Και πως να μην είναι...Σύγχυση απόλυτη. Πραγματικότητα και προσδοκίες σε πλήρη διάσταση. Σταθερή κατεύθυνση προς το στρόβιλο της αυταπάτης για πολλούς. Μια κοινωνική αυταπάτη που ενισχύεται από τις εκάστοτε προσχηματικές παραχωρήσεις της πολιτικής εξουσίας. Από τις παραπαίουσες έστω προσπάθειες του πολιτικού προσωπικού. Από την πολιτική ανικανότητα και μετριότητα, θα ήταν το πιο σωστό. Από την ανάγκη του πολίτη να προσδεθεί στην ελπίδα, με την έννοια ότι η ελπίδα έχει μέλλον...
Πως όμως να έχει μέλλον; Η κοινωνική συνείδηση εξακολουθεί εν πολλοίς,μη φυσιολογικά βραδυπορούσα, να βλέπει την πολιτική ντυμένη με τη λιβρέα του χθες. Η αδυναμία μάλιστα πολλών αφελών και εύπιστων, μονίμως ευαπάτητων ή εσωτερικά μακάριων πολιτών να επικοινωνήσουν με τη συνείδησή τους στην αλγεβρική της γλώσσα, να αναμοχλεύουν την ιστορική τους μνήμη και να αναπτύξουν την αξιολογική τους κρίση, επιτείνει την προσφυγή τους αυτή στα υφιστάμενα πολιτικά σχήματα, που είναι επί της ουσίας "παλαιά" πολιτικά συνονθυλεύματα.
Υπάρχουν βέβαια τα πιο εφοδιασμένα με παρρησία πνεύματα, οι σοβαρά σκεπτόμενοι πολίτες ή ακόμη και οι σκεπτικιστές, που αντιλαμβάνονται πως δεν ενισχύεται ένα οικοδόμημα με τεχνητές συγκολλήσεις ανάμεσα σε ανομοιογενή υλικά. Δεν μπορείς, δηλαδή, με τα ίδια πρόσωπα, που απλώς άλλαξαν κομματικό χώρο, με τις ίδιες ολέθριες πολιτικές, σε άλλη χρονική περίοδο και με άλλα χαρακτηριστικά αδήριτης κοινωνικής ανάγκης, να προσβλέπεις σε λύσεις των προβλημάτων μιας κατακερματισμένης κοινωνίας και μιας εξαθλιωμένης χώρας.
Με τέτοια λογική δεν προσμετράται το σταθμητό. Πολιτική και κοινωνία μεταφέρονται στο χώρο του αστάθμητου. Στη συμβατική σήμανση του αδιατύπωτου.
Φτάσαμε σ' αυτή την αθλία κατάσταση ως κοινωνία και ως χώρα, με τους εταίρους μας στην Ευρώπη να μας απειλούν με αποβολή της Ελλάδας από τη ζώνη Σένγκεν, με τους δανειστές να επιβάλλονται δια των εκβιαστικών διλημμάτων συνεπικουρούμενοι από τους εγχώριους "πανηγυριώτες" της πολιτικής. Φτάσαμε στην αποψίλωση κάθε έννοιας κοινωνικής αξιοπρέπειας, γιατί την εθνική αξιοπρέπεια ούτε λόγος να γίνεται, για΄τι για πολλά χρόνια αρκετές γενιές τρεφόντουσαν με ψευδαισθήσεις.
Οχι απαραίτητα όλοι από δειλία, αλλά για΄τι όσοι μπορούσαν να αποτελέσουν την "πρωτοπορία" για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής, θεωρούσαν πως η φρεναπάτη ήταν πιο δική τους υπόθεση από την αλήθεια. Η φρεναπάτη άλλωστε είναι δημιούργημά μας. Η αλήθεια όχι.
Ετσι χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας.και περάσαμε στην αντίπερα όχθη. να θεωρούμε την πολιτική όπως εκδηλωνόταν και εκδηλώνεται "φυσιολογική σχιζοφρένεια", χωρίς να υπολογίσουμε τις επιπτώσεις της στο νευρικό μας σύστημα!..
Τα νεύρα μας τσατάλια σήμερα! Ομως, για χρόνια, το επείγον χρέος της πολιτικής δεν μας αφορούσε. Μας απασχολούσε η ικανοποίηση των πρόσκαιρων αναγκών και επιθυμιών μας, το "βόλεμα",η ευκολία της "αρπακτής", κάτι που καλλιέργησαν και εκμεταλλεύτηκαν οι εκάστοτε 'χρυσοθήρες" της πολιτικής.
Και αντιμετωπίσαμε την αναγκαιότητα των κοινωνικών αλλαγών, των μεταρρυθμίσεων με την ουσιαστική τους όμως έννοια και απόδοση, με την αταραξία των Στωικών και ενίοτε με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων...
Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε, όσοι τέλος πάντων το συνειδητοποιήσαμε, ότι είναι περιττό να τρεφόμαστε με πολιτικές μυθοπλασίες και προσδοκίες.
Οι κοινωνίες ωστόσο ανέκαθεν πίστευαν σε μύθους,αλλά ήταν ταυτόχρονα προσκολλημένες στη πίστη του απτού.Η κοινωνική ανάγκη πάντα ή σχεδόν πάντα κατέλυε τους μύθους για χάρη της αλήθειας, αφήνοντας την πολιτική εξουσία να ποντοπορεί καταμεσής στον ωκεανό ενός απροσδιόριστου στόχου.