Η πολιτική εκμεταλλεύεται συνήθως την ένστικτη ροπή του πλήθους να "χάνεται" στη δαιδαλώδη περιοχή των πολιτικών υποσχέσεων και ευχολογίων, αδιαφορώντας συχνά για τα οδυνηρά ανταλλάγματα της ευπιστίας του. Σε τούτο τον εγκλωβισμό του πλήθους στην πολιτική υποσχεσιολογία, αξίζει να σημειωθεί η παχυλή αδιαφορία των πνευματικών ανθρώπων, της φυσικής ηγεσίας, για την τύχη της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.
Και τούτη η αδιαφορία συνέβαλε στο λήθαργο των θελήσεων, που με τη σειρά του έφερε την κρίση της ίδιας της ελευθερίας και την αποδοχή μιας δημιουργημένης κατάστασης στο χώρο των πολιτικών δρώμενων, χωρίς η αποδοχή να σημαίνει και ψυχική κατάφαση.
Ως λαός διατρέχοντας τα χρόνια της κρίσης φτάσαμε στο τέρμα. Φτάσαμε όμως; Γιατί αν πράγματι φτάσαμε, το τέρμα μας ξαναφέρνει στην πρώτη αρχή: στην εμμανή αναζήτηση και στη ζηλότυπη περιφρούρηση της ελευθερίας. Στην αποκατάστασή της ως ηθικής αξίας στην κοινωνία. Στην αποκατάσταση των θεσμών, στην ανεμπόδιστη ανάπτυξη των ατομικών ικανοτήτων,στην ισότιμη συμμετοχή στις ευθύνες της διοίκησης, που όλα μαζί πλαισιώνουν το γενικό σχήμα της τυπικής δημοκρατίας.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν χαρακτηρίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Μάλλον δεν φτάσαμε ακόμη στο τέρμα, άρα απέχουμε από μια νέα αρχή. Οι δε πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, όσοι τέλος πάντων υφίστανται, αν και υποτίθεται έχουν αφομοιώσει το ιδεώδες της ελευθερίας, φαίνεται πως δεν το αφομοίωσαν ανόθευτο από τις τοξίνες της πολιτικής σκοπιμότητας, οπότε παρουσιάζουν σοβαρή αδυναμία να οργανώσουν τις θελήσεις και να παιδεύσουν το πλήθος, το οποίο αγωνιά και ελπίζει, που φοβάται, αλλά είναι πρόθυμο να λυτρωθεί.
Πάσχουμε από ελευθερία. Περισσότερο όμως μας λείπει η ελευθερία του λογικού, για να κρίνουμε την περίοδο που διατρέχουμε, για να κρίνουμε τα δεδομένα της ύπαρξής μας και να πάψουμε να θεωρούμε την κατάστασή μας σαν μια παροδική στιγμή στο χάος του χρόνου και του γίγνεσθαι.
Τελικά έχει και η στιγμή τη διάρκειά της.Και η διάρκεια αξιώνει την αφύπνιση των θελήσεων και τον αγώνα, για να είναι βιώσιμη. Για τη "σωτηρία" τούτης της στιγμής, της καταταλαιπωρημένης από τις πολιτικές προθεσμίες, θα πρέπει η θέληση να εργαστεί και να μοχθήσει...