταν μια κατάσταση που σιγόβραζε αλλά δεν εκδηλωνόταν. Η απόλυτη κυριαρχία Τσίπρα, η αδυναμία της ΝΔ να ξαναγίνει δυνατή και ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος με κόμματα που δεν κινούνται πάνω από 5%-6% δεν άφηνε περιθώρια για πολλές ανατροπές.
Φαίνεται ότι οι εκπλήξεις που επιφύλασσε η κάλπη της Νέας Δημοκρατίας βάζουν μπουρλότο στο πολιτικό σκηνικό και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Και μπορεί οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν μπροστά τη ΝΔ να κινούνται στα όρια του γελοίου, αφού μόλις 7 ημέρες έχουν περάσει από την αλλαγή ηγεσίας, το σίγουρο είναι ότι στο Μαξίμου έχουν θορυβηθεί. Ενώ στα κόμματα του κέντρου επικρατεί πανικός.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κυβερνητικά στελέχη θέτουν θέμα αλλαγής του εκλογικού νόμου. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυρίαρχος ούτε συζήτηση για κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Τον συνέφερε και δεν θα το άλλαζε με τίποτε. Τώρα που ενδεχομένως να αλλάξουν τα πράγματα και να μπει μπροστά η ΝΔ ή κάποιος συνασπισμός δυνάμεων (ως ένα κόμμα εννοείται) ο Τσίπρας θυμήθηκε να γίνει δημοκράτης. Οι πληροφορίες λένε ότι ήδη γίνεται επεξεργασία ενός νέου συστήματος με κατάργηση ή δραστική μείωση του μπόνους των 50 εδρών. Παράλληλα, ενδεχομένως να μειωθεί το ποσοστό που απαιτείται για την είσοδο στη Βουλή από 3% σε 2%. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα το πουλήσει ως μεγάλη μεταρρύθμιση προς το αναλογικότερο, κάτι που μέχρι πρότινος απέρριπτε διότι δεν ήθελε να χάσει τις 50 έδρες. Διότι αν είχε αλλάξει το εκλογικό σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ποσοστά που έχει και μαζί με τους ΑΝΕΛ θα είχαν 103 βουλευτές και θα ενισχύονταν τα μικρότερα κόμματα.
Αν ισχύουν τα σενάρια για αλλαγή του νόμου τότε ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για ευρύτερες συνεργασίες καθώς δύσκολα ένα κόμμα θα συγκεντρώνει 110-120 βουλευτές μόνο του. Θα χρειαστεί επομένως δύο και τρία κόμματα για να σχηματίσουν κυβέρνηση, σε ένα σχήμα που θυμίζει πολύ «Ιταλία». Η «ιταλοποίηση» της πολιτικής ζωής ουσιαστικά ψαλιδίζει τις ελπίδες που έχει η ΝΔ να γίνει κυβέρνηση με τον Κυριάκο, ακόμη κι αν βγει πρώτο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει να καταρρέει δε θα έχει πολλές ελπίδες να ξαναδεί πρωτιά και ελπίζει έτσι ότι μπορεί να ηγηθεί ενός κεντροαριστερού συνασπισμού απέναντι στη «λαίλαπα» του νεοφιλελευθερισμού, όπως θα «επικοινωνήσει» το επόμενο διάστημα το Μαξίμου. Η ΝΔ ασφαλώς δεν θα κάτσει με δεμένα τα χέρια και θα ζητήσει ευρύτερες συναινέσεις και από δεξιά και από αριστερά της, επομένως θα δημιουργηθεί ένα δίπολο που θα αγωνίζεται να κυριαρχήσει. Προφανώς πρόκειται για ένα σενάριο που διασώζει και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα οι οποίοι βλέπουν ότι έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα. Αγρότες, συνταξιούχοι, «γραβατωμένοι» επιστήμονες, μικροεπιχειρηματίες ετοιμάζονται να κάνουν… ντου και να διαλύσουν όλον αυτόν τον κρατικίστικο εσμό που κυβερνά και ενδιαφέρεται πώς θα διορίσει τις ξαδέρφες, τις γκόμενες και τις κουμπάρες. Μάλιστα, αν «στραβώσει» το κλίμα με τους δανειστές και δεν επιτευχθούν οι στόχοι του Τσίπρα μέχρι το καλοκαίρι (ισχυρό πλεόνασμα, επιστροφή στην ανάπτυξη, πιθανή έξοδος στις αγορές, συζήτηση για το χρέος και απομείωση αυτού) τότε από φθινόπωρο μην απορήσετε για νέες ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Καθόλου τυχαίες δεν είναι και οι συνεχείς παρεμβάσεις για συμμαχίες και συμπράξεις. Πριν λίγες ημέρες το «φάντασμα» του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Σημίτης μιλούσε για τέτοιες συναινέσεις ενώ διάφοροι εκσυγχρονιστές (Διαμαντοπούλου, Παπαδόπουλος κ.λπ.) φλερτάρουν με την ιδέα ενός φιλοευρωπαϊκού μετώπου που θα πάει κόντρα στον κρατισμό της αριστεράς.
