Το βάφτισαν «κίνημα της γραβάτας». Και το ονοματάκι μπορεί να πουλά στα ημερήσια δελτία παραπληροφόρησης, αλλά η επιλογή δεν ήταν τυχαία, και η στόχευση είναι πολύ πιο δόλια απ όση δολιότητα μπορεί να παράξει ακόμη και το πλέον διεστραμμένο μυαλό…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης με ζητούμενο την αποκαθήλωση και του τελευταίου ίχνους «δικαιώματος» από ένα κράτος που αποκοινωνικοποιείται ανεξέλεγκτα, το να εισέρχονται καινούριες κατηγορίες του πληθυσμού στον αστερισμό των αγώνων, είναι ελπιδοφόρο για όποιον πιστεύει σ αυτούς τους αγώνες, και ταυτόχρονα ανησυχεί όλους εκείνους που επένδυσαν την προσωπική και πολιτική τους δουλοπρέπεια στην κοινωνική απάθεια και τον ωχαδερφισμό.
Είναι ταυτόχρονα μια πρόκληση που οφείλει να ενεργοποιήσει τη στρατηγική σκέψη των πρωταγωνιστών, στη βάση μιας πενταπλής στόχευσης:
Να παραμείνουν στους αγώνες οι «νεοεισερχόμενοι»…
Να συντονίσουν τη δράση τους με τη μαχητική στάση των περιστασιακά αγωνιζόμενων…
Να ανακόψουν κάθε πιθανότητα συμβιβασμού και υπαναχώρησης από συνδικαλιστικές ηγεσίες πρόθυμες να συνδιαλλαγούν…
Να εμπνεύσουν και να επανενεργοποιήσουν την κοινωνία που... έχει βυθιστεί σε μια παρατεταμένη παράλυση…
Να προκύψουν νίκες ικανές να συνεγείρουν, να αφυπνίσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν.
Κάθε νίκη, θα έχει σημασία στρατηγική, πριν απ όλα γιατί το βρώμικο πακέτο μέτρων που επιτέλους κάποιους αφύπνισε, αποτελεί από μόνο του μέρος μιας μακροχρόνιας στρατηγικής επιδίωξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Δεύτερον γιατί κάθε νίκη που θα προκύψει, θα είναι αντικειμενικά, αποτέλεσμα ανυποχώρητου αγώνα, ενός αγώνα που δεν δόθηκε τα πέτρινα χρόνια της μνημονιακής Κατοχής, και πρέπει επιτέλους να δοθεί.
Τρίτον γιατί η όποια νίκη ενδεχομένως προκύψει, δε θα είναι αποτέλεσμα αμυντικής τακτικής μιας επαγγελματικής κατηγορίας, αλλά ή θα είναι απότοκος μιας επιθετικής δέσμης αιτημάτων ή απλούστατα δε θα προκύψει από πουθενά.
Τέταρτον γιατί η όποια νίκη προκύψει, θα συνιστά στρατηγική αναδίπλωση των Κατοχικών και της ελληνόφωνης δουλοπρέπειας, και ως τέτοια μπορεί να επιβληθεί αποκλειστικά και μόνο ως αποτέλεσμα συντονισμένης κοινωνικής και πολιτικής δράσης που θα θορυβήσει.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα, εκείνο που τολμήσαμε πρώτοι και μόνοι, να βροντοφωνάξουμε από την πρώτη στιγμή:
Η Κατοχή και τα ελληνόφωνα ανδρείκελά της, δεν τρέμουν το «κίνημα της γραβάτας» μόνο… Δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχούν από τις κινητοποιήσεις των αγροτών μόνο… Έχουν συσσωρευμένη εμπειρία από τη βρώμικη πρακτική του κοινωνικού αυτοματισμού και σύντομα θα τον ενεργοποιήσουν στοχεύοντας:
Πρώτον: Να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση όλων αυτών που αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο διεκδικώντας. Και…
Δεύτερον: Να «διευκολύνουν» μέσω αυτού τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε υπαναχωρήσεις ανίερες και τελικά σε ξεπούλημα των προσδοκιών.
Αυτό που τρέμουν λοιπόν, είναι την πιθανότητα του συντονισμού των αγώνων. Τρέμουν την πιθανότητα διεύρυνσης της βεντάλιας των αιτημάτων, με αιτήματα πολιτικής ανατροπής. Τρέμουν τη δυναμική που θα στοχεύσει ευθέως στην ανατροπή του κατοχικού στάτους. Τρέμουν την πιθανότητα ανακοπής των δουλοπρεπών υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει μέσα από την πολιτική και προσωπική τους ταπείνωση.
Αυτό που τρέμουν σε τελευταία ανάλυση είναι, αυτή την εποχή που τα βαρέα οχήματα των αγροτών βρίσκονται στους δρόμους, και ενώ οι κοινωνικοί σύμμαχοι στη συντηρητική διαχείριση έχουν και αυτοί αφήσει τα γραφεία και το ζεστό τους περιβάλλον…
Τρέμουν την πιθανότητα να ξεσπάσει μέσα στις πόλεις ένα κίνημα πραγματικής αντίστασης με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, εφοριών και τραπεζών, που ενώ θα αναστείλει την υλοποίηση των κατοχικών δεσμεύσεων, θα διευρύνει τα πολιτικά του αιτήματα σε κατεύθυνση συνολικότερων ανατροπών που θα απειλούν ευθέως την ακραία νεοφιλελεύθερη μανέστρα.
Τρέμουν λοιπόν ένα κίνημα που θα αφυπνίσει την κοιμώμενη Αθήνα, που θα συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση των κινητοποιούμενων, που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Τρέμουν την πιθανότητα να κατακρημνιστεί η επιδίωξή τους να ευνουχίσουν το μεγαλείο των αγώνων, μέσα από τον κατεξευτελισμό των σφετεριστών της «αριστερής» ταυτότητας.
Κι εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να στοχεύσει η πολιτική απάντηση.
Σε στοχευμένους κλιμακούμενους αγώνες, συντονισμένους και ικανούς να απειλήσουν αυτό που πραγματικά ενοχλεί, με καθαρό αριστερό πρόσημο που θα τους ακυρώνει τη δόλια πολιτική επιδίωξη, και θα συμβάλει στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ιδεολογήματα και ας στρωθούμε στον επιτελικό σχεδιασμό της δουλειάς. Η ζωή και οι εξελίξεις αποδεικνύουν, ότι οι ξένες συμμορίες με την πολιτική που υλοποιούν τα ντόπια ανδρείκελα, δε στοχεύουν να πάρουν τα πάντα από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, αλλά από κείνους που έχουν πράγματα να χάσουν.
Αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Κι αυτό που χρειάζεται είναι να στηριχτεί αυτός ο αγώνας και από κείνους που σιωπηλά έχασαν, δουλειές, μισθό και σύνταξη.
Η ζωή και η ιστορία, δε δίνει άπειρες δυνατότητες. Και αυτές που δίνονται, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τις προσπερνά. Ας γίνουν λοιπόν μια ώρα αρχύτερα το φυτίλι για τη φωτιά που καθυστερήσαμε να ανάψουμε.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