Η πολιτική πρέπει να είναι ένας ήλιος καλοκαιριάτικου μεσημεριού,που δεν καταδέχεται να αφήσει σκιές, γιατί πέφτει κατακόρυφα. Το δε πρόβλημα της σωστής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα είναι περισσότερο ζήτημα σοβαρότητας, πολιτικού ήθους, ικανότητας των πολιτικών και λιγότερης "εξυπνάδας". Κι όχι μόνο θέμα διαπαιδαγώγησης των πολιτών και ιστορικής εμπειρίας.
Η πολιτική πρέπει να είναι ,επίσης, έργο ολοκληρωμένο σε τρεις διαστάσεις: Πρόσωπα-Καταστάσεις-Θέσεις. Απέφυγα τις λέξεις μέρη,γιατί η πολιτική δεν μερίζεται. Πρέπει να αγκαλιάζει από τον κόσμο της οικονομίας της ανάλυσης και της μελέτης, τις διαστάσεις του ίδιου κόσμου στα πρόσωπα που δημιουργούν τις καταστάσεις, για να απομείνουν οι θέσεις και των ανθρώπων και το έργο της ασκούμενης πολιτικής.
Τι παρατηρούμε ωστόσο; Την αισθητική του μηδενισμού στην πολιτική.Την πολιτική με "φτιασίδια" και "καμώματα", μόνιμα απογυμνωμένη από το ήθος και την ειλικρίνεια. Πληθωρική στο ψέμα και στην υποκρισία. Με τον αντιαισθητικό ρεαλισμό της να βρίσκει "καταφύγιο" με τρόπο ξεδιάντροπο στη μηδενιστική λογική.Να καταδείχνει το ανόητο και το ανάλαφρο σ' όλη την κλίμακα που δεν τη μηδενίζει η ευπρέπεια και η σοβαρότητα.
Τι διαπιστώνουμε άραγε; Την πολιτική να μετατρέπεται σε μια σωρεία λέξεων καισε μια ερημιά ιδεών. Και τα πολιτικά πρόσωπα να χάνουν το βάρος τους ως αυτόνομες προσωπικότητες, να γίνονται αθύρματα των παθών τους, να γίνονται λιπόσαρκα στην καρδιά και παχύδερμα στα αισθήματά τους.
Και να στροβιλίζονται στο τέντωμα της ύπαρξής τους, για να την ξεκάνουν από κάθε μέτρο, από κάθε ενοχή και κοσμιότητα. Και είναι τα ίδια πρόσωπα, που αφού αναρριχηθούν σε θώκους εξουσίας, αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια, που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες.
Είναι περιττό να επισημάνω και την τέλεια αλλοτρίωση που έγινε κατάσταση στην πολιτική. Ο θρυμματισμένος κόσμος της πολιτικής ευαισθησίας προβάλλεται θρασύς. Η ισοπέδωση, η κατεδάφιση της αξιοκρατίας που συνοδεύεται από ίση αδιαφορία. Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα" πάντα. Υπάρχουν εντούτοις στιγμές που το ποσόν της αδιαφορίας και της πολιτικής παχυδερμίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών.
Τότε η ανισότητα προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις στην κοινωνική συνείδηση και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πια προσωπικά. Από τον ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας!..
Καθώς παρατηρώ την πολιτική αθλιότητα, σκέφτομαι πόσοι ήχοι φαιδροί συνοδεύουν την πολιτική υποκρισία, πόσων Ρωμιών η στέγη στάζει αγωνία ακόμη και θλίψη. Και πόσο αιμορραγούν τα όνειρά τους. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες Ρωμιοί χόρτασαν κοινωνικό θάνατο και αμήχανα βλέπουν τους "φονιάδες" τους να βγαίνουν αμέριμνοι και "χορτασμένοι"για περίπατο...