Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ο ίδιος "διασκεδάζει" κάθε φορά που ακούει για την συγκρότηση μέλλουσας οικουμενικής κυβέρνησης. Καλά κάνει, να ξεσκάει και από τις τόσες σκοτούρες.
Από την πλευρά τους οι δυο υποψήφιοι για την ηγεσία της ΝΔ επαναλαμβάνουν ότι δεν τους περνάει από το μυαλό να μετάσχουν σε μια τέτοια κυβέρνηση. Λογικό. Δεν σκοτώνονται για να γίνουν υπουργοί του Τσίπρα.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων-, για να θυμηθούμε και τους παλιούς καθαρευουσιάνους- αυτή η συζήτηση θα έπρεπε να έχει ήδη σταματήσει. Τι οικουμενική θα είναι αν δεν μετέχουν τα δυο μεγάλα κόμματα; Από τα υπόλοιπα η Φώφη Γεννηματά επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση και από το ιστορικό του Στ. Θεοδωράκη προκύπτει ότι θα μετείχε.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι μαζί έχουν μόλις το 10% του εκλογικού σώματος. Σ' αυτό δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να προστεθεί το ΚΚΕ και δεν προστίθεται, προς το παρόν, ούτε ο Λεβέντης- καθώς λέει ο ίδιος.
Άρα οικουμενική πάπαλα. Γιατί όμως, παρ' όλα αυτά συνεχίζεται η συζήτηση; Γιατί τόσος θόρυβος για κάτι που δε θα συμβεί, όπως βεβαιώνουν οι ενδιαφερόμενοι;
Η απάντηση είναι απλή: προφανώς κάποιος δεν λέει την αλήθεια. Αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ένας από τους δυο που έχουν τη δυνατότητα πρώτον να δώσουν οικουμενικό χαρακτήρα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας και δεύτερον να συντηρήσουν επικοινωνιακά αυτή τη συζήτηση. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ.
Μπορεί από τη μια να κρατούν ανοιχτή αυτή την προοπτική και από την άλλη να τη διαψεύδουν; Πως δεν μπορεί. Η ιστορία του δημόσιου βίου είναι η ιστορία όσων έλεγαν τα μεγάλα κόμματα ότι δεν θα συμβούν ποτέ και συνέβησαν. Από τη συγκυβέρνηση του 1989 μέχρι τα έργα και τις ημέρες της σημερινής κυβέρνησης.
Κατά συνέπεια αυτός ο καπνός υπάρχει γιατί στο βάθος κάποιος συντηρεί τη φωτιά. Ποιος από τους δύο; Μένει να το αποδειχθεί.
Προς το παρόν ας το πάρουμε ανάποδα. Ποιόν θα εξυπηρετούσε η οικουμενική σε μια δεδομένη χρονική στιγμή; Προφανώς όσους κυβερνούν σήμερα. Τη στιγμή που θα είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν, το οικουμενικό σχήμα θα τους κρατήσει στα πράγματα. Ενδεχομένως θα τους εξασφαλίσει και πολλών ειδών ασυλίες- αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.
Αν λοιπόν ισχύει στην πολιτική η μέθοδος της εις άτοπον επαγωγής, μόνο το σημερινό ντουέτο εξουσίας έχει και λόγους -και επικοινωνιακές δυνατότητες- να κρατάει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μοιραστεί εκ νέου η τράπουλα και να βγει χαρτί για όλους.
Ότι το διαψεύδει ο Πρωθυπουργός δεν το αποκλείει. Άλλωστε όπως έλεγε ο Βίσμαρκ: "Στην πολιτική μην πιστεύεις τίποτε, μέχρι να διαψευστεί".