Του Στρατή Μαζίδη
Όσο προχωρά ο καιρός τόσο καταλαβαίνω κάθε μέρα ότι χάνεται πλέον η οποία ελπίδα είχε απομείνει σε αυτή τη γωνιά της γης. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς, η ελπίδα είναι αυτά που πεθαίνει πάντα πρώτη.
Για να μείνουμε στην Ευρώπη, αποδεχθήκαμε να ζήσουμε παγιδευμένοι. Κι όσοι δεν το αποδεχθήκαμε, μας το όρισαν οι άλλοι.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα νεκροταφείο. Όσοι μπορούν, φεύγουν στο εξωτερικό. Όσοι έφυγαν εγκαίρως, σταυροκοπιούνται που γλύτωσαν. Βρήκαν δουλειά, έφτιαξαν μια ζωή από την αρχή και κυρίως αναπνέουν καθαρό αέρα σε κράτη που κυριαρχεί η λογική και όχι ο κρατισμός και η μανία δήμευσης των πάντων όπως στη χώρα μας.
Αλλά και οικονομικά να μην το δεις, η Ελλάδα πάλι πεθαίνει. Σβήνει από το χάρτη. Πολλοί πεθαίνουν, λίγοι έρχονται στη ζωή. Ταυτόχρονα οι εταίροι μας, οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι, αυτοί που σήμερα πρότειναν να ανοίξουν πυρ στα σύνορα, μεθοδεύουν να μας μετατρέψουν σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Πήραν όσους προορίζουν για σύγχρονους δούλους στις βιομηχανίες τους και δε χρειάζονται άλλους.
Όσοι είχαν καταφέρει να αντέξουν, γιατί είχαν μια δουλειά, ένα σπίτι, οτιδήποτε, αυτοί θα βρουν το χειρότερο θάνατο. Παγιδευμένοι, με τις οικονομίες τους κατασχεμένες και την περιουσία τους απαξιωμένη, να αξίζει στο ελάχιστο. Να τα ρευστοποιήσουν όλα και να φύγουν; Δεν μπορούν. Να τα παρατήσουν και να φύγουν; Δεν τους πάει η καρδιά. Είναι δυνατό το παρελθόν και οι αναμνήσεις.
Παγιδευμένοι σε ένα νεκρό τόπο, που αν δει κάτι να φύεται, τρέχει με μανία να το καταστρέψει.
Στη χώρα συντελούνται τρομακτικά γεγονότα. Από τη φτωχοποίηση, μέχρι την εξουδετέρωση και αντικατάσταση του ντόπιου πληθυσμού.
Όχι βεβαίως και εμείς άμοιροι ευθυνών. Αναδείξαμε ηγέτες συμβιβασμένους. Δεκάρα δε δίνουν για το λαό. Άλλωστε οι κραυγές δε φθάνουν μέσα στα ζεστά και όμορφα σπίτια των κυβερνώντων.
Δεν πήραμε τις ορθές αποφάσεις, είτε όσοι τις λάβαμε, δεν ήμασταν αρκετοί.
Τις κρίσιμες στιγμές της δημοκρατίας είτε απείχαμε είτε αποφασίσαμε με βάση το παρόν και όχι το μέλλον.
Η Ελλάδα θα πεθάνει, άδοξα αλήθεια, στα χέρια τα δικά μας...