Με φόντο την αποθέωση του οθωμανικού κιτς με χρυσά γενικώς σε αντίθεση με το κόκκινο το χρώμα της Τουρκίας (ιστορικά ίσως έτσι εξηγείται και η ιδιαίτερη σχέση… με το αίμα χωρίς εξαιρέσεις, Ελλήνων, Αρμενίων, Λαζών κ.λπ.) ο πολύς πρόεδρος της Τουρκίας, ο Ερντογάν, σα να μην άκουσε όσα είπε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν μια μέρα πριν συναντώντας οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών (civil society).
Τα χαμόγελα περίσσεψαν αν και μια αμηχανία στο βλέμμα του Ερντογάν μπορούσε κανείς να την διακρίνει. Ίσως το αμερικανικό «αφήγημα» για όσα σχεδιάζουν οι ΗΠΑ σε μια περιοχή που φιλοδοξούσε να έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του ο υπερφίαλος «σουλτάνος» να μην τον έπεισε και απόλυτα, αφού προτίμηση του οικοδεσπότη θα ήταν να περάσει τους Κούρδους από φωτιά και τσεκούρι…
Ήρθαν όμως στην περιοχή οι Ρώσοι και η εξίσωση περιπλέχτηκε επικίνδυνα, οπότε χωρίς αμερικανικές πλάτες το «λιοντάρι» είναι λογικό να του ξεφύγει και να αρχίσει να… κακαρίζει. Που να ήταν άλλος και να τολμούσε να πει τα μισά από όσα είπε ο Μπάιντεν που μόνο φασίστα δεν τον είπε τον σατράπη που θα συναντούσε την επόμενη μέρα. Θα τον είχαν πετάξει κλοτσηδόν έξω και θα απειλούσαν Θεούς και δαίμονες…
Ο Μπάιντεν όμως πήγε στην Τουρκία για να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αφορούσε στη στοιχειώδη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να μπορεί η Ουάσιγκτον να σχεδιάζει συμπεριλαμβάνοντας την Τουρκία. Αν οι Τούρκοι το έλαβαν ή όχι μένει να αποδειχθεί. Συχνά δείχνουν ότι το λαμβάνουν, κάνουν ό,τι πρέπει μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους. Στη συνέχεια η κατάσταση γίνεται ίδια και χειρότερη.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ούτε ο Ερντογάν ούτε ο Νταβούτογλου είπαν τίποτα ιδιαίτερο δημόσια, παρότι ο Μπάιντεν συνελήφθη με όλους όσοι απειλούνται από το καθεστώς Ερντογάν με πολυετείς φυλακίσεις με βάση κάτι νόμους που δε στέκουν σε δημοκρατικό καθεστώς.
Εάν κανείς αναζητά το γιατί, ο λόγος είναι ότι η Τουρκία έχει απελπισμένα ανάγκη την προστασία των ΗΠΑ, κι ας κομπάζουν οι ηγέτες της για την ισχύ των ενόπλων δυνάμεών τους, αφού ακόμα κι αν επικρατούσαν τοπικά των ρωσικών-συριακών δυνάμεων, θα είχαν ανοίξει τις πόρτες του φρενοκομείου και οι οικονομικές κυρώσεις της Μόσχας να έμοιαζαν με παιδική χαρά μπροστά σε όσα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.
Βέβαια, όσον αφορά τη σιωπή των Τούρκων ηγετών απέναντι στον Μπάιντεν, θα πρέπει να συνυπολογιστεί αφενός το ότι η κυβέρνηση Ομπάμα τελειώνει τη θητεία της και αφετέρου, η πίεση που ασκείται από τις ΗΠΑ για την επανέναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Κούρδους αφήνει ανοικτό ένα χρήσιμο παράθυρο στον Ερντογάν να υπαναχωρήσει εάν κριθεί ότι τον συμφέρει, χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος.