Ή, αλλιώς, παραφράζοντας επί το ακριβέστερο την πρόσφατη ατάκα του δόκτορα Σόιμπλε προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, «είναι η ψήφος των αμνών, ηλίθιε»… Πράγματι, έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση τόσο φανερή, που πρέπει κανείς είτε να είναι ηλίθιος για να μην καταλαβαίνει είτε να εθελοτυφλεί για δικούς του ανομολόγητους λόγους. Ψηφίζουμε ως κοπάδια, με τράγους και τσοπανόσκυλα, κυβερνήσεις που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ασκήσουν πολιτική. Απλώς υπακούουν σε αυτούς που τους κατέστησαν κυβέρνηση, που δεν είναι οι ψηφοφόροι τους, δηλαδή εμείς, αλλά οι ελέγχοντες τους ψηφοφόρους τους, δηλαδή εμάς. Βέβαια, και οι πολιτικοί μας κάτι κάνουν: ψεύδονται ανερυθριάστως και ασυστόλως, με απόλυτο αμοραλισμό, και παραιτούνται προθύμως κάθε αυτενέργειας.
Είναι απολύτως προφανές πως το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας δημιουργήθηκε εντέχνως και σατανικώς. Σταδιακώς, από τη δεκαετία του ’80 διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας και μάλιστα το αποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό, γιατί κρύφτηκε πίσω από δήθεν «παροχές προς τον λαό». Στη συνέχεια υπακούσαμε στη γερμανική οικονομική στρατηγική, με την οποίαν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» αυτή χώρα κατάφερε να αλώσει την Ευρώπη: κοινό νόμισμα, άνευ κοινής οικονομικής πολιτικής, που, αν το πρότεινε φοιτητής οικονομικού πανεπιστημίου σε εξετάσεις, θα τον απέρριπταν, και στη συνέχεια «εσωτερική υποτίμηση», που εμφανέστατα είναι αντιαναπτυξιακή οικονομική πολιτική, αλλά ωφελεί τα μέγιστα τη γερμανική οικονομία.
Μάλιστα, προσφάτως ο γνωστός μεγαλο-«επενδυτής» Σόρος επισήμανε και αυτός πως η Γερμανία κυριάρχησε οικονομικά στην Ευρώπη: «Οι Γερμανοί με τη Μέρκελ κατέκτησαν την ηγεμονία στην Ευρώπη και το έκαναν φθηνά, χωρίς κόστος»[i].
Όλοι δε σχεδόν οι αδέσμευτοι οικονομολόγοι επισημαίνουν και επεξηγούν πως η στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι απολύτως εσφαλμένη, αλλά βεβαίως κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν τολμά να αμφισβητήσει ή να ανατρέψει την πολιτική αυτήν. Κάτι δείχνει να ψελλίζει ο Ιταλός πρωθυπουργός, αλλά, κατ’ αποτέλεσμα, δεν κάνει τίποτε το ουσιαστικό.
Είναι σαφές πως η Ευρώπη και είναι απολύτως υποταγμένη στη Γερμανία αλλά και υφίσταται τις συνέπειες από την κακή πολιτική συμπεριφορά της προς τις ασιατικές χώρες, αυτές που τώρα την απειλούν με εκατομμύρια προσφύγων που δεν μπορεί να απορροφήσει. Σήμερα μάλιστα έχει βρεθεί σε σημείο να αμφισβητεί η ίδια την προσπάθεια ενοποίησής της, αυτήν που μέχρι πρότινος διακήρυττε, με προτάσεις που ουσιαστικά την επαναφέρουν στον στενό μεταπολεμικό πυρήνα της.
