Οι Ελληνες, παραγνωρίζοντας κατά καιρούς το μέγα ανθρώπινο αίτημα της ελευθερίας, εκχωρούμε σε τρίτους -είτε ο τρίτος είναι το κυρίαρχο και ενίοτε αδίστακτο κράτος, είτε σε ομάδες αρλεκίνων της πολιτικής - εκχωρούμε με τη σύμβαση της ανοχής και του φόβου μας, τη νομή αυτού που δικαιωματικά ανήκει στους πολίτες, την ίδια μας την αξιοπρέπεια, ατομική, κοινωνική και εθνική...
Και παράλληλα ενδυναμώνουμε σαν άτομα τη ροπή προς την αυτοφθορά της κοινωνικής και εθνικής απομόνωσης. Και βέβαια αγνοούμε εν πολλοίς πως η εθνική ελευθερία και αξιοπρέπεια, η πνευματική ελευθερία, δεν είναι συνέπεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, αλλά η προυπόθεσή της, ένα μέσο για την κατάκτηση ή την ανακατάκτησή της όταν χάνεται...
Καταντήσαμε "δούλοι" της ιστορικής σχετικότητας, χωρίς να έχουμε συναισθανθεί τον παραλογισμό του φόβου μας μπροστά στην πανοραμική θέα της ίδιας της αλήθειάς μας. Ζούμε δε μακάριοι, πολλοί από εμάς, τη δραματική μας ταλάντευση ανάμεσα στους δύο πόλους του ορθολογισμού και της πολιτικής παραμυθίας, πρόθυμοι κάθε φορά να παραδεχθούμε τη μοίρα μας ή να υιοθετήσουμε ό,τι μας "σερβίρουν" ή και να "τσιμπολογήσουμε" από τα αποφάγια της πολιτικής αδηφαγίας, ενώ μπροστά στο αδιέξοδο της άγνοιάς μας προσφεύγουμε στην εύκολη δικαιολόγηση της στάσης μας.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η δράση μας ως ενεργοί πολίτες περιορίζεται και δεχόμαστε τη...μονόχορδη μελωδία της πολιτικής, που ουδέποτε προικίζεται με την πολύχορδη ευρύτητα της συμφωνίας.
Και συχνά διαισθανόμαστε πως αν αφαιρέσουμε τις παρωπίδες η ματιά μας θα απλωθεί στο θέαμα της αδυσώπητης αλήθειας, που μας καλεί να διεκδικήσουμε την εγρήγορση όλων των αισθήσεων, Μα τρέμουμε την πανοραμική θέα της αλήθειας!..
Ακριβώς γιατί η θέα τούτη θα βάλει σε δοκιμασία όχι μόνο την αίσθηση, αλλά και τη νόηση. Οχι μόνο την όραση, αλλά και τη σκέψη. Αυτή η τόλμη μας λείπει, ιδίως τα τελευταία χρόνια της κρίσης ως απότοκο της πολιτικής αθλιότητας.
Αρκούμαστε στα ευχολόγια και στις κενές περιεχομένου προβλέψεις, σε κάποιες "ανάσες" υποτιθέμενων πολιτικών εξελίξεων, που απλώς μας δίνουν την αίσθηση ότι διανύουμε κάποια χιλιόμετρα προς τα εμπρός. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ένας αυτοεπαναλαμβανόμενος και μάλιστα αμέτρητες φορές, κύκλος με περίμετρο απελπιστικά μικρή...