Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής
Η καπιταλιστική δεξιά και η σοσιαλιστική αριστερά είναι εισαγόμενες έννοιες.
Τα δομικά στοιχεία των ιδεολογιών τους δεν απηχούσαν ποτέ την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Ίσως το κάνουν κάποτε, ίσως ποτέ, αλλά σίγουρα δεν το έχουν κάνει ακόμα.
Ιδιαίτερα τα συνθήματα της αριστεράς ήταν πάντα- όχι τα τελευταία χρόνια, πάντα- εκτός τόπου και χρόνου.
Στη χώρα μας η πλειοψηφική τάξη της εργατιάς που χρησιμοποιείται από το
πανίσχυρο και υπερεθνικό κεφάλαιο δεν υπήρξε ποτέ.
Οι Έλληνες “υπερεθνικοί” κεφαλαιούχοι ήταν κυρίως εφοπλιστές, των οποίων η δραστηριοποίηση δεν αφορούσε ευθέως την ελληνική αγορά και, “δυστυχώς”, οι εντός των συνόρων μεγαλοαστοί του παρελθόντος δεν έδωσαν και πολλές λαβές για επανάσταση στους υπαλλήλους τους.
Η αριστερά τελικά πολιτεύεται σε πραγματικό επίπεδο μόνο μέσω των απεργιών- ακόμα και σαν κυβέρνηση!
Η δεξιά στην Ελλάδα, από την άλλη, άφησε στην άκρη τα περί φιλελεύθερης οικονομίας (ας ελπίσουμε ότι αυτό τουλάχιστον θα αλλάξει σύντομα) και αρκέστηκε σε αυτά που κληρονόμησε από το Λαϊκό Κόμμα του Μεσοπολέμου (ένα κόμμα που, αν και αντιπαρατέθηκε με τον αστικό Βενιζελισμό, χαρακτηρίστηκε “δεξιό”), δηλαδή στο Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια, για να αντιπαρατεθεί με τον ιδεολογικό αντίπαλο.
Εν ολίγοις, στην Ελλάδα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα είτε για την αριστερά είτε για τη δεξιά.
Αν και είναι τεράστια τάξη σε αριθμό, ούτε μεγαλοεπενδυτές ήταν, ούτε οι “αδικημένοι” εργάτες.
Όταν οι πολιτικές δυνάμεις κατάλαβαν ότι στο κόσμο αυτό υπάρχουν και ελεύθεροι επαγγελματίες, απλά τους έκαναν μέρος του αδηφάγου ελληνικού κράτους.
Αυτό το πέτυχαν αρχικά εξαγοράζοντάς τους, με επιδοτήσεις και ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις, και κατόπιν συντηρώντας τους με συνεχείς εφαρμογές χαλαρής νομισματικής πολιτικής- οι οποίες δικαιολογούνταν μόνο αν σκοπός είναι η κατανάλωση και όχι η παραγωγή και ο εκσυγχρονισμός της.
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες όμως, επειδή θεσμικά δεν ανήκουν στο κράτος, έμειναν σχεδόν αμέσως εκτεθειμένοι στην οικονομική κρίση και αυτό στοίχισε πολύ ακριβά στην αγορά, δηλαδή σε όλους μας.
Γιατί αυτός ο τομέας είναι η ελληνική ελεύθερη οικονομία.
Δεν είναι ούτε οι εργάτες στα εργοστάσια, ούτε οι μεγαλοεπιχειρηματίες.
Είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι υπάλληλοι που απασχολούν.
Αυτοί παράγουν πλούτο στην Ελλάδα.
Και θα μπορούσαν να παράξουν ακόμα περισσότερο, αν το κράτος απείχε από τις δραστηριότητες που τους αφορούν.
Η μόνη κρατική παρέμβαση που θα ήταν παραγωγική σε αυτή τη φάση είναι να ανοιχθούν τα κλειστά επαγγέλματα.
Να γίνουν και de facto, όχι μόνο de jure, “ελεύθερα”.
Η υπερφορολόγηση και η αυξημένες εισφορές κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση.
Στραγγαλίζουν τον επαγγελματία που ρισκάρει, δημιουργεί, δουλεύει, απασχολεί, παράγει.
Το νέο ασφαλιστικό φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψη τα παραπάνω.
Έχει το πλεονέκτημα σε σχέση με τα προηγούμενα ότι θέτει τις βάσεις για ένα ενιαίο σύστημα συνταξιοδότησης. Οι κρατήσεις και οι παροχές υπολογίζονται με ενιαίο τρόπο και αυτό είναι βελτίωση.
Όμως αυτό δεν είναι αρκετό.
Με το ίδιο ασφαλιστικό ζημιώνονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εργοδότες μέσω της αύξησης των εισφορών τους.
Και ας συνυπολογίσουμε σε αυτό το φορολογικό περιβάλλον.
Το ασφαλιστικό μπορεί να έχει μέλλον, μόνο εφόσον έχουν μέλλον και τα ελεύθερα επαγγέλματα. Πρέπει να υπάρξουν οι συνθήκες αύξησης της απασχόλησης για να στηριχθεί το σύστημα.
Αν δεν μειωθούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις, η αγορά θα συνεχίσει να φυτοζωεί και η παραγωγή θα παραμείνει αφυδατωμένη.
Πιστεύει ο κύριος Κατρούγκαλος ότι θα καταφέρουν στη πλειοψηφία τους οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι να παραμείνουν νομοταγείς και παραγωγικοί και παράλληλα να ανταποκρίνονται σε φόρους και εισφορές;
Πάντως αν δεν το πιστεύει, μπορεί πάντα να τους καλέσει σε απεργία...