Εγγυήσεις απαιτούνται αν το κράτος που ετοιμάζουν δεν είναι κυρίαρχο. Και είναι απορίας άξιον πώς δέχεται η ΕΕ να υπάρχει κράτος-μέλος υπό κηδεμονία.
Στο επικείμενο φόρουμ του Νταβός δεν υπάρχει στην ατζέντα, βεβαίως, θέμα για το Κυπριακό, αλλά η ουσιαστική προετοιμασία για επίλυση θεμάτων γίνεται στο περιθώριο των ομιλιών. Άλλωστε, θα είναι εκεί συγκεντρωμένοι αυτοί που προετοιμάζουν την ταφή του κυπριακού κράτους και την δημιουργία ενός νέου εξ υπαρχής, εκ δύο «συνιστώντων μερών».
Μπορεί ο κ. Άιντα, απεσταλμένος του γ.γ. του ΟΗΕ να μη έπεισε (ακόμη;) για 5μερή διάσκεψη, αλλά υπάρχει το προηγούμενο που είχε αποδεχτεί ο κ. Βενιζέλος: αντί για τετραμερή, να γίνουν 2 x 2. Άλλωστε, πάντοτε ο τύπος τρώει την ουσία στη χώρα μας. Ο κ. Άιντα πιστεύει ότι με τις συνεχείς επαφές μπορεί να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα, ώστε να πεισθούν οι Κύπριοι να παραδώσουν στον Αττίλα και την υπόλοιπη Κύπρο.
Και όταν γράφω «να πεισθούν», εννοώ να «πιεστούν». Στις δε πιέσεις έχει αποδειχθεί ότι δεν αντέχουμε. Ή δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε τους ισχυρούς, μήπως και χάσουμε την θέση μας. Τα γεγονότα της Μ. Ανατολής αποτελούν ικανό πρόσχημα για επιτάχυνση των συνομιλιών και περαιτέρω υποχωρήσεων της πλευράς μας. Γεγονός όμως αποτελεί η ουσιαστική αδιαφορία του ελλαδικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος αποποιείται κάθε ευθύνης. Θα υποστηρίζει αυτό που θα αποφασίσει η Κύπρος. Αυτό θεωρείται στα καθ’ ημάς, «υπεύθυνη πολιτική» αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Και τι πράττει η Κύπρος του κ. Αναστασιάδη; Ένα περιστατικό αρκεί. Επέτρεψε να περάσουν αυτοκίνητα από τις ελεύθερες περιοχές για να μεταφέρουν υλικά που θα αναβαθμίσουν στρατιωτικό φυλάκιο των Τούρκων. Γιατί να αναβαθμιστεί το φυλάκιο, αφού υποτίθεται ότι αν υπάρξει συμφωνία θα εγκαταλείψουν το νησί τα ξένα στρατεύματα; Αλλά και ποιο είναι το ηθικό επιχείρημα ενίσχυσης του στρατού Κατοχής;
Ο κ. Κώστας Βενιζέλος, αρθρογράφησε στον «Φιλελεύθερο» της Λευκωσίας, τονίζοντας στον τίτλο ότι «Θέλουμε κανονικό κράτος». Ένα κράτος που δεν χρειάζεται ούτε εγγυήσεις, ούτε εγγυητές, ούτε φόρμουλες, οι οποίες, μέσα από εποικοδομητικές ασάφειες και υποσημειώσεις, θα αφήνουν ανοικτά παράθυρα για παρεμβάσεις κι επεμβάσεις.
Στο θέμα της ασφάλειας μπορεί να δοθεί οριστική λύση, υπό μια βασική προϋπόθεση: Η συμφωνία να προβλέπει ένα κανονικό κράτος, το οποίο δεν θα περιλαμβάνει εκπτώσεις από δικαιώματα και δεν θα εγκαθιδρύει μια ελλειμματική δημοκρατία, ένα ανάπηρο κράτος, ανήμπορο κι εξαρτημένο, κι αποστρατικοποιημένο, στερημένο από το δικαίωμα αυτοάμυνας.
Αυτά, που γράφει ο κ. Βενιζέλος, έπρεπε να είναι τα προαπαιτούμενα για την έναρξη των συνομιλιών. Αλλά δεν είναι. Εάν η συμφωνία θα είναι δίκαιη και καλή και θα εφαρμόζεται χωρίς οι πρόνοιες της να τυγχάνουν διπλής ανάγνωσης και ερμηνείας, τότε, προς τι οι εγγυήσεις για την εφαρμογή της; Εάν δεν προβλέπει αντίθετους προς το σύγχρονο δίκαιο περιορισμούς στα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε η εφαρμογή της δεν θα χρειάζεται καμία χώρα και κανένα οργανισμό να την εγγυηθεί .
Η ελλαδική και κυπριακή πλευρά επιμένει, και ορθώς, ότι η ύπαρξη εγγυήσεων, οποιασδήποτε μορφής, περιορίζουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας και συνιστά την καλύτερη συνταγή για τη διαιώνιση προβλημάτων και αντιπαραθέσεων. Θα προσφέρει στην Τουρκία, τη νομική δυνατότητα, είτε εκβιαστικά να διατηρεί μόνιμα την απειλή κατά της Κύπρου, είτε διά της ισχύος να επιβάλλει το δικό της έλεγχο. Η εμπειρία λέει πως και τα δυο θα τα επιδιώξει.
Εγγυήσεις απαιτούνται αν το κράτος που ετοιμάζουν δεν είναι κυρίαρχο. Και είναι απορίας άξιον πώς δέχεται η Ε.Ε. να υπάρχει ως μέλος της ένα κράτος υπό κηδεμονία. Και ακόμη χειρότερα, όταν ο κηδεμών είναι η Τουρκία, που καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξης του κράτους της, δεν έτυχε ποτέ να επιδείξει συνέπεια στις υποχρεώσεις της.
Θέλω να υποσημειώσω, προς όσους κουράστηκαν με το Κυπριακό, ότι απώλεια της Κύπρου προξενεί τεράστια ζημία στην γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Δεν πρόκειται επομένως για «ξένη υπόθεση».
Αυτό, για όσους αρνούνται τους συναισθηματικούς και ιστορικούς λόγους, καθώς και τους αδελφικούς δεσμούς.
Μακεδών
voria.gr