Η πολιτική άρχουσα τάξη μιας χώρας είναι από φύσεώς της (Μαριονέτα) των ξένων κέντρων αποφάσεων. Δεν έχει κάποια ουσιαστική εξουσία. Η εξουσία της παρέχεται για 4 χρόνια από το λαό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ο λαός τώρα ψηφίζει βασιζόμενος στην πληροφόρηση-παραπληροφόρηση που δέχεται από τα ΜΜΕ, τα οποία κατά κανόνα εξυπηρετούν-ανήκουν στην οικονομική ελίτ. Η πολιτική ελίτ διεξάγει την προεκλογική εκστρατεία με χρήματα-κεφάλαια (ξένα, εγχώρια) που τους τροφοδοτεί ξανά η οικονομική ελίτ.
Η οικονομική ελίτ κάθε χώρας έχει την πραγματική εξουσία στα χέρια της. Ποιος είναι ο λόγος λοιπόν που οι οικονομικές ελίτ των ευρωπαϊκών χωρών έχουν απαιτήσει από τους πολιτικούς τους, οργανωμένα και σύγχρονα κράτη, ενώ κάτι τέτοιο δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ελλάδα;
Ας επιχειρήσω να απαντήσω. Έχει να κάνει ουσιαστικά με τον τομέα της παραγωγικής οικονομίας που έχει αναπτυχθεί σε κάθε κράτος. Η βόρειο-δυτική Ευρώπη έχει ανεπτυγμένη βιομηχανική, εξαγωγική παραγωγή. Η οικονομική ελίτ που έχει πραγματοποίηση επενδύσεις στη χώρα απαιτούσε συστηματικά από το κράτος-πολιτικούς την δημιουργία έργων υποδομών που θα στήριζαν τις επενδύσεις τους. Σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα μεταφοράς των προϊόντων που παράγουν, δυνατό σύστημα εκπαίδευσης για εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό για τις βιομηχανίες τους, σύστημα παροχής υγείας για να εξασφαλίζεται η υγεία των εργαζομένων, ακόμα και ασφαλές-σύγχρονο ακέραιο σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς που θα διασφαλίζει ότι οι εργαζόμενοί δεν θα εκνευρίζονται πριν ακόμη φτάσουν στην εργασία τους.
Παραδόξως όμως η ελληνική οικονομική ολιγαρχία δεν έθεσε ούτε κατ’ ελάχιστον ανάλογα ζητήματα προς το ελληνικό κράτος διαχρονικά. Η απάντηση για το γεγονός αυτό έχει να κάνει με τις γεωπολιτικές συνθήκες που κυριάρχησαν στη πατρίδα μας κατά την διάρκεια της λεγόμενης (βιομηχανικής επανάστασης) και το μοντέλο παραγωγικής ανάπτυξης που επικράτησε και ακολουθήθηκε.
Οι Έλληνες πλοιοκτήτες-εφοπλιστές στη μεγάλη πλειοψηφία τους δρουν στο Λονδίνο και σε άλλες χώρες όπου έχουν και τις έδρες τους, αντιθέτως διατηρούν μόνο ελάχιστα γραφεία στον Πειραιά, και βεβαίως τις πολυτελέστατες επαύλεις τους στα ελληνικά νησιά. Ο στόλος τους είναι σε μεγάλο βαθμό με ξένες σημαίες, οι ναυτικοί που απασχολούνται έκτος ελαχίστων υψηλόβαθμων στελεχών είναι ξένοι, ενώ ναυπηγούν τα πλοία τους και τα επισκευάζουν στην ανατολική Ασία.
Η ελληνική οικονομική ελίτ δεν είχε ποτέ λόγο να απαιτήσει ένα σοβαρό και οργανωμένο κράτος, επειδή ποτέ σχεδόν δεν κέρδιζαν χρήματα στη χώρα μας. Δεν είχαν στην ουσία ποτέ της ανάγκη του κράτος όπως το είχαν ανάγκη σε κάποια τουλάχιστον περίοδο οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ.
Συμπέρασμα
Έχουμε ξεμείνει λοιπόν στη χώρα με απατεώνες μεγαλοεργολάβους του δημοσίου και βαρόνους-(κόμιζες) των ΜΜΕ, κατά κανόνα τα ίδια πρόσωπα.
Μετά το 2009, το δανεικό χρήμα στη χώρα (ταβάνωσε), η συμμετοχή μας στο ενιαίο νόμισμα έχει μετατραπεί σε εφιάλτη για τον Έλληνα. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι σήμερα υπάρχει μια οικονομική τάξη που επωφελείται από το Ευρώ. Το τραπεζικό σύστημα της επιτρέπει με ευκολία να μεταφέρει κεφάλαια σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο, επενδύοντας-αποταμιεύοντας σε ακίνητα και τραπεζικά-χρηματιστηριακά προϊόντα σε πιο ασφαλείς αγορές από τις ελληνικές τράπεζες.
Το δημοψήφισμα έδειξε ότι η πλειοψηφία τον Ελλήνων δεν φοβάται τη ρήξη και την έξοδο από το Ευρώ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα θα είναι εύκολα, δείχνει όμως ότι έχει διάθεση να ρισκάρει, και να μην παρασυρθεί στον ολοένα και πιο αναπόφευκτο τραγικό οικονομικό θάνατο.
Η λανθασμένη εντύπωση ότι θα έρθουν τα (κοράκια) ξένα και εγχώρια με χρήματά του εξωτερικού και θα αγοράσουν τα πάντα στη χώρα για ένα κομμάτι ψωμί είναι εντελώς λάθος. Καταρχάς κανένας δεν γνωρίζει πόσο θα υποτιμηθεί το καινούριο νόμισμα, μπορεί 15%, μπορεί 30%. Αρκεί το πολιτικό μας σύστημα να μην τυπώνει αμέτρητα. Μετά την υποτίμηση και όταν η κατάσταση έχει έρθει σε μια σχετική ηρεμία, οι Έλληνες καταθέτες του εξωτερικού, έχοντας κερδίσει 30% (όσο και η υποτίμηση του νομίσματος) θα φέρουν τα κεφάλαια τους στη χώρα για να αγοράσουν-επενδύσουν, μισοτιμής όπως λένε μερικοί. Τότε θα έχουμε μια μεγάλη ροή συναλλάγματος και αύξηση των καταθέσεων η οποία θα δώσει ώθηση στην οικονομία μας. Σαφέστατα και ο περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων που θα επιβληθεί, όπως είχαμε και επί δραχμής και τώρα, θα σταματήσουν την έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα.
Η Ελλάδα έχασε 130 δις ευρώ καταθέσεων από το 2010 μέχρι και σήμερα. Ένα μικρό μέρος τους κατευθύνθηκε στην αποπληρωμή υποχρεώσεων (το λεγόμενο λίπος), το μεγαλύτερο μέρος γλίστρησε στο εξωτερικό. Οι ενιαίες αγορές και το κοινό νόμισμα μετά τα πρώτα ευνοϊκά χρόνια της πιστωτικής επέκτασης εξυπηρετούν μόνο ένα μικρό οικονομικά εύπορο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας. Η επιβολή περιορισμού κεφαλαίων έπρεπε να είχε γίνει αρκετό χρόνο πριν περιμένουμε να μας φύγουν όλες οι καταθέσεις της ελίτ και να μας μείνουν μόνο τα (κόκκινα) δάνεια.