Το «ψυχογράφημα» της ελάσσονος αντιπολίτευσης, επτά ημέρες μετά την εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ – Πώς διαμορφώνονται οι πολιτικοί συσχετισμοί με τα «ανοίγματα» του Κυριάκου Μητσοτάκη
Συμπληρώνεται σήμερα, Κυριακή (17/01/2016) μία μόλις εβδομάδα από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την έκπληξη στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας και ήδη από τις πρώτες στιγμές της εκλογικής νίκης του πολλά στελέχη τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από το Ποτάμι εκφράστηκαν θετικά για το πρόσωπό του.
Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
Όμως γιατί ξαφνικά τέτοια «αγάπη» προς το πρόσωπο του νεοεκλεγέντα προέδρου της ΝΔ; Τι αλλάζει με την έλευση στον «γαλάζιο» προεδρικό θώκο για την ελάσσονα αντιπολίτευση; Η απάντηση δεν έχει να κάνει μόνο με τα ανοίγματα του Κ. Μητσοτάκη προς τις παρατάξεις αυτές. Έχει να κάνει και με το έλλειμμα πολιτικού προσανατολισμού που ενυπάρχει εδώ και πολύ καιρό τόσο στο κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη όσο και στο αντίστοιχο συνονθύλευμα διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων που παρουσιάζει το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Ξεκινώντας από το ΠΑΣΟΚ, η αντίδραση των στελεχών που κινούνται ιδεολογικά στο κεντρώο τμήμα του κόμματος και η θετική αποτίμησή τους προς το νέο πρόεδρο της ΝΔ, καταδεικνύει πως το πάλαι ποτέ ισχυρό Κίνημα εξακολουθεί να αναζητεί τη θέση του στον πολιτικό χάρτη. Οι κακές γλώσσες θα έλεγαν πως το ΠΑΣΟΚ «ψάχνεται». Κι ενώ πολλοί περίμεναν ότι η παρουσία της Φώφης Γεννηματά θα επέσπευδε σημαντικά τη δημιουργία μιας ισχυρής Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά.
Η ιδέα ατόνησε, πολλοί έμειναν έξω από το «τρένο της συσπείρωσης», ο Βενιζέλος χαράσσει αυτόνομη πορεία εντός του ιδίου πολιτικού χώρου, ο Παπανδρέου και το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών έμειναν εκτός Βουλής και εκτός σχεδίου πολιτικής επανένταξης και η Δημοκρατική Συμπαράταξη περιορίστηκε σε μια συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με την «κουτσουρεμένη» ΔΗΜΑΡ του Θανάση Θεοχαρόπουλου.
Η κόπωση ήταν αναπόφευκτη: ο Γρηγοράκος το φώναξε και καρατομήθηκε τόσο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα όσο και από το κόμμα. Και είναι πολλοί ακόμη που ψελλίζουν ή σιγομουρμουρίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βρει σύντομα το δρόμο του, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η πολιτική διείσδυση του Κ. Μητσοτάκη θα είναι αναπόφευκτη, καθώς ο ίδιος ανοίγει την ιδεολογική «χοάνη» της ΝΔ, απομακρυνόμενος από τα ιδεολογικά δεξιά στεγανά του Αντώνη Σαμαρά.
Από την άλλη πλευρά, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη μοιάζει να μην μπορεί να ανανήψει μετά τη βαριά ήττα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015. Η κοινοβουλευτική δύναμή του συρρικνώθηκε, εξαιτίας της ιδιόμορφης «Βαβέλ» που απαρτίζει το κόμμα: κεντρώοι, αριστεροί, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, δεξιοί, πραγματιστές, φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι όλοι μαζί ανάκατα σε έναν πολιτικό σχηματισμό.
Οι ποικίλες προσεγγίσεις των στελεχών του σε διάφορα θέματα της ελληνικής καθημερινότητας προκάλεσαν σύγχυση και προβληματισμό στο εκλογικό σώμα. Αυτό ήταν και το τίμημα που πλήρωσαν στις εκλογές.
Και εδώ οι αντιδράσεις για τη νίκη Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές του 10ης Ιανουαρίου είναι θετικές, γιατί βλέπουν πως ανοίγει ένας πρώτος δίαυλος επικοινωνίας με το φιλελεύθερο τμήμα της ΝΔ.
Σε όλα αυτά δεν θα πρέπει να ξεχνά κανένας και τη μερίδα του εκλογικού σώματος που ψήφισε την Ένωση Κεντρώων, που υποτίθεται ότι θα λάμβανε το μέρος του φτωχού και του αδύνατου, και ξαφνικά ακούστηκε να συζητά για «οικουμενικές κυβερνήσεις με συμμετοχή τεχνοκρατών», αναδεικνύοντας ένας αμιγώς «συστημικό» προφίλ, το οποίο απογοήτευσε πολλούς.
Σε αυτά, ακριβώς, τα τρία κόμματα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως βρίσκει πρόσφορο έδαφος για διάλογο και συνεννοήσεις. Όχι, σίγουρα είναι λάθος να τον παρουσιάζει κανείς ως «Μεσσία» της πολιτικής σκηνής. Και μπορεί πολλοί να εκείνοι που αμφισβητούν τις ικανότητες του νέου προέδρου της ΝΔ, όμως οφείλουν να του αναγνωρίσουν κάτι που κανείς άλλος μέχρι τώρα δεν έχει πετύχει: Την οριοθέτηση του «μεσαίου χώρου» όχι υπό ένα στενό πλαίσιο και μια εξίσου στενή έννοια, αλλά με όρους μιας μετριοπαθούς διαλεκτικής χωρίς την αδολεσχία και τον άκρατο λαϊκισμό, που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο και χειρότερο το περιβόητο πια «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Κι όσο τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης αντιμετωπίζουν εχθρικά τον Μητσοτάκη, μιλώντας για «αβύσσους» και «αποστασίες», τόσο περισσότερο παίζουν με τη φωτιά. Κακά τα ψέματα: Το πραγματικό τους πρόβλημα δεν είναι ο πρόεδρος της ΝΔ, αλλά το είδωλό τους στον καθρέφτη της πολιτικής. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν, τόσο καλύτερα...
newsbomb.gr