Ούτε τυχαία είναι η συζήτηση που άνοιξε η Φώφη Γεννηματά για τη δημιουργία ενός ενιαίου κεντρώου κόμματος με αρχηγό που θα εκλεγεί το Μάιο από τη βάση. Το Ποτάμι και οι Λεβέντηδες το απέρριψαν προς ώρας αλλά όλα είναι ανοικτά. Όπως και μια κρίση στο Ποτάμι με τον Χάρη Θεοχάρη να θέτει εμμέσως θέμα ηγεσίας στο κόμμα και να αμφισβητεί την ικανότητα του Θεοδωράκη να κάνει συνθέσεις και συνεργασίες.
Βεβαίως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης «φλερτάρει» με τις ψήφους του κέντρου, του όποιου κέντρου έχει μείνει δηλαδή. Ουσιαστικά το δίπολο που θα παίξει… μπάλα το επόμενο διάστημα είναι το εξής: Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που συνασπίστηκαν πίσω από το «ναι» στο δημοψήφισμα του Ιούνη και οι δυνάμεις του λαϊκισμού που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μοιάζουν πολύ με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 που συνασπίστηκαν πίσω από το «όχι».
Οι πρώτοι θα είναι για τους δεύτερους «μνημονιακοί, μερκελιστές, νεοφιλελεύθεροι και άλλα τέτοια… κοσμητικά επίθετα που η Αριστερά ξέρει να βάζει στο τραπέζι. Οι δεύτεροι θα είναι για τους πρώτους οι αριστεροί μπαχαλάκηδες της οικονομίας και της κοινωνίας, που διορίζουν τους δικούς τους και στήνουν ξεκάθαρα ένα κομματικό κράτος.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε, αν δούμε και το επιχειρηματικό παιχνίδι που παίζεται. Κάποιοι επιχειρηματίες που θέλουν ή ήδη έχουν κλείσει deals με το Μαξίμου, δίνουν τα ρέστα τους για τον Αλέξη. Για δείτε π.χ. ποια εφημερίδα έχει γίνει το καλύτερο φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι η Αυγή αλλά το Έθνος του Μπόμπολα που κάθε μέρα μοιράζει… σπίτια, αγροτική γη, κάνει χιλιάδες διορισμούς και βλέπει παντού έναν παράδεισο που δημιούργησε ο Παππάς και η παρέα του. Γιατί άραγε γίνεται αυτό; Μήπως υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα;
Γιατί π.χ. ο Αλαφούζος έχει ανοίξει πόλεμο με την κυβέρνηση ή γιατί ο ΔΟΛ ισορροπεί μεταξύ σύγκρουσης και συνεννόησης περιμένοντας να δει αν ο Ψυχάρης θα προφυλακιστεί ή θα του απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα; Και γιατί άλλοι επιχειρηματίες και… καραβοκύρηδες που ελέγχουν τηλεοπτικά μέσα και εφημερίδες μεγαλόσχημων δημοσιογράφων κάνουν παιχνίδι υπέρ του Αλέξη έχοντας ήδη κερδίσει από αυτόν πολλά εκατομμύρια ευρώ, π.χ. από τα καύσιμα ή από το γεγονός ότι δικαστικές αποφάσεις μένουν επί χρόνια στα συρτάρια;
Όχι λοιπόν. Δεν θα πλήξουμε. Θα δούμε την πλήρη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, κι επιτέλους. Ίσως το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε οι δεινόσαυροι πολιτικοί μας τέλειωσαν.
antinews.gr