Τι κάνει η Ελλάδα σε όλα αυτά; Τίποτε. Απολύτως τίποτε. Ακολουθεί άβουλα και δουλοπρεπώς τις αποφάσεις ενός άτυπου κεντρικού ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, διευθυντηρίου που συνεδριάζει χωρίς να κρατούνται πρακτικά, δίκην μαφιόζικων συνάξεων, και πολύ καλά έκανε ο κ. Βαρουφάκης που υπέκλεπτε τις συνομιλίες τους (βεβαίως, δεν τον δικαιώνουμε, επειδή δήλωσε «απέτυχα», δηλαδή απέτυχα και κατέστρεψα μια χώρα. Ο Ιάπωνας συνάδελφός του θα έκανε χαρακίρι, δεν λέμε να κάνει αυτό, αλλά καλά θα κάνει ή να εξαφανισθεί από προσώπου γης, ζητώντας συγχώρεση από τη συνείδησή του ή δημοσιοποιώντας τις υποκλοπές του να καταγγείλει τους πραγματικά υπευθύνους). Το «ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» είναι όργανο απολύτως άχρηστο, το ίδιο και το γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών, καθόσον αμφότερα διευθύνονται από το άτυπο αυτό κεντρικό διευθυντήριο.
Αναφερόμαστε βεβαίως στο περίφημο Εurogroup, το οποίο κατ’ ουσίαν υποκαθιστά τη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Ecofin, που είναι το μόνο πολιτικώς νομιμοποιημένο όργανο της Ε.Ε. για τη (δήθεν κοινή) οικονομική πολιτική της, τις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις κινήσεις κεφαλαίων. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας καταδήλως αναδεικνύεται από «ξένα κέντρα αποφάσεων», μέσα από έναν φαύλο κύκλο που είναι αδύνατον να ελεγχθεί από εγχώρια όργανα επιβολής και προστασίας ενός κράτος δικαίου, κύκλο στον οποίο εμπλέκονται καθοριστικώς τα ΜΜΕ και η εγχώρια πολιτική φεουδαρχία, επίσης έξωθεν ελεγχόμενη και στηριζόμενη. Εκτός βεβαίως του γεγονότος πως ολοένα και περισσότερο αναδεικνύουμε πολιτικό προσωπικό χαμηλότατου ηθικού και μορφωτικού επιπέδου. Δεν μας κάνει άραγε εντύπωση πως σε πρόσφατη δημοσκόπηση ο τρίτος σε δημοφιλία πολιτικός αρχηγός είναι αυτός που μέχρι πρότινος χαρακτηρίζαμε φαιδρό και δεν λάμβανε στις εκλογές παραπάνω από 1%;
Είναι επίσης προφανές πως η Γερμανία ή/και οι ΗΠΑ – που δείχνουν να ενορχηστρώνουν την επερχόμενη νέα παγκόσμια τάξη, μέσω μιας «ανατολικής συνθήκης τύπου Γιάλτας»[ii] με τη Ρωσία, με ενδεχόμενο εταίρο και την Κίνα – δεν ενδιαφέρονται για την οικονομική μας αφαίμαξη αυτή καθεαυτήν. Μας οδηγούν να συμμετέχουμε, εκόντες άκοντες, σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι στο οποίο δεν έχουμε λόγο ή, καλύτερα, μέσω της οικονομικής μας αφαίμαξης, μας κάνουν να μην μπορούμε να έχουμε λόγο. Με την «ευγενή συμμετοχή» των εναλλασσόμενων στην εξουσία πολιτικών μας θιάσων.
Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσαμε να έχουμε λόγο, με δεδομένη την ίδρυσή μας ως αποικίας και τον έκτοτε στενό έλεγχό μας από τα «ιδρυτικά μας μέλη». Θέλει ιδιαίτερη συζήτηση το ζήτημα αυτό, αλλά ας αρχίσουμε τουλάχιστον συνειδητοποιώντας το «είναι η ψήφος των αμνών, ηλίθιε »…
[i]Σορος: «Η Ε.Ε. είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης», http://www.topontiki.gr/article/157047/soros-i-ee-einai-sta-prothyra-tis...
[ii]Ν. Χιωτίνης, «Προς μία Ανατολική Γιάλτα», «Το Ποντίκι», Φεβρουάριος 2014, http://www.topontiki.gr/article/67714/pros-mia-anatoliki-gialta
* Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι δρ Αρχιτέκτων/MSC Φιλοσοφίας Πολιτισμού, καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